Eveline – Eendaagse cursus Natuurlijke geboorte

Meest waardevol uit de cursus:

– ontspanningsoefeningen

– visualisatie van het geboorteproces zodat ik ook weet wat er tijdens elke fase gebeurt en waarom dat dat gebeurt

– creëren van de juiste mindset (rode en groene circel)

 

Naar verwachting toepassen tijdens geboorte:

– (afwisseling van) ontspanningsoefeningen

– de kracht van de zwaartekracht/ veranderen van houding

Geboorte baby E – HypnoBirthing cursus – eerste keer ouders

In de avond ben ik met E aan het bellen als ik een “plop” voel. Het was anders dan ik me had voorgesteld maar ik dacht wel direct: dit zijn mijn gebroken vliezen. Ik liep naar de keuken om een glas te pakken en het op te vangen en het is inderdaad wat ik verwacht had.
Even terug met E aan de telefoon om te overleggen en het gesprek af te ronden en daarna roep ik C die op zolder zit en we bellen de verloskundige. Ook zij is het vrij snel eens dat het inderdaad gebroken vliezen zijn. We spreken af dat ze in de ochtend langs komt morgen om te kijken hoe het er voor staat.

C en ik hebben nog geen avond gegeten, dus we maken snel een curry en kijken Heel Holland Bakt om vervolgens vroeg naar bed te gaan om wat krachten te sparen. De weeën begonnen alleen al vrij direct. Ze waren constant, iedere 5 minuten, maar nog vrij mild. Wel duidelijk te aanwezig om te kunnen slapen, dus ik besluit om me beneden terug te trekken. Hier loop ik in mijn badjas en onderbroek rond, en het grootste gedeelte van de nacht spendeer ik ofwel mediterend op bank of wel rondlopend door de kamer.

Omdat het plan was om naar het ziekenhuis te gaan ben ik ook bezig met het inpakken van de vluchtkoffer. Hier stond een excelletje voor klaar dus het was een kwestie van bij elkaar sprokkelen. De weeën zijn heel constant waardoor ik even denk dat we de verloskundige al moeten bellen, maar na timen blijkt dat ze nog erg kort zijn. Dus we wachten het verder af. C ligt boven te slapen en af en toe stoor ik hem met een vraag of om hulp. Bijvoorbeeld om het Tens Apparaat te proberen, wat mij echt niet hielp; ik werd me hyperbewust van de weeën en het idee van controle werkte me tegen. Dus C ging ze weer er af halen. Het was eigenlijk een hele fijne setting in mijn eigen cocon, met fijne muziek en lichtjes. En ik vond het ook geruststellend idee dat het nacht was, dat de wereld niet gaande was.

In de ochtend zijn de weeën erg consequent, iedere paar minuten en 1 minuut lang. We bellen verloskundige N om 08.00 uur en ze zegt dat ze er over een uurtje is. Op dat moment lijkt dat erg ver weg. Rond 09.00 uur is ze er inderdaad.

Toen N kwam was ik al verplaatst naar de slaapkamer, om de steeds sterker wordende weeën op te vangen. Deze waren inmiddels al vrij intens. We hebben het er over dat ik op zie tegen het ziekenhuis ritje. Dit omdat ik de weeën eigenlijk alleen staand en rondlopend heb opgevangen. Zodra ik ging zitten of liggen voelde het erg vervelend en dubbelgeklapt, ik had ook het gevoel dat ik niet in de auto zou passen. En het idee van weeën opvangen in de auto, op de snelweg, in een rolstoel en onderweg naar een ziekenhuiskamer leek me erg vervelend. N kwam met het idee om thuis te blijven, we hoefde niet naar het ziekenhuis.

Dat vonden C en ik allebei een geruststellend idee. Eigenlijk zouden we naar het ziekenhuis gaan om een preventieve antibiotica kuur te nemen, ivm een klein risico tot de overdracht van een GBS bacterie, aangezien we per toeval hadden ontdekt dat ik een GBS-drager ben. Dit in combinatie met dat de bevalling begon met gebroken vliezen maakte dat we eerder hadden besloten om toch voor de antibiotica te gaan. Iets waar ik over had gepiekerd in de zwangerschap.

