Cursussen en coaching – samen voorbereiden op een ontspannen, natuurlijke, mooie geboorte én kraamtijd
Wij beoordelen deze dag met een 9.
| Dit vonden wij het meest waardevolle informatie uit de cursus: | – vertrouw op intuïtie, – moeder en kind voorop, nee mag dus ook (ook last minute) – natuurlijke kraamzorg – voeding |
| Dit verwachten wij het meest te gaan toepassen: | – inchecken of iets oke voelt – natuurlijke kraamzorg tips – voeding om aan te sterken – hechting – alternatief kraamtijd/borstvoedingsschema |
Maandag op dinsdagnacht sliep ik slecht. Ik voelde me niet lekker, maar kon het gevoel niet plaatsen. Geen golvingen in ieder geval.
Dinsdagochtend ben ik op bed blijven liggen om nog wat te slapen. In de middag begonnen de golvingen. Er zat lang tussen en ik hoefde nog geen technieken toe te passen. Ben nog een rondje wezen lopen en heb nog goed gegeten.
Tegen de avond werden de golvingen wel wat sensationeler, maar nog steeds niet regelmatig. In telefonisch overleg met verloskundige hebben we besloten om te wachten tot de volgende ochtend, tenzij eerder nodig.
Tijdens de nacht ontstond een geleidelijke transformatie. Ik heb boven gedouched, beneden op de geboortebal gezeten en in de bank gelegen. En dus ook regelmatig trap gelopen. Ook op de yogamat samen met M. Rebozo toegepast. Veel lage geluiden en klanken gemaakt: eu, oe en oo. De kachel stond aan en een zoutkaarsje erbij. M.was bij mij, maar niet dichtbij. Hij heeft ook nog wat slaap kunnen pakken, ik niet meer.
Woensdagochtend de verloskundige weer gebeld. Zelf de vragen beantwoord, maar niet meer met lange zinnen, alleen korte antwoorden. Voor de verloskundige voldoende reden om naar ons toe te komen.
M. had inmiddels het bad opgezet. Dat zat voor mij wat comfortabeler dan de douche. Zowel in bad als in de douche heb ik op handen en knieën, maar ook in kleermakerszit gezeten. In de douche soms ook staand. Alles niet langer dan 20 minuten.
De verloskundige arriveerde en stelde voor om de kraamzorg te bellen. Voor mij een signaal dat ze goed naar mij keken en daarop handelden.
We hadden vooraf met de verloskundige afgesproken 1x aan het begin de opening te meten, en daarna alleen in overleg / op verzoek en / of zonder te zeggen hoeveel verder we in cm waren.
Aan het begin van de ochtend bleek er sprake van 5 cm. Ik ben doorgegaan met wat ik al deed terwijl de verloskundige elk uur de hartslag van L. met de doptone in bad controleerde. Ook in overleg vooraf besloten.
Tegen de middag lukte het niet meer goed om de golvingen weg te ademen. De drang om te duwen kon ik steeds moeilijker tegenhouden. Ook begon ik over te geven en vroeg ik om een koude washand op mijn voorhoofd. Dat moest door de kraamzorg worden gedaan want M. mocht niet meer van mijn zijde wijken. Ik heb hem vooral veel aangekeken en aangeraakt.
De verloskundige stelde voor om nogmaals te kijken hoe ver ik was. Ik ben daarmee akkoord gegaan. Ik ging op bed liggen en er stond nog een klein ‘randje’.
De verloskundige stelde voor om de vliezen door te prikken. M. vroeg waarom, en het antwoord was dat het dan misschien sneller ging en om krachten voor de baby te sparen ipv voor het uitduwen van de vliezen. Voor ons hoefde dat echter niet, we hadden vertrouwen in het laatste stukje.
Als ik wilde dat ze in bad geboren werd, moest ik er nu in. Er werd extra warm water bijgegoten.
