Ons geboorteverhaal begint op 16 december om 19.00 ’s avonds. M. was de afgelopen dagen steeds meer gaan uitkijken naar de bevalling, want ze had het gevoel dat het zo onderhand wel tijd moest worden. Toch was ze die dag nog wezen winkelen, fietsen en wandelen. Nergens last van. T. was al een paar dagen hardop aan het uitspreken dat hij dacht de C. op de uitgerekende datum geboren zou worden. Hij was zelfs op 16 december speciaal naar de kapper geweest. Toen M. even snel naar de wc ging voordat ze boodschappen gingen doen, hoorde ze een knappend geluid en begon er iets naar beneden te stromen. Helder roze vruchtwater! T. ging nog even snel boodschappen doen en de auto aftanken terwijl M. alle benodigde spullen klaarzette. We hielden er rekening mee dat we naar het ziekenhuis zouden gaan, omdat dit onze wens was.
De verloskundige kwam langs om 21.30. E. was een aardige verloskundige met wie het vanaf het begin al goed klikte. M. dacht ze niet echt weeën had, wel had ze soms kramp in haar benen. Maar dat had ze de laatste weken van de zwangerschap wel vaker, ze dacht dat het spanning was. E. zei daarom dat T. en M. zich het maar gemakkelijk moesten maken, dit zou wel een nacht kunnen duren. Ze konden haar weer bellen wanneer de weeën heftiger werden.
Afijn, film opgezet, koekjes en thee erbij: laat die nacht maar komen, zo dachten we. Enige nadeel was die beenkramp, elke keer moest M. gaan staan en ergens tegenaan leunen om die kramp een beetje weg te krijgen. We wisten niet zeker of dit serieuze weeën waren, want we dachten dat weeën zich toch echt in de buik moesten afspelen om een beetje serieus te zijn. Op een gegeven moment was zitten geen optie meer en liep M. een beetje rond in de kamer. Toen wilde ze graag douchen, misschien zou dat de kramp wat minder heftig maken. In de douche kwamen we erachter dat de kramp regelmatig kwam en toen dachten we voor het eerst aan beenweeën. Op een gegeven moment zijn we verplaatst naar de slaapkamer, waar M. op het bed kon leunen met haar armen (bed was verhoogd naar 80 cm, dus makkelijk om op te leunen). Daar werden de weeën heftig. Door de beenweeën kon M. alleen staan in een soort squat-positie, en op een gegeven moment voelde ze iets naar onder zakken. Toen zei ze tegen T. dat hij de verloskundige moest bellen, het was inmiddels 23.30. Toen de verloskundige om 23.45 er was moest M. op bed gaan liggen om het aantal centimeters ontsluiting te meten. Het bleek dat ze 10 centimeter ontsluiting had! Vanaf toen nam de verloskundige het over, ze zorgde voor alle benodigde spullen en vertelde wat er zou gebeuren. M. mocht gelukkig snel beginnen met persen, want op bed liggen met beenweeën doet vreselijk pijn. Ze dacht dat haar heupen/stuitje zouden breken, dit was het eerste paniekmoment.
De kraamzorg was inmiddels ook gearriveerd. We hadden in de slaapkamer dus een team van drie professionals: E. de verloskundige, M. de gynaecoloog die meeliep met E. en de kraamzorg, een studente gynaecologie. We hadden ons geen beter team kunnen wensen. Ze waren bemoedigend, maar niet bemoeierig. Ze waren positief en nergens viel een medische term. Ik werd ontzettend goed verzorgd. Het klinkt raar voor een bevalling, maar er was een warme en fijne sfeer. Baby kwam langzaam maar zeker door het geboortekanaal. Doordat M. best wat tijd had tussen weeën kon ze even uitrusten en op adem komen. T. kon naast haar zitten op bed, dit was erg fijn. Toen het hoofdje van C. eruit kwam had M. het tweede paniekmoment, ze dacht dat ze het niet aankon, de pijn was echt heftig! Toen de volgende wee kwam en C. om 1.19 ook met zijn lijfje ter wereld was, viel alle spanning van haar af. T. mocht C. opvangen en daarna werd hij meteen op haar buik gelegd. Toen de navelstreng niet meer klopte werd die doorgeknipt. Na de spuit oxytocine kwam de placenta vrij snel ter wereld. E. liet hem nog even zien, dat was wel interessant. Na het hechten (minder leuk, maar moest gebeuren) ging iedereen aan de slag om alles op te ruimen. Het was eigenlijk heel gezellig. Eerst vertrokken de verloskundigen weg en later de kraamzorg. Dolgelukkig met onze C. lagen T. en ik in een schoon vers bed (ik had zelfs kunnen douchen) te wachten op de eerste dag met onze lieve zoon C. !