Op het moment van de bevalling, en de overweging om thuis te blijven maakte ik me eigenlijk 0 zorgen om die GBS kwestie, maar meer over die verplaatsing. Ik was wel huiverig dat we alsnog naar het ziekenhuis zouden moeten, de cijfers zeggen 60-70% van de thuisbevallingen van een eerste kind gaan alsnog naar het ziekenhuis. Maar N stelde me gerust en zei als het nodig is kan het altijd nog: er is ook een kans dat het gewoon goed gaat en laten we het tot die tijd positief bekijken. Daarnaast gaf ze aan dat de meeste redenen zijn om alsnog te gaan: poepen in het vruchtwater en pijnstilling. Dat vertrouwen van haar gaf voor mij de doorslag. Dat was echt heel prettig. Dus we besloten het verder thuis aan te kijken.

We besloten ons bad vol te laten lopen om daar een poosje de weeën op te vangen. Aangezien de warmtepomp niet toereikend was gingen C en N in de weer met pannetjes kokend water. Hiermee werd het bad lekker warm en ik ging er in. Een tijdje was het erg ontspannend en kon ik een beetje dutten, ik had al een nacht doorgehaald. N vroeg of het ok was als ze even weg ging, ik dacht huh nee maar oke is goed het zal vast nog wel lang duren. Dus ze ging weg rond 10.00 uur. Vrij snel werd het toch te intens voor mijn gevoel om, ook al zat ik in bad, de weeën zitten of liggend / niet staand op te vangen.
Dus ik kwam er weer uit en begon weer met rondlopen.

Deze fase was pittig, ik liep veel heen en weer en luisterde naar de fijne meditaties die ik had geoefend tijdens de zwangerschap. Ik had heel erg het gevoel dat ik moest poepen dus mijn nieuwe hang out werd rondom de wc in de badkamer. Ik wist natuurlijk uit de HypnoBirthing cursus dat dit een latere fase in de van de ontsluiting maar toch durfde ik dat niet te geloven. C gaf aan dat mijn pupillen heel groot waren. Ik moest af en toe ook daadwerkelijk poepen dus bleef lekker rond de wc hangen, staand leunend tegen de badkamer muur en af en toe zittend op de wc. C was in de ruimte en fysiek aanwezig maar zei haast niks en dat werkte heel fijn. Een tijdje zat hij bijvoorbeeld te puzzelen in een boekje en dat werkte erg rustgevend.

Rond 12.00 uur kwam N weer terug en vanaf dit punt is alles voor mij een beetje een waas. Ik was in een soort trance beland. Als ik mijn ogen weer open deed had ik het gevoel van “Oja hier ben ik” en “Oja jullie zijn hier ook”, en soms realiseerde ik me dat iemand een vraag had gesteld. Vaak reageerde ik niet, of was mijn antwoord “dat weet ik niet”. Ik was heel erg in mijn eigen bubbel en ik maakte me nergens druk om. De pijn was hierdoor ook erg draaglijk, hij was er wel maar de totaal ervaring oversteeg de pijn. Het was een hele bijzonder ervaring van overgave.

Rustig peilde N waar ik de laatste fase van de bevalling zou willen doorbrengen, om het kindje geboren te laten worden. We spraken de opties bad of een baarkruk, deze had zij blijkbaar in de auto. Dat verraste me en leek me perfect en daar we gingen we voor. Ze was deze aan het inrichten in de slaapkamer terwijl ik nog bij de wc en op de gang bleef om de weeën op te vangen. Op een begevenen, rustiger moment, gingen we dat eens uitproberen, om te zitten op de baarkruk. Dat ging goed en hier bleven we een tijdje. C zat achter bij en ik had hem vast. Hier begon het opvang van de persweeën. De kraamzorg werd gebeld en hierdoor leek het einde ineens in zicht te komen: erg vreemde gewaarwording. Echter duurde deze fase best wel een tijdje (2 uur uiteindelijk in totaal) en ging ik ook nog even van de kruk af om weer tee gaan staan.

