Categorie: Ervaringen en geboorteverhalen

Eerder dan verwacht, verraste ons in november ‘21 een nieuw leven in mijn buik.
Ook deze zwangerschap voelde ik me super. Weinig kwaaltjes en fit genoeg om de dingen te doen die mij blij maakt.

Maar dit keer gaan we het anders doen!
Met betrekking tot de bevalling had ik me al vrij snel voorgenomen om nu echt thuis te gaan bevallen. Bij Lou en Jikke braken spontaan mijn vliezen rond 23.00 en was er de ochtend erop besloten naar het ziekenhuis te gaan. Bij Jikke was dat onze wens, maar bij Lou wilde ik graag thuis bevallen. Maar omdat ik “maar” 5 cm ontsluiting had en de 24 uur termijn van gebroken vliezen boven mijn hoofd hing zijn we ook bij Lou naar het ziekenhuis gegaan. Aldaar de nodige interventies met weeen opwekkers en uiteindelijk beiden om 13.22 geboren. Prima bevallingen, maar er waren nog wat verbeterpuntjes.
Ik las wat boeken over natuurlijke geboorteprocessen en luisterde veel podcasts. Maar ik had nu ook behoefte aan een cursus. Ik volgde @hypnobirthingendouladenbosch al een tijdje en besloot ons op te geven voor een eendaagse cursus mét partner! Gelukkig stemde Yannick in met deze aanpak en wilde me hierin steunen.

Daarnaast kwam ik de oproep van @doula_ohana tegen om een thuisbevalling te begeleiden voor haar eind stage als doula. Dat is precies wat ik nodig had. Ik kon me nog zo goed inlezen en voorbereiden, maar ik weet dat ik in de heat of the moment ook mezelf kan verliezen en voor de makkelijkste weg kan kiezen. Dus een geboorte coach zou super zijn voor de begeleiding van deze derde geboorte.
En niet veel later zat Feline bij ons in de tuin voor kennismaking en het klikte direct.

Placenta praevia
Met de 20 weken echo ontstond er een kleine complicatie. De placenta lag voor de baarmoedermond en ik werd doorverwezen naar het JBZ. Daar werd geconstateerd dat de placenta ruim een centimeter van de uitgang lag en dat ik met 30 weken moest terug komen. De kans was heel groot dat de placenta tzt met mijn baarmoeder meegegroeid was omhoog. Dus daar ging ik maar van uit!
Na 30 weken kwam ik weer terug in het JBZ en ging er vanuit dat ik zo weer buiten stond. Maar dat ging niet zo als ik verwacht had.
De gynaecoloog voerde zijn onderzoeken uit en constateerde dat de plancenta niet was opgeschoven. Hoe kan dat nou? Ik voelde me zo goed, had nog nooit bloedingen gehad en had totaal niet het idee dat er iets mis was. Hoe kon mijn lichaam nou zo iets anders laten zien dan mijn gevoel?
Het werd direct een medische bevalling en ik werd overgedragen naar de tweede lijn. Met tranen luisterde ik naar het advies van de arts. Een keizersnede plannen zou een logisch gevolg zijn, maar omdat het mijn derde zwangerschap was, mocht ik het toch vaginaal proberen. Toch nog een lichtpuntje! Maar de gewenste thuisbevalling op een zo natuurlijk mogelijke manier zat er niet meer in. 🥲

Change of plans!
Ook Feline moest ik “teleurstellen”, maar we besloten het traject toch samen voort te zetten. En dat is precies wat ik nodig had. Feline heeft mij begeleid in de omschakeling van natuurlijke thuisbevalling naar een medische ziekenhuisbevalling. Wat was er nog wel mogelijk van mijn geboorteplan en op welke manier kon ik dat in het ziekenhuis vorm gaan geven?
Hetzelfde weekend hadden Yannick en ik onze cursus gepland staan. Ondanks de derde zwangerschap en wellicht een beetje verwachtingloze houding van Yannicks kant (hij had het toch al 2x gezien?) gaf de cursus veel nieuwe inzichten over het natuurlijke geboorteproces en de rol van Yannick als geboortepartner. En het gaf ons inzicht dat de vorige bevalling heel anders had kunnen lopen als we het natuurlijke proces hadden gevolgd, in plaats van de medische interventies om het vlotter te laten verlopen. Maar 3x is scheepsrecht!