De verloskundige vroeg me om in plaats van op handen en knieën, op mijn billen/rug in bad te gaan, zodat ze het beter kon zien. Niet wat we in gedachten hadden, maar het zorgde achteraf wel voor meer focus bij mij omdat ik oogcontact met de mensen in de kamer kon maken.
De overgang van ademen naar duwen begreep ik in eerste instantie niet helemaal, tot de verloskundige de woorden bleef herhalen: je doet wat lukt en wat niet gaat, dat gaat niet. Het duwen ging daardoor steeds gemakkelijker, maar ik moest op een gegeven moment toch wel wat kracht zetten met mijn adem ingehouden en zonder geluid om verschil in vordering te blijven voelen.
Ik voelde haar een paar keer terugzakken, maar het feit dat de vliezen zichtbaar waren, motiveerde enorm.
Op het laatst gaf de verloskundige nog aan: nu juist weer ademen in plaats van duwen, om het eventuele scheuren te beperken. Dat is deels gelukt.
Toen baby L. geboren werd had ze dus de vliezen om haar heen. M. heeft haar aangepakt en op mijn borst gelegd. We hebben daar lekker een half uur van genoten. Ik ben uit bad gegaan omdat het koud werd, en op bed is de placenta los gekomen.
Daarna nog een uurtje huid op huid gelegen, waarna M. de navelstreng met een koord heeft losgemaakt.
Tot slot zijn we op weg geholpen met borstvoeding, voordat alle controles werden uitgevoerd en ze werd aangekleed voor haar eerste slaapje.
Inmiddels zijn we bijna een week verder en we maken het nog steeds goed, ondanks de pittige leercurve en nachten. Bezoek houden we gematigd en we eten en drinken gezond en warm.
Alles was interessant!
Wij hebben eigenlijk geen verbeterpunten voor de 4e trimester workshop. Het was een fijne, verbindende dag met fijne mensen, veel nuttige informatie en heerlijke hapjes en drankjes.
Over de cursusleidster: Betrokken, duidelijk, nuchter, lief, professioneel
Wat we waarschijnlijk het meest gaan onthouden/toepassen: Kraamvisite beperken, rust houden, gezond eten, niet teveel prikkels.
Een zeer waardevolle en leerzame cursus met veel handvaten waar wij zeker gebruik van gaan maken. We zijn erg blij dat we deze cursus hebben gedaan en voelen ons gesterkt in de manier en mindset waarop we de zwangerschap en geboorte van ons kindje verder ingaan!
De kennis/technieken/tools etc. die wij verwachten het meeste te gaan toepassen tijdens het geboorteproces is:
Ontspanningsoefeningen en massages, de ademhalingstechniek en handvaten en info over verticale bevallingen.
Cursusleidster heeft veel kennis en weet dit helder en heel goed over te brengen. Erg fijne en rustige manier van praten.
De HypnoBirthing cursus betekent voor ons:
– Samen gesprekken voeren over onderwerpen, beperkende gedachten of wensen die wij allebei hebben en waar we wellicht anders niet aan gedacht hadden om met elkaar te bespreken.
– Aangeleerde ontspanningsoefeningen waarvan we er een aantal ook in andere situaties dan de aanstaande geboorte toepassen.
– Het creëren van een gezamenlijke eigen kijk en manier om met al het nieuwe wat op ons af gaat komen om te gaan. Antwoord op hoe wij het graag willen doen. En daarmee ook op alle goedbedoelde adviezen die we (gaan) krijgen.
– Positieve en praktische begeleiding van Joke waardoor wij ons tijdens de cursus en ook de periode daarna samen voorbereiden op een ontspannen, natuurlijke en mooie geboorte van ons eerste kindje.
De praktische tips om volledig samen achter de geboorte te staan, vonden we waardevolle cursusinhoud. Daarnaast de tip om nu al te oefenen met het komen tot ontspanning. Verder vond ik de positieve woorden heel erg nuttig: zoals ipv bevallig geboorte zeggen.