Uiteindelijk kwamen we weer terug op de baarkruk. Hier zaten we een tijdje de weeën op te vangen die nog steeds heel erg op mijn anus gericht leken. Met de J-ademhaling probeerde ik te visualiseren en langzaam voelde ik de switch ontstaan van een focus van anus naar vagina. Uiteindelijk merkte ik als ik net wat meer naar voren ging zitten, met net een andere houding dat het geboortekanaal zich meer opende. Dat was prettig maar ook een beetje spannend tegelijk: daar gingen we dan echt. We voelde het meer openen en het hoofdje dichterbij komen. Een stuk of 5 weeën waren we bezig met het laten landen van het hoofdje, telkens schoot deze weer terug. Tussen de weeën door spoorde N me aan zoveel mogelijk te ontspannen, dat werkte fijn ook al was het frustrerend dat het hoofdje terug schoot. En dan het moment van de ring of fire: dat was echt heel erg onwerkelijk gevoel. Ik kan me herinneren dat ik mijn hand naar mn mond deed omdat het me echt verbaasde, maar we waren ook zo dichtbij. Nog heel even geduld en bij de volgende perswee was het zo ver: het baby lijfje flubberde er zo uit. Een gekke bijzondere flubberige opvolging na al het gevoel van hoogspanning. Het lieve lijfje hing daar en we zagen dat het een jongetje was; tegen mijn gevoel in!

We waren heel blij. Ik had veel bloed verloren en dat maakte dat we gingen verplaatsen naar het bed. Hier kwamen we met zn allen knuffelend samen en dat was echt heel bijzonder. Een ontlading, en een ontmoeting en alle emoties tegelijk. De kraamtranen kwamen eruit. De placenta liet niet meteen los, hier was ik nog beetje zenuwachtig over dat we alsnog naar het ziekenhuis hoorde (ivm met een verhaal van een vriendin) maar dat was gelukkig niet zo; na de spuit oxytocine kwam die los. Dit was een hele geruststelling. Ook meteen de hechtingen gedaan zodat we van alles af waren.

Ik kijk er erg positief op terug, het was een hele intense bijzondere ervaring.
De HypnoBirthing cursus heeft geholpen in het hebben van het vertrouwen in mijn lichaam, het maken van weloverwogen keuzes (überhaupt het besef van het hebben van keuzes) en de ontspanning door middel van de meditaties en affirmaties. Al met al super waardevol dus!

Esri en Marien – eerste kindje – HypnoBirthing groepscursus

Voorafgaand aan de cursus had ik het idee dat de cursus aan de prijzige kant is ten opzichte van andere cursussen, maar de unieke benadering van de cursus is de investering meer dan dubbel & dwars waard.

Joke heeft ons geholpen met onze voorbereiding op de geboorte van ons eerste kindje. Zij heeft ons het inzicht gegeven dat je de geboorte weliswaar niet kan plannen, maar dat je wel kan nadenken over je voorkeuren en hoe je deze kan communiceren. De cursus heeft ons vertrouwen gegeven in onszelf en ons kindje.

Sterke punten cursusleidster:

– Duidelijke uitleg van de stof.
– Realistische verwachtingen richting de deelnemers.
– Ruimte voor humor.
– Open houding ten opzichte van vragen en feedback.
– Persoonlijke aandacht.

Derde keer ouders – HypnoBirthing groepscursus

Cursus met inhoud. Vrij intensief maar waar voor je geld. Enthousiaste docente met voldoende kennis en vlaagje humor. Prettige afwisseling tussen actieve zit en ontspanning, wat voor een zwangere prettig is. Goede tips en adviezen, en ook voor de man een leuke cursus.

Jolijn en Cas – eerste kindje – HypnoBirthing groepscursus

Gedurende de cursus ga je samen aan de slag met het maken van een voorstelling van de geboorte. De manier van voorbereiden is uiteenlopend en leuk, het varieert van geboortefilmpjes kijken tot hoofdstukken lezen tot samen in een werkboek werken. Het samen tijd hier voor vrij maken vond ik erg bijzonder en waardevol.

De cursus een praktische voorbereiding op de bevalling zowel fysiek als mentaal, voor zowel jou als je partner. Het is niet zweverig. Ook geeft de cursus niet de belofte dat het geen pijn doet of dat de geboorte volledig zal verlopen zoals je wilt.

Wel krijg je samen handvaten om met eventueel ongemak en onverwachte gebeurtenissen om te gaan. Je partner weet hoe hij je kan helpen, zowel met praktische zaken als mentaal en zelf ga je aan de slag met ontspanningen oefeningen die je t.z.t. kunt toepassen. Er is veel ruimte voor de autonomie van jouw proces en jouw voorkeuren. Eerder zag ik de geboorte als een onbestemd zwart gat, nu kijk ik er naar met een nieuwsgierige kleurrijke blik.