Nu weten we wat ons te wachten staat en hoe we het proces kunnen bewaken en bevorderen. Dank je @hypnobirthingendouladenbosch !
Daarbij moesten we snel andere plannen maken voor onze zomervakantie want we zouden 2 weken later gaan vliegen naar Mallorca en ik kreeg geen Fit to Fly meer van het ziekenhuis. Gelukkig had onze reisorganisatie een omboekgarantie die nog net 1 dag geldig was. Dus de vliegreis ingeruild voor een wintersport (je kunt hem maar gepland hebben😅) en direct onze vouwwagen van stal gehaald. We gaan toch kamperen dit jaar en stiekem vonden we dat helemaal niet erg! Dus met 34 weken zwangerschap, hop met de vouwwagen naar Spanje. Wat hebben we genoten met de meisjes op de camping. Misschien had het zo moeten zijn.. we houden zo van kamperen❤️

Wonderen bestaan
Bij terugkomst stonden er een aantal afspraken in het jbz gepland. Reguliere controles en het doorspreken van het geboorteplan. Gezien mijn angst voor naalden en wensen voor een zo natuurlijk mogelijke geboorte zonder te veel interventies, heb ik de protocollen flink op de proef moeten stellen. Maar ik was er nog steeds van overtuigd dat mijn lijf dit klusje zou klaren zonder complicaties.
Ook mijn verloskundige Sandra van @ellezorg belde mij nog in mijn verlof om even te kletsen over de overdracht naar het jbz. Zij wist hoe graag ik nu thuis wilde bevallen en het was fijn om toch nog even samen te kletsen. Ze vroeg of ik nog vragen had en ik vroeg haar: “wat als ik een stort bevalling heb, zoals je die wel eens ziet in van die filmpjes en we halen het ziekenhuis niet. Wie moet ik dan bellen? Jullie of een ambulance?” Want stiekem fantaseerde / visualiseerde ik nog elke dag over mijn ideale bevalling… thuis met de kindjes die liggen te slapen en de volgende ochtend hun zusje kunnen ontmoeten.
Elke wekelijkse controle werd mijn placenta bekeken met een echo en zo ook op 20 juli. Ik was 37+2 weken zwanger en de gynaecoloog deed zijn reguliere checks met een inwendige echo. Maar de uitslag was dit keer heel anders dan verwacht… de placenta was weg! Niet meer te zien vanuit de baarmoedermond. Na een tweede uitwendige echo kon de gynaecoloog defining vaststellen dat mijn placenta omhoog was gegaan en ik weer terug mocht naar de verloskundige. “ jij wilde toch zo graag thuis bevallen”? Zei hij. “Nou dat kan!” . Ik wist niet wat ik hoorde en wederom tranen. Zie je wel! zat mijn gevoel toch goed!
Mijn hele geboorteteam had ik in rap tempo ingelicht en had me weer aangemeld bij de verloskundige die blij verrast waren.
Ik kon me weer gaan voorbereiden op het oorspronkelijke geboorteplan. Dus ik pakte mijn laptop en paste het plan weer aan naar de nieuwe situatie. Nu dan toch dat kraampakket maar uitpakken en last minute nog een bevalbad kunnen regelen. Zou het dan nu toch echt thuis gebeuren?

