Maandag op dinsdagnacht sliep ik slecht. Ik voelde me niet lekker, maar kon het gevoel niet plaatsen. Geen golvingen in ieder geval.
Dinsdagochtend ben ik op bed blijven liggen om nog wat te slapen. In de middag begonnen de golvingen. Er zat lang tussen en ik hoefde nog geen technieken toe te passen. Ben nog een rondje wezen lopen en heb nog goed gegeten.
Tegen de avond werden de golvingen wel wat sensationeler, maar nog steeds niet regelmatig. In telefonisch overleg met verloskundige hebben we besloten om te wachten tot de volgende ochtend, tenzij eerder nodig.
Tijdens de nacht ontstond een geleidelijke transformatie. Ik heb boven gedouched, beneden op de geboortebal gezeten en in de bank gelegen. En dus ook regelmatig trap gelopen. Ook op de yogamat samen met M. Rebozo toegepast. Veel lage geluiden en klanken gemaakt: eu, oe en oo. De kachel stond aan en een zoutkaarsje erbij. M.was bij mij, maar niet dichtbij. Hij heeft ook nog wat slaap kunnen pakken, ik niet meer.
Woensdagochtend de verloskundige weer gebeld. Zelf de vragen beantwoord, maar niet meer met lange zinnen, alleen korte antwoorden. Voor de verloskundige voldoende reden om naar ons toe te komen.
M. had inmiddels het bad opgezet. Dat zat voor mij wat comfortabeler dan de douche. Zowel in bad als in de douche heb ik op handen en knieën, maar ook in kleermakerszit gezeten. In de douche soms ook staand. Alles niet langer dan 20 minuten.
De verloskundige arriveerde en stelde voor om de kraamzorg te bellen. Voor mij een signaal dat ze goed naar mij keken en daarop handelden.
We hadden vooraf met de verloskundige afgesproken 1x aan het begin de opening te meten, en daarna alleen in overleg / op verzoek en / of zonder te zeggen hoeveel verder we in cm waren.
Aan het begin van de ochtend bleek er sprake van 5 cm. Ik ben doorgegaan met wat ik al deed terwijl de verloskundige elk uur de hartslag van L. met de doptone in bad controleerde. Ook in overleg vooraf besloten.
Tegen de middag lukte het niet meer goed om de golvingen weg te ademen. De drang om te duwen kon ik steeds moeilijker tegenhouden. Ook begon ik over te geven en vroeg ik om een koude washand op mijn voorhoofd. Dat moest door de kraamzorg worden gedaan want M. mocht niet meer van mijn zijde wijken. Ik heb hem vooral veel aangekeken en aangeraakt.
De verloskundige stelde voor om nogmaals te kijken hoe ver ik was. Ik ben daarmee akkoord gegaan. Ik ging op bed liggen en er stond nog een klein ‘randje’.
De verloskundige stelde voor om de vliezen door te prikken. M. vroeg waarom, en het antwoord was dat het dan misschien sneller ging en om krachten voor de baby te sparen ipv voor het uitduwen van de vliezen. Voor ons hoefde dat echter niet, we hadden vertrouwen in het laatste stukje.
Als ik wilde dat ze in bad geboren werd, moest ik er nu in. Er werd extra warm water bijgegoten.
De verloskundige vroeg me om in plaats van op handen en knieën, op mijn billen/rug in bad te gaan, zodat ze het beter kon zien. Niet wat we in gedachten hadden, maar het zorgde achteraf wel voor meer focus bij mij omdat ik oogcontact met de mensen in de kamer kon maken.
De overgang van ademen naar duwen begreep ik in eerste instantie niet helemaal, tot de verloskundige de woorden bleef herhalen: je doet wat lukt en wat niet gaat, dat gaat niet. Het duwen ging daardoor steeds gemakkelijker, maar ik moest op een gegeven moment toch wel wat kracht zetten met mijn adem ingehouden en zonder geluid om verschil in vordering te blijven voelen.
Ik voelde haar een paar keer terugzakken, maar het feit dat de vliezen zichtbaar waren, motiveerde enorm.
Op het laatst gaf de verloskundige nog aan: nu juist weer ademen in plaats van duwen, om het eventuele scheuren te beperken. Dat is deels gelukt.
Toen baby L. geboren werd had ze dus de vliezen om haar heen. M. heeft haar aangepakt en op mijn borst gelegd. We hebben daar lekker een half uur van genoten. Ik ben uit bad gegaan omdat het koud werd, en op bed is de placenta los gekomen.
Daarna nog een uurtje huid op huid gelegen, waarna M. de navelstreng met een koord heeft losgemaakt.
Tot slot zijn we op weg geholpen met borstvoeding, voordat alle controles werden uitgevoerd en ze werd aangekleed voor haar eerste slaapje.
Inmiddels zijn we bijna een week verder en we maken het nog steeds goed, ondanks de pittige leercurve en nachten. Bezoek houden we gematigd en we eten en drinken gezond en warm.