A en J – eerste kindje – keizersnede

28-8-2022

Vandaag was de dag waar ik al heel lang naar uitkeek. De dag dat ik eindelijk samen met J. ons kindje mocht gaan ontmoeten. Al enige weken was ik klaar met mijn zwangerschap, de bevalling mocht beginnen, we waren er klaar voor. Deze dag wilde we toch speciaal maken, dus s ochtend gingen we op pad voor een voetreflexologie massage in de hoop een zetje te geven voor de start van de bevalling en s avonds zijn we heerlijk uit eten gegaan om te vieren dat we het hadden gehaald. Toch enigzins teleurgesteld stapte ik die avond in bed. Maar ik merkte wel dat je veel aan het bewegen was in mijn buik, onrustiger als anders.

30-8-2022
De dagen gingen voorbij en je bleef enorm onrustig, zou het dan toch snel beginnen? Die avond had ik opnieuw een voetreflexologie massage, je was opnieuw heel onrustig dus we hoopte het beste. S avonds zijn we weer heerlijk gaan slapen, de laatste dag van augustus, dat moest wel jouw geboortedag worden.

31-8-2022
Ook deze dag ging voorbij. De rust in mijn buik was teruggekeerd. Die middag bij de verloskundige hebben we afspraken gemaakt, vrijdag 2 september gingen we proberen te strippen en zondagochtend 4 september naar de gynaecoloog. Opnieuw was de controle bij de verloskundige goed. Je was helaas niet verder ingedaald, dus als mijn vliezen braken dan mocht ik op bed gaan liggen en bellen. Deze boodschap hadden we al diverse weken gehad, dus dat zat wel goed.

2-9-2022
Vandaag mochten we dan eindelijk naar de verloskundige om te strippen. De laatste dagen waren zo mentaal zwaar, dat ik blij was we weer iets gingen proberen om de bevalling te starten. Maar ja strippen kan alleen maar met ontsluiting dus dat was ook spannend. Gelukkig is het uiteindelijk gelukt en we wisten al dat er zo’n 1,5cm ontsluiting was. Die centimeters hadden we al afgelegd. Omdat ik toen toch wat bloed verloor heb ik maar een maandverbandje in gedaan, gewoon voor de zekerheid. Die dag vond ik heel spannend dus ook weinig geslapen. S avonds was ik erg moe, dus midden in de film zijn we maar gaan slapen. Dit was rond half 11, gelukkig viel ik redelijk snel in slaap. Ook had ik al de hele avond krampen en mijn hele zwangerschap had ik dat nog niet gehad, maar hevig of regelmatig waren ze toen nog niet.

3-9-2022
Om 0.30u werd ik voor het eerst wakker, ik moest plassen, dit was niet nieuw, ik ging namelijk al weken iedere 2 uur plassen. Maar deze keer viel mij op dat het maandverband wel erg nat was. Zouden dan toch mijn vliezen zijn gebroken? Ik twijfelde enorm dus ben ik met een schoon maandverband op bed gaan liggen. Ondertussen had ik ook al iets meer krampen die na wat timen iedere 10 minuten kwamen. J. werd ook een beetje wakker, dus die heb ik maar meteen goed wakker gemaakt. Om half 2 ging ik opnieuw naar het toilet en inderdaad mijn maandverband was nat. Dus besloten om op bed te gaan liggen en de verloskundige te bellen. Die was er om 2.00 uur. 2 testjes werden gedaan, de provocatie test was negatief op gebroken vliezen, maar met de swab kwam toch echt naar voren dat ik vruchtwater verloor. Voor de zekerheid wilde de verloskundige bellen met het ziekenhuis, en op dat moment voelde ik vruchtwater op het matje lopen. De verloskundige had goed en slecht nieuws, het goede nieuws was dat mijn vliezen inderdaad gebroken zijn, het slechte nieuws was dat onze baby in het vruchtwater gepoept had en dat ik dus naar het ziekenhuis mocht. Iets wat ik eigenlijk niet wilde, maar op dat moment helemaal niet erg vond, want vandaag was dan de dag dat mijn kindje geboren werd en ik haar mocht ontmoeten.