Het gaat beginnen
28 juli 23.00 uur: Ruim een week later in de nacht van donderdag op vrijdag rolde ik uit mijn bed om te plassen. En nog voordat ik bij de wc was voelde ik wat warm water door mijn ondergoed lopen. Ik herkende het gevoel en zag ook wat slijm in de wc verdwijnen. Gebroken vliezen! Maar het bleef bij een klein plonsje vruchtwater en ik had niks voelen “knappen” dus met wat twijfel stapte ik weer ons bed in en zijn we gaan slapen in afwachting van wat er zou komen. Maar op wat harde buiken na gebeurde er niks… ik had die vrijdag een afspraak bij de verloskundige staan, maar heb gebeld om te vragen of ze bij mij langs wilde komen om even te kijken wat er nu gebeurd was vannacht. Een van mijn favoriete verloskundige ( Sandra) had dienst en verwees mij nog naar het ziekenhuis, niet wetende dat ik weer terug bij hen was.
Ze deed een testje om te kijken of ze vruchtwater kon ontdekken, maar die bleef negatief. Het was dus afwachten wat er zou gebeuren. Ze had tot en met zondag dienst, dus als ik mazzel had, kon zij mij bevalling doen.
Het was de 29e mijn vaders verjaardag en na een dagje afwachten waarbij er precies niks gebeurde ben ik toch maar boodschappen gaan inslaan met het oog op een bevalling en bij mijn ouders gaan borrelen en eten. Ik had een maandverband in gedaan voor het geval dat.. en dat was maar goed ook. Want tijdens het eten voelde ik weer ineens een warm golfje water in mijn maandverband. Maar daar bleef het weer bij…
29 juli 23.00 uur: Toen we vrijdag avond in bed lagen voelde ik ineens rond een uur of 11 het bekende knappen in mijn buik en toen ik uit bed stapte echt veel vruchtwater. Dit was het echte werk! Nu wist ik het zeker. Ik viste het testje van de verloskundige uit de prullenbak en haalde dat door het water op de grond. Het staafje verkleurde gelijk, dus geen twijfel meer. Nu gaan we los.
Na kort overleg besloten we dat yannick en de meisjes gewoon konden gaan slapen. We weten van de vorige 2 bevallingen dat de nacht na het breken van de vliezen echt een aanloopfase is en dat ik die weeën die wellicht zouden komen prima kon opvangen. Yannick kon zijn energie beter bewaren voor het “echte” werk. Dus dit keer rust voor yannick!
Ik was naar beneden gegaan om wat tv te kijken als afleiding. Ik zag Tiësto draaien op Tomorrowland, maar het kon mij niet boeien. Verder was er niks op tv dus ik ging spullen te pakken die ik fijn vond om bij me te hebben. Ik pakte wat matjes uit het kraampakket, kraamverband, een geurkaars, een bidon en muziek en ging een fijn plekje maken op 1 van de zolderkamers waar we ook nog een extra badkamer hebben. Zo was ik niemand tot “last” en kon ik mijn eigen ding doen. Ondertussen had ik al wat krampen gehad en herkende ik precies het zelfde proces als de andere bevallingen. Maar nu wilde ik er alles aan doen om de bevalling in vlot tempo thuis te laten verlopen. Het liefst zodat de meiden de volgende ochtend al hun zusje konden ontmoeten. Dus ik deed alles wat ik geleerd had. Relaxte muziek, kaarsje aan, veel bewegen en wisselen van houdingen. Dus van de slaapbank, naar de wc, naar de douche en weer terug.
3.20. Ik bedacht me om onze verloskundige in te lichten over wat er gebeurt is in de tussentijd en dat ik nu toch echt gebroken vliezen heb plus wat weeen. Ze waren nog niet pijnlijk en al helemaal niet regelmatig , maar er was een begin. We namen de protocollen door en ik sprak af mijn temperatuur bij te houden en te bellen als het ging doorzetten.
Maar ik zag de tijd oplopen en mijn weeen niet.. shit. In mijn hoofd speelde de scenario’s van de andere 2 bevallingen al af. Toch weer naar het jbz voor weeenopwekkers in de ochtend ? Mijn lijf kan dit dus blijkbaar niet zelf sterker laten worden.
4.00 Ik belde een lange tijd met mijn doula en sprak al mijn twijfels en onzekerheden uit. Ik durfde bijv niet te slapen omdat ik geen tijd wilde verspillen, ik wilde er alles aan doen om die weeen sterker te maken. Ook tijdens het douchen zette ik vaak de warme straal uit omdat ik dacht dat die mij wellicht te veel verlichting gaf. Maar zij adviseerde mij om wel even die rust te pakken en te doen wat goed voelde. Dus ik ben op het slaapbankje even gaan liggen en heb even een powernap gedaan.