We kregen een warm welkom, we voelden ons direct veilig en comfortabel en je sprak over partner ipv over vader/man en dat waarderen we heel erg. Je geeft veel ruimte (voor de zwangere) om te gaan verzitten/eten/drinken etc.
Het is een goed gevulde dag voor een schappelijke prijs. Wat wij waarschijnlijk het meeste gaan toepassen:
Vlinder massage en ademhalingstechnieken, dus niet puffen. We pikken eruit wat voor ons werkt en dit zetten we in onze geboorte wensen.
De HypnoBirthing cursus van Joke was een erg fijne manier om ons voor te bereiden op de komst van ons eerste kindje. Met veel ruimte voor persoonlijke aandacht en vragen & alle tools die helpen om de geboorte straks zo natuurlijk mogelijk te laten verlopen.
Van verschillende affirmaties, tot ademhalingstechnieken en houdingen om ontspannen te kunnen blijven en kennis over de fysieke werking van het lijf; precies de inhoud waarop we gehoopt hadden.
De stijl van Joke is praktisch, zorgvuldig en warm. Ze faciliteert daarnaast een fijn groepsproces; erg leuk en bijzonder om kennis te maken met andere aanstaande ouders!
De cursus geeft op een prettige manier handvatten om vol zelfvertrouwen de geboorte te omarmen. Je voelt dat je samen met je partner als team klaar bent om deze bijzondere dag aan te gaan!
Meest waardevol uit de cursus:
– ontspanningsoefeningen
– visualisatie van het geboorteproces zodat ik ook weet wat er tijdens elke fase gebeurt en waarom dat dat gebeurt
– creëren van de juiste mindset (rode en groene circel)
Naar verwachting toepassen tijdens geboorte:
– (afwisseling van) ontspanningsoefeningen
– de kracht van de zwaartekracht/ veranderen van houding
In de avond ben ik met E aan het bellen als ik een “plop” voel. Het was anders dan ik me had voorgesteld maar ik dacht wel direct: dit zijn mijn gebroken vliezen. Ik liep naar de keuken om een glas te pakken en het op te vangen en het is inderdaad wat ik verwacht had.
Even terug met E aan de telefoon om te overleggen en het gesprek af te ronden en daarna roep ik C die op zolder zit en we bellen de verloskundige. Ook zij is het vrij snel eens dat het inderdaad gebroken vliezen zijn. We spreken af dat ze in de ochtend langs komt morgen om te kijken hoe het er voor staat.
C en ik hebben nog geen avond gegeten, dus we maken snel een curry en kijken Heel Holland Bakt om vervolgens vroeg naar bed te gaan om wat krachten te sparen. De weeën begonnen alleen al vrij direct. Ze waren constant, iedere 5 minuten, maar nog vrij mild. Wel duidelijk te aanwezig om te kunnen slapen, dus ik besluit om me beneden terug te trekken. Hier loop ik in mijn badjas en onderbroek rond, en het grootste gedeelte van de nacht spendeer ik ofwel mediterend op bank of wel rondlopend door de kamer.
Omdat het plan was om naar het ziekenhuis te gaan ben ik ook bezig met het inpakken van de vluchtkoffer. Hier stond een excelletje voor klaar dus het was een kwestie van bij elkaar sprokkelen. De weeën zijn heel constant waardoor ik even denk dat we de verloskundige al moeten bellen, maar na timen blijkt dat ze nog erg kort zijn. Dus we wachten het verder af. C ligt boven te slapen en af en toe stoor ik hem met een vraag of om hulp. Bijvoorbeeld om het Tens Apparaat te proberen, wat mij echt niet hielp; ik werd me hyperbewust van de weeën en het idee van controle werkte me tegen. Dus C ging ze weer er af halen. Het was eigenlijk een hele fijne setting in mijn eigen cocon, met fijne muziek en lichtjes. En ik vond het ook geruststellend idee dat het nacht was, dat de wereld niet gaande was.