Na overleg met het ziekenhuis mocht ik met eigen vervoer komen. Dus rond 3 uur waren we aangekomen en reden we naar onze kamer. Daar werden we aangesloten op de monitor. Na de overdracht en eerste controle vertelde de dienstdoende verloskundige dat we op 2 à 3 cm ontsluiting. Daarnaast wilde ze gaan starten met weeënopwekkers, omdat ons kleintje mogelijk in de stress zou zijn. Ik vond het helemaal prima, ik wilde dat de bevalling ging doorzetten en de weeënopwekkers was de enige mogelijkheid. De verpleging gaf aan dat ze nog nooit zo’n bewegelijk kindje in de buik zagen, want de hartslag was slecht te meten. Je ging alle kanten op in mijn buik, gewoon lekker druk. Dus je kreeg een elektrode op je hoofd, dit was prima, want later konden we dan op ons gemak draadloos gaan.

Rond 4 uur werden de weeënopwekkers aangesloten. Ik wilde nog slapen, maar stond eigenlijk al strak van de adrenaline en spanning. Onze eigen verloskundige was naar naar huis, want het ziekenhuis nam alles verder over. Rond half 5 heb ik toen toch maar mama gebeld, want we hadden afgesproken dat ze bij de bevalling zou zijn. In eerste instantie wilde we wachten tot een uur of 7, want dan had ze net iets langer geslapen. Het werd tenslotte toch een lange dag. Maar ik voelde dat ik haar erbij wilde hebben, dus toch maar gebeld. Rond 5 uur was mama daar en konden we dit samen gaan doen.

De weeën begonnen toch iets sterker te worden en rond 7 uur kreeg ik het sein dat ik uit bed mocht. Dat was heel fijn, want ik mocht helaas ook niet meer in bad, maar wel onder de douche. Na het douchen ging ik weer terug in bed, mogelijk nog wat rusten. Maar het werkte voor geen meter, weeën op bed opvangen was geen doen. Ook kwam ik in een storm terecht die ik niet kon bijbenen. Mijn ademhaling kreeg ik niet onder controle. Dit alles was zeer frustrerend, want rond 10u bleven we steken op 4cm ontsluiting. De opwekkers waren daarvoor net omlaag gezet, maar die moesten toch weer omhoog, wat betekende dat er opnieuw een storm zou komen. Hier zag ik enorm tegenop, dat vond ik erger dan dat ik was blijven steken op 4cm. Na goed overleg werden de opwekkers in kleinere stapjes opgebouwd. Dit gaf mij een beter gevoel en daar werd ook naar geluisterd.

Wel bleven de weeën pijnlijk en wist ik me geen houding te geven. Ik was zelf zover dat ik pijnstilling wilde, maar mama en J. hebben aangegeven dat ik dit niet wilde. Toen heeft mama de leiding genomen. Ik ging opnieuw douchen en we gingen samen puffen, want de ademhaling die ik had geleerd werkte niet zoals ik wilde. Dit was de juiste zet, want daarna kwam ik in een bubbel terecht samen met J. en mama. Ik sliep tussen de weeën door en bij iedere wee pufte mama en J. mee. De weeën kwamen op den duur ook in een mooi ritme. Ik kwam kort uit de bubbel vanwege een controle iedere 2 uur, maar de tijd vloog. Ieder uur wisselde ik van houden, douchen, op de skippybal, op een stoel. Met een warme kruik in mijn rug en in iedere hand een hand van mama en van J.

Rond 12 uur zaten we op 6cm, rond 14 uur op 8 en rond half 5 op 10 cm. Ik was er eindelijk. Maar van een volledige indaling was nog steeds geen sprake. Dus ik mocht nog 2 uur weeën opvangen. Toen werd de baby weer heel onrustig, het beangstigde mij ook, want zo onrustig was ze nog niet geweest. Toen wilde ik ook dat er iets gebeurde, maar na verloop van tijd werd de onrust minder en keerde ik weer een beetje in mijzelf. Ik weet nog dat ik rond 18uur echt wakker begon te worden, ik werd me meer bewust van mijn omgeving en ik sliep niet na elke wee. De verpleegkundigen zagen dit ook en na overleg werd voor de laatste keer de weeënopwekkers omhoog gezet. Helaas gaf dit niet het gewenste resultaat. Want ik werd alleen maar meer wakker. Vlak voor de verloskundige rond 19u kwam gaf ik aan niet nog 2 uur zo door te willen. Er moest een plan komen. Iets waar ik naartoe kon leven, mijn lichaam was op, had al hard gewerkt, er moest gewoon iets gebeuren.