Yes! Regelmaat.
5.00 : Daarna de draad weer opgepakt onder de douche, waar ik ontdekte dat ik bij elk nummer dat uit het boxje galmde één wee had. Yay!! Regelmaat. Ik ben nog zeker een half uur blijven douchen en alle beperkende gedachten los kunnen laten. “ Ik hoef niet om 7.00 te bevallen, we hebben tot 23.00 uur (ivm gebroken vliezen) voordat we naar het ziekenhuis moeten. Dus nog super lang.. let it go. “
6.00: Rond 6.00 belde (te veel moeite om naar beneden te gaan 😅) ik yannick wakker en besloten we dat het goed was om de verloskundige te laten komen om te kijken of het nu wel écht begonnen was. Ik wilde haar niet voor niks laten komen zo vroeg en vond het spannend..
de meisjes werden ondertussen wakker en aangekleed toen rond 6.30 de verloskundige voor de deur stond. Ik had ongeveer 3 weeen in 5 min, maar met de ademhaling techniek die ik in de cursus had geleerd was het prima te doen. Dus ik kwam van zolder naar onze slaapkamer waar de onderzoeken werden gedaan. Ondertussen had Jikke ook door wat er aan de hand was en had zich blijkbaar razendsnel verkleed als assistent verloskundige. In haar doktersprakje stapte ze onze slaapkamer binnen om te helpen. Zo lief! (Oxitocine boost!)

In Partu
7.00: Bloeddruk ✔️, hartslag baby ✔️en dan nu de ontsluiting… 4 cm , versteken baarmoeder en hoofdje lag laag. En Sandra sprak de magische woorden: “ja, je bevalling is begonnen en we gaan het hier thuis afmaken. Zal ik blijven of rond 9 uur terug komen? “ Ik koos voor het laatste omdat ik het idee had dat het nog wel even zou duren voordat het echte werk zou beginnen en ik had geen fijn gevoel als er beneden al mensen op de tribune aan het “wachten” zouden zijn.
Dus yannick bracht de kindjes naar mijn ouders en ik ging weer terug naar mijn plek op zolder. Ik belde mijn doula om te vertellen dat ze kon komen met het heugelijke nieuws dat mijn bevalling was begonnen. Zij moest een uurtje rijden maar ik zei haar nog rustig aan te doen. Het was nog prima te doen thuis.

Ik stapte weer onder de douche en voelde de weeen al snel veranderen naar laag in mijn bekken en sterk in mijn bovenbenen. Bij Jikke had ik ook vanaf de eerste minuut beenweeen, dus dit keer overviel het me niet. Bij elke wee bleef ik de kalme ademhaling gebruiken en met flink knijpen in mijn dijbenen en de warme douche op mijn rug kon ik de weeen nog steeds goed hebben.
7.58: Yannick kwam even bij mij boven checken en mededelen dat hij het bad ging opzetten, maar het water pas erin zou doen als Sandra terug zou komen. Anders zou het afkoelen.
Maar mijn weeën werden zo krachtig en laag dat ik NU dat bad in wilde. Dus ik probeerde dat in horten en stoten tijdens een wee duidelijk te maken. Yannick had de boodschap begrepen en ging aan de slag met het bad dat beneden een plekje kreeg. Ondertussen pakte ik een badjas en probeerde ik tussen de weeen door de trappen af te sprinten. Want ineens voelde ik dat ik haast had.
8.01: ik sprong in bad. Het water was nog maar 10 cm hoog en lauw en de hoes miste. Dus dat reagerde ik allemaal op yannick af.. (sorry schat) Ondertussen voelde ik de druk onderin mijn bekken toenemen. Ik zat op handen en knieën en zo laag mogelijk in het bad om nog een beetje warm water te voelen rond mijn bekken.
8.05 Na 1 of 2 weeën riep ik hard tegen yannick dat de baby eraan kwam terwijl hij aan het rommelen was met de warmwater toevoer. En nog een keer .. want ik had niet het idee dat hij mij zou geloven. Ik hoorde hem de verloskundige bellen dus dat was geregeld. Even later kon ik niet anders dan mee duwen en dat deed ik voorzichtig omdat ik immers niet wist of ik 10 cm had en of het echt tijd was om te persen. Ik voelde of ik het hoofdje voelde, maar Ik voelde nog niks aan de buitenkant. De tweede keer perste ik wat harder en toen voelde ik direct haar hoofdje in mijn handen. “Yannick ik voel haar hoofdje!” .
8.10 Hij belde weer de verloskundige die in de auto zat en vertelde dat ze het waarschijnlijk niet zo halen. Met de kraan koppelstukken nog in zijn andere hand kwam yannick naar de badrand en legde de telefoon op speaker naast zich neer. Het hoofdje was al geboren en ik stopte even met persen. Er waren even een paar tellen rust en met de volgende wee duwde ik haar schoudertjes en rest van het lijfje uit mij buik.
8.13: Yannick haalde haar rustig achter mij uit het water op instructies van de verloskundige. Abby Julie is geboren. Ik hoorde een heel klein huiltje en verder was het stil. Leeft ze? Is ze oké? Ik draai me wat onhandig om en denk: Wat is ze klein !! Yannick legt haar bij mij op mijn borst en met wat checkvragen van de verloskundige aan de andere kant van de lijn wisten we dat we samen een gezond kindje geboren hebben laten worden. Bizar! Compleet handsoff (zoals ik wilde) maar ook unassisted!
Even later komen onze doula en verloskundige binnen..