In de ochtend zijn de weeën erg consequent, iedere paar minuten en 1 minuut lang. We bellen verloskundige N om 08.00 uur en ze zegt dat ze er over een uurtje is. Op dat moment lijkt dat erg ver weg. Rond 09.00 uur is ze er inderdaad.
Toen N kwam was ik al verplaatst naar de slaapkamer, om de steeds sterker wordende weeën op te vangen. Deze waren inmiddels al vrij intens. We hebben het er over dat ik op zie tegen het ziekenhuis ritje. Dit omdat ik de weeën eigenlijk alleen staand en rondlopend heb opgevangen. Zodra ik ging zitten of liggen voelde het erg vervelend en dubbelgeklapt, ik had ook het gevoel dat ik niet in de auto zou passen. En het idee van weeën opvangen in de auto, op de snelweg, in een rolstoel en onderweg naar een ziekenhuiskamer leek me erg vervelend. N kwam met het idee om thuis te blijven, we hoefde niet naar het ziekenhuis.
Dat vonden C en ik allebei een geruststellend idee. Eigenlijk zouden we naar het ziekenhuis gaan om een preventieve antibiotica kuur te nemen, ivm een klein risico tot de overdracht van een GBS bacterie, aangezien we per toeval hadden ontdekt dat ik een GBS-drager ben. Dit in combinatie met dat de bevalling begon met gebroken vliezen maakte dat we eerder hadden besloten om toch voor de antibiotica te gaan. Iets waar ik over had gepiekerd in de zwangerschap.
Op het moment van de bevalling, en de overweging om thuis te blijven maakte ik me eigenlijk 0 zorgen om die GBS kwestie, maar meer over die verplaatsing. Ik was wel huiverig dat we alsnog naar het ziekenhuis zouden moeten, de cijfers zeggen 60-70% van de thuisbevallingen van een eerste kind gaan alsnog naar het ziekenhuis. Maar N stelde me gerust en zei als het nodig is kan het altijd nog: er is ook een kans dat het gewoon goed gaat en laten we het tot die tijd positief bekijken. Daarnaast gaf ze aan dat de meeste redenen zijn om alsnog te gaan: poepen in het vruchtwater en pijnstilling. Dat vertrouwen van haar gaf voor mij de doorslag. Dat was echt heel prettig. Dus we besloten het verder thuis aan te kijken.
We besloten ons bad vol te laten lopen om daar een poosje de weeën op te vangen. Aangezien de warmtepomp niet toereikend was gingen C en N in de weer met pannetjes kokend water. Hiermee werd het bad lekker warm en ik ging er in. Een tijdje was het erg ontspannend en kon ik een beetje dutten, ik had al een nacht doorgehaald. N vroeg of het ok was als ze even weg ging, ik dacht huh nee maar oke is goed het zal vast nog wel lang duren. Dus ze ging weg rond 10.00 uur. Vrij snel werd het toch te intens voor mijn gevoel om, ook al zat ik in bad, de weeën zitten of liggend / niet staand op te vangen.
Dus ik kwam er weer uit en begon weer met rondlopen.
Deze fase was pittig, ik liep veel heen en weer en luisterde naar de fijne meditaties die ik had geoefend tijdens de zwangerschap. Ik had heel erg het gevoel dat ik moest poepen dus mijn nieuwe hang out werd rondom de wc in de badkamer. Ik wist natuurlijk uit de HypnoBirthing cursus dat dit een latere fase in de van de ontsluiting maar toch durfde ik dat niet te geloven. C gaf aan dat mijn pupillen heel groot waren. Ik moest af en toe ook daadwerkelijk poepen dus bleef lekker rond de wc hangen, staand leunend tegen de badkamer muur en af en toe zittend op de wc. C was in de ruimte en fysiek aanwezig maar zei haast niks en dat werkte heel fijn. Een tijdje zat hij bijvoorbeeld te puzzelen in een boekje en dat werkte erg rustgevend.