Om 19uur was de verloskundige, dit snapte dat ik niet meer kon, dus het plan was 1 uur persen, hopelijk daalt de baby voldoende in en kan de vacuümpomp mogelijk uitkomst bieden. Mocht het niet lukken dan wordt ze alsnog gehaald. Er werd niet gezegd hoe, maar iedereen wist dat het dan een keizersnede zou kunnen worden. Opnieuw werden de weeënopwekkers omhoog gezet in de hoop nog krachtige weeën te creëren, maar aan alles merkte ik dat het ijdele hoop was. Het uur vloog voorbij, maar met iedere keer persen zat de baby meer en meer onder mijn ribben in plaats van lager in mijn bekken. Om 20.10 was de gynaecoloog daar en die concludeerde dat de vacuümpomp geen optie was. De baby lag te ver omhoog, er was maar 1 optie over en dat was de keizersnede. Eindelijk kwam er zicht op het einde. Het was een enorme opluchting, alles wat ik niet wilde gebeurde, maar ik was er zo klaar voor, het maakte niet meer uit hoe.

Toen ik op de kamer werd klaargemaakt brak J. naast mij. Hij vond het zo jammer dat ondanks mijn harde werk dat dit de uitkomst was. Het was zo aandoenlijk, maar ik was zo trots op ons. We hebben het op onze manier gedaan en alles gedaan wat we konden doen en de wens om zonder pijnstilling te bevallen was gelukt. Ik ben gekomen tot 10 cm. Trotser kon ik niet zijn.
Mama mocht niet mee naar de operatiekamer, zij ging papa bellen om niet alleen te hoeven wachten tot we terug waren. Ook de ouders van J. werden door haar gebeld om richting het ziekenhuis te komen.

Eenmaal aangekomen in de operatiekamer ging het supersonisch snel. Het was een geoliede machine, de ruggenprik vond ik even spannend, maar die ging wel goed. Om exact 21.00uur werd ons mooie meisje geboren. Wij wilde heel graag zelf zien wat het ging worden en daar had de gynaecoloog ook gehoor aan gegeven. We dachten beiden dat het een jongetje zou worden, maar we waren heel blij verrast dat het een meisje was. Het eerste wat ik zei was dat ik ook jurkjes mocht maken voor haar.

Na controle was alles goed met haar, ik kon kijken hoe ze haar controleerden en J. knipte de navelstreng door. Daarna konden we naar de verkoeverkamer en mocht ik haar eindelijk zelf in mijn armen nemen. Volgens mij werd toen gevraagd of ik huid op huid wilde liggen met haar en ik kon niet hard genoeg ja knikken en zeggen. Dat wilde ik dolgraag, we konden meteen proberen aan te happen en dat ging super goed. Vanwege haar hoge gewicht werd meteen glucose geprikt, maar we hoefde niet bij te voeden. Dit was heel fijn en na de eerste borst hebben we haar meteen aan borst 2 gelegd. Ook hier hapte ze gretig aan en terwijl ze lekker bij mij lag werden we terug gereden naar de afdeling. Daar wachtte de opa’s en oma’s haar op in onze kamer en konden we haar meteen showen.

Ze is het mooiste kindje wat we ooit hadden gezien. Een prachtige bos haar, 2 mooie blauwe ogen die je al vanaf het eerste uur indringend aankijken. Je bent perfect en ook nog eens ons kindje.

Nadat de opa’s en oma’s vertrokken was het tijd om te gaan slapen. Iedere 3 uur gingen we voeden en de eerste voeding werd je meteen gewogen en gemeten.

4-9-2022
De nacht waren we goed doorgekomen. Je deed het goed en later deze dag kwamen de opa’s en oma’s weer. Ook hebben we de rest van de familie kunnen inlichten over jouw geboorte, ik wilde het van de daken schreeuwen en alle momenten kon ik intens van genieten.