Mijn lijf kan het dus wel!
Deze bevalling was alles wat ik gehoopt had. Nee, geen romantische bad bevalling in kaarslicht, met zout lampjes en uren lang de oxytocine laten stromen met massages van Yannick (we hebben elkaar 10 min gezien 😂). Maar wel een super snelle, 100% natuurlijke geboorte, zonder medische interventies met de belangrijkste persoon aan mijn zij. Precies zoals in mijn geboorteplan. Kort maar magisch!
Ik wil Sandra en Feline bedanken voor de mentale ondersteuning. Door jullie kreeg ik het vertrouwen en geduld en ging er in de vroege ochtend een knop om. Ook de geboortecursus van Joke was een belangrijke sleutel in het omgaan met de weeen die ik nooit als pijnlijk heb ervaren en voor Yannick als nood verloskundige die nog even terug dacht aan de lessen over de uitdrijvingsfase.
En nu genieten we intens van onze lieve Abby en ons gezin van 5 ❤️

Ik ben heel blij deze cursus gevolgd te hebben. Wij zijn gestart met het de groepscursus, echter door mijn gezondheidssituatie was de hoeveelheid van de cursus en het tijdstip niet haalbaar. Samen met Joke hebben we gekeken naar andere oplossingen, hierbij werd goed geluisterd naar mijn wensen en wat ik wilde bereiken.

Joke stelde zich enorm flexibel op en dat gaf mij enorm veel vertrouwen dat ook ik deze cursus kon volgen. De overige bijeenkomsten hebben wij privé verder voortgezet. Dit was echt een schot in de roos, Joke stemde goed af op mijn persoonlijke situatie en vraagstukken waar ik tegenaan liep konden we uitgebreid behandelen en bespreken.

Van Joke heb ik ook mooie vraagstukken gekregen om nog duidelijker te krijgen voor mijzelf wat ik graag wil tijdens de bevalling. Hierdoor sta ik ook steviger in mijn schoenen naar de verloskundige toe. Hierdoor heb ik ondanks mijn fysieke beperkingen veel vertrouwen naar de bevalling toe gekregen. Hier ben ik Joke en de hypnobirthing methode enorm dankbaar voor.

Tijdens de laatste bijeenkomst kreeg ik nog een mooie goodiebag en een heel lief kaartje met een mooie affirmatie die perfect aansluit bij waar ik sta. Dit vond ik heel erg mooi en fijn om te ontvangen.

Joke heeft ons veel inzichten gegeven over hoe een natuurlijk bevalling ook kan zijn: zonder stress, zonder pijn, met vertrouwen, rust en het vertrouwen in de natuurlijke werking van het lichaam van de mama en baby.

We hebben geleerd hoe we op mama-to-be haar intuïtie kunnen vertrouwen, hoe wij samen goed kunnen communiceren. We weten nu hoe we de partner ook een belangrijke ondersteunende rol kan pakken tijdens de zwangerschap en met name tijdens de bevalling. we weten dat veel protocollen in het ziekenhuis ter preventie zijn, maar dat we dus ook mogen kiezen voor een natuurlijk bevalling wanneer alles goed verloopt. We hebben nagedacht over hoe we in verschillende situaties willen dat er gehandeld wordt.

We kijken nu uit naar de bevalling, terwijl we weten dat het nooit gaat als gepland, zijn we voorbereid op een rustige en mooie geboorte van ons kindje.

De cursus geeft een mooie balans tussen informatie over de gevoelskant van het bevallen en de cognitieve kant van het geboorteproces.

Dit vonden we het meest waardevol: Hoe je het geboorteproces zelf kunt beïnvloeden door middel van bepaalde oefeningen, houdingen en massages zonder tussenkomt van medisch interventies.