Rond 12.00 uur kwam N weer terug en vanaf dit punt is alles voor mij een beetje een waas. Ik was in een soort trance beland. Als ik mijn ogen weer open deed had ik het gevoel van “Oja hier ben ik” en “Oja jullie zijn hier ook”, en soms realiseerde ik me dat iemand een vraag had gesteld. Vaak reageerde ik niet, of was mijn antwoord “dat weet ik niet”. Ik was heel erg in mijn eigen bubbel en ik maakte me nergens druk om. De pijn was hierdoor ook erg draaglijk, hij was er wel maar de totaal ervaring oversteeg de pijn. Het was een hele bijzonder ervaring van overgave.
Rustig peilde N waar ik de laatste fase van de bevalling zou willen doorbrengen, om het kindje geboren te laten worden. We spraken de opties bad of een baarkruk, deze had zij blijkbaar in de auto. Dat verraste me en leek me perfect en daar we gingen we voor. Ze was deze aan het inrichten in de slaapkamer terwijl ik nog bij de wc en op de gang bleef om de weeën op te vangen. Op een begevenen, rustiger moment, gingen we dat eens uitproberen, om te zitten op de baarkruk. Dat ging goed en hier bleven we een tijdje. C zat achter bij en ik had hem vast. Hier begon het opvang van de persweeën. De kraamzorg werd gebeld en hierdoor leek het einde ineens in zicht te komen: erg vreemde gewaarwording. Echter duurde deze fase best wel een tijdje (2 uur uiteindelijk in totaal) en ging ik ook nog even van de kruk af om weer tee gaan staan.
Uiteindelijk kwamen we weer terug op de baarkruk. Hier zaten we een tijdje de weeën op te vangen die nog steeds heel erg op mijn anus gericht leken. Met de J-ademhaling probeerde ik te visualiseren en langzaam voelde ik de switch ontstaan van een focus van anus naar vagina. Uiteindelijk merkte ik als ik net wat meer naar voren ging zitten, met net een andere houding dat het geboortekanaal zich meer opende. Dat was prettig maar ook een beetje spannend tegelijk: daar gingen we dan echt. We voelde het meer openen en het hoofdje dichterbij komen. Een stuk of 5 weeën waren we bezig met het laten landen van het hoofdje, telkens schoot deze weer terug. Tussen de weeën door spoorde N me aan zoveel mogelijk te ontspannen, dat werkte fijn ook al was het frustrerend dat het hoofdje terug schoot. En dan het moment van de ring of fire: dat was echt heel erg onwerkelijk gevoel. Ik kan me herinneren dat ik mijn hand naar mn mond deed omdat het me echt verbaasde, maar we waren ook zo dichtbij. Nog heel even geduld en bij de volgende perswee was het zo ver: het baby lijfje flubberde er zo uit. Een gekke bijzondere flubberige opvolging na al het gevoel van hoogspanning. Het lieve lijfje hing daar en we zagen dat het een jongetje was; tegen mijn gevoel in!
We waren heel blij. Ik had veel bloed verloren en dat maakte dat we gingen verplaatsen naar het bed. Hier kwamen we met zn allen knuffelend samen en dat was echt heel bijzonder. Een ontlading, en een ontmoeting en alle emoties tegelijk. De kraamtranen kwamen eruit. De placenta liet niet meteen los, hier was ik nog beetje zenuwachtig over dat we alsnog naar het ziekenhuis hoorde (ivm met een verhaal van een vriendin) maar dat was gelukkig niet zo; na de spuit oxytocine kwam die los. Dit was een hele geruststelling. Ook meteen de hechtingen gedaan zodat we van alles af waren.
Ik kijk er erg positief op terug, het was een hele intense bijzondere ervaring.
De HypnoBirthing cursus heeft geholpen in het hebben van het vertrouwen in mijn lichaam, het maken van weloverwogen keuzes (überhaupt het besef van het hebben van keuzes) en de ontspanning door middel van de meditaties en affirmaties. Al met al super waardevol dus!