Later op die dag belde we met de zus van J. Die zei meteen na het horen van de keizersnede dat het vast enorm traumatisch voor mij is geweest. Ik moest heel hard lachen toen ik dat hoorde, want ik kon alleen maar terug kijken op een mooie dag, met een positief gevoel. Er is naar mij geluisterd, als ik iets anders wilde dan werd daar gehoor aan gegeven en ik had alle controle. Dat klinkt soms heel raar, want ik heb veel zitten slapen, maar toch had ik de regie en dat maakte het zo mooi. Ook de samenstelling van mijn geboorteteam was perfect. Ik had dit niet zonder mijn moeder gekunnen en ook J. ziet dit zo.

Heden
Ondertussen ben je alweer 2,5 maand oud en genieten we nog iedere dag! We kijken beiden terug op een prachtige dag. Tijdens de nacontrole met het ziekenhuis vertelde de verloskundige nog dat ze ons zo goed kon herinneren. We waren zo’n goed team, ik had alles doorstaan zonder pijnstilling en dan toch de onvermijdelijke keizersnede. Ze vond het heel jammer voor mij, ze vond mij zelfs een held. Zelf zie ik dat niet zo, ik heb gedaan wat moest en ik heb ervoor gevochten. Helaas liep het anders en is er ook een stempel gedrukt op eventuele volgende bevallingen. Dat vind ik vooral heel jammer. Een thuisbevalling wordt het in ieder geval nooit. Maar ik weet wel dat ik mijn geboorteteam niet ga veranderen, dat was namelijk perfect.

Tweede keer ouders – Privé-sessie – Elshout

Wij zijn zondag 30 oktober trotse ouders geworden van S. !! S. doet het super goed! Het werd onverwacht een thuisbevalling. Het ging zo snel dat we niet meer naar het ziekenhuis konden. 6.15 u was de eerste wee. Vk was er om 8.20 u en constateerde 10 cm ontsluiting. M was net op tijd thuis en om 8.37 u is S. geboren. Van een hele relaxte fase in eerste 1,8 u werd het daarna erg heftig en moeilijk controle te houden. Maar gelukkig is alles goed gegaan en we zijn ook weer bijgekomen van de snelheid 😄. Nogmaals bedankt voor je hulp bij de voorbereiding!! Groet, W.

Marjolein en Bart – 3e kindje – Eendaagse zwangerschapscursus

Ons meisje Saar is gisteren na een inleiding bij 42+1 geboren na een krachtige mooie bevalling.

Ik heb mijn intuïtie durven volgen, en daar ben ik mezelf en diegene die ik op mijn pad heb laten komen om dit te versterken enorm dankbaar voor: waaronder jou eendaagse bevalcursus. Je kaartje heeft lang naast mijn bed gestaan.

De zwangerschap was een turbulente tijd waarin zwangerschapdiabetes op ons pad kwam, en gesproken werd over insuline en inleiden met 38 weken. Ik heb dit onder controle gekregen, door te vertrouwen op mezelf.

Ze heeft zich rond 37 weken 1 dagje in stuit gedraaid gehad maar was voor de versie alweer in hoofdligging.

De laatste weken voor de bevalling kreeg ze een pac’s op de hartslag wat nu nog wel spannend voor ons is omdat deze helaas nog aanwezig is na de bevalling. Er is veel angst onderhuids gaan zitten door helaas ook enkele hulpverleners die hun angst en zorgen op mijn overdroegen. Waarbij ik elke keer weer begon te wankelen en dingen overnam. Maar ik ben blijven vertrouwen op mijn intuïtie

Ik droomde van een badbevalling, thuis bij de haard met kaarslicht..ze kwam met mijn lieve partner en superzus naast me, in het ziekenhuis met een zetje van kunstmatige oxytocine, en het door mijn lichaam laten breken van de vliezen, heel voorspoedig te wereld met een geboortegewicht van 3610gr 💖 en ze is prachtig! En ik voelde me krachtig.. dankjewel.

Geert & Mylène – eerste kindje – HypnoBirthing groepscursus

De groepscursus HypnoBirthing gegeven door Joke is echt een enorme aanrader! Je leert zoveel over alle mogelijkheden die je hebt tijdens je zwangerschap en tijdens het geboorteproces.

Mijn kijk op de geboorte is zoveel positiever geworden, krijg er zelfs zin in! Het is heel leerzaam en laat je zien dat wij als vrouwen gemaakt zijn om kinderen te baren en rustig op de wereld te zetten. Het zijn veel avonden, maar deze vliegen voorbij, met elke week weer zoveel nieuwe informatie en kennis. Wij hadden het in ieder geval voor geen goud willen missen!