Dit verwachten we het meeste te gaan toepassen: Vooral de technieken om het kindje te helpen in de juiste houding te komen.

Op 8 april begon het al te rommelen, werd regelmatig maar niets zette door en zwakte na een uur of 2 af. Ben 2x gestript, door de verloskundige en in het ziekenhuis.
13 april begon ik met wat rugklachten maar dacht nou het zal wel, loop al bijna een week met golvingen en krampen het zal wel niets zijn. M’n moeder zei op den duur time ze nou eens want misschien zit het wel in je rug. Dus vanaf 20:00 getimed en waren regelmatig. Onder de douche gegaan om de pijn op te vangen want toen ging het van rug naar buik. 21:00 was de verloskundige hier. Op dat moment had ik 2 cm ontsluiting dus ze ging weer weg om om 00:00 terug te komen en in de tussentijd werd erg heftig. Alles sloeg naar m’n rug en die kon ik niet meer opvangen of weg ademen. Jorn heeft ook van alles geprobeerd, light touch, bal, affirmaties, schouder anker. Heb overgegeven van de pijn, over de grond gekropen, vuisten in de muur geslagen. Ik wist niet waar ik het moest zoeken. Jorn wilde heel veel doen maar hij kon niets en ze kwamen zo snel dat er geen rust tussen zat.

Om 00;00 was de verloskundige er weer en had ik 4cm en trok het niet meer in m’n rug, Gehuild om een ruggenprik. Naar het ziekenhuis gereden en aan de CTG. Kregen eerst z’n hartje niet goed in beeld, ze wilde een electrode plaatsen, maar omdat in m’n geboorteplan stond dat ik het niet wilde hebben ze toch nog een keer tijdens een golving mij ondersteund en de CTG goed tegen m’n buik geduwd en toen kwam hij goed in beeld en kwam er een go vanwege de gezondheid van de baby. Vervolgens gingen ze kijken en had ik al 9,5cm ontsluiting en mocht ik geen pijnstilling meer. Toen was het half 2 en hij is 3:16 geboren.

Ben binnen 1 uur van 4cm naar volledige ontsluiting gegaan😅 de verloskundige was net haar tas uit de auto halen, want ik zou eigenlijk overgedragen worden aan het ziekenhuis ivm pijnmedicatie. Ik werd van de CTG gehaald toen de persdrang begon, Verloskundige was nog net op tijd terug.. de kraamzorg was er ook net op tijd binnen om 2:55. Had ruimte voor 3x persen per keer maar m’n astma begon op te spelen. Maar toen ik eenmaal de knop om had en 3x kon persen was hij er met 3 persweeen. Z’n schouders zaten een beetje vast. Wilde eigenlijk op de baarkruk en niet liggend bevallen maar omdat het zo snel ging en het in m’n rug zat was die mogelijkheid er niet meer. Wonderbaarlijk 3 kleine hechtingen in m’n schaamlippen en dat is het.

Placenta kreeg ik wat minder tijd voor omdat ik best uitgeput was, maar ook die kwam los. Ze wilde een spuit zetten, ik wilde het nog een keer proberen en dat lukte! De verloskundige snapt er niets van. Het is zo snel gegaan dat ze niet eens doorhadden dat m’n vruchtwater is gebroken. Verloskundige was er verbaasd over hoe het is gelopen. Hebben gister gesprek gehad met de dame die ons begeleiden en ik dacht dat ik echt vreselijk was geweest tijdens de bevalling en overstuur, maar zij ervaarde juist veel rust bij mij en door die rust hebben ze niet door gehad dat ik in een rugweeën storm zat zoals ze dat zei en dat de ontsluiting zo snel is gegaan.

Ik voel mij goed was op dag 2 al naar het toilet geweest, baarmoeder zakt goed en onze Skyler heeft een super start! Drinkt goed aan de borst en sinds gister gaat z’n gewicht alweer de lucht in. Is erg alert, geen last van geelzucht gehad en na 3 dagen al goede poep en plasluiers gehad.

Al met al in m’n hoofd niet de geboorte die ik wilde, maar geen pijnstilling, er werd goed geluisterd naar wat ik medisch wel niet wilde. Ik kijk positief terug op de geboorte van ons kleine wonder. Ademhalingen komen nu ook goed van pas bij borstvoeding, heb erg gevoelige tepels, maar met de kalme ademhaling perfect te doen