17 maart hadden wij een tweede controle in het ziekenhuis vanwege de zwangerschapsduur (op dat moment 41.4 weken). Ik heb om inwendig onderzoek gevraagd en daar bleek uit dat de baarmoedermond nog volledig onrijp was.
18 maart werd ik rond 01.30 uur wakker van krampen. Duurde de hele nacht, af en toe nog wel in slaap gedoezeld. R. niet wakker gemaakt want ik dacht ‘het zal wel niet’.
07.00 uur wakker en zei ik tegen R. ik ga even in bad, kijken wat het doet want ik weet het niet.
Ik weet nog dat ik ‘s nachts en in bad steeds in mezelf praatte en tegen de krampen zei ‘do your magic’, ik dacht dat dit het echte werk nog niet was omdat we een aantal uren eerder in het ziekenhuis hadden gehoord dat er nog helemaal niks aan het rijpen was.
08.00 uur R. dochter L. naar de opvang brengen. Ik zei wel snel want ik vind het wel spannend.
Terwijl R. weg was ben ik uit bad gestapt om naar het toilet te gaan. Toen merkte ik dat ik staan wel fijn vond.
Toen merkte ik dat ik heel weinig pauzes had tussen de weeën door. En ik verloor bloed. Ik zei bel de verloskundige maar om dit te vertellen. Die zou sowieso om 09.15 uur bij ons zijn voor een gesprek omdat de 42 weken naderde maar ik dacht ze moet eerder komen.
Verloskundige was onderweg zei ze aan de telefoon. Ik vond de weeën vervelend en ik had weinig rust tussendoor dat vond ik echt niet leuk. Ik vroeg of ze wilde checken en zei dat ik naar het ziekenhuis wilde voor pijnstilling. (Dit was volgens mij om mezelf gerust te stellen want diep in m’n hart wilde ik helemaal geen pijnstilling.) Na een aantal weeën durfde ik naar de slaapkamer te lopen en op bed te gaan liggen, zodat de verloskundige kon checken. Eerst nog een aantal weeën doorstaan en toen lukte het om m’n benen te openen om te checken.
R. was ondertussen de kraamzorg aan het bellen. De verloskundige checkte mijn ontsluiting en ik bleek al volledige ontsluiting te hebben. R. kwam terug de slaapkamer in en was helemaal verbaasd.
Ondertussen ging ik geleidelijk de persfase in. Om 10.25 uur kwam de kraamzorg binnen en precies op dat moment braken mijn vliezen. De persweeën vond ik veel minder pijnlijk en er zat veel meer rustpauze tussen. Ik vond het heerlijk om in bed te liggen, op mijn zij, met m’n hoofd op R. zijn kussen. Dat gaf mij een geruststellend gevoel. R. kriebelde mijn rug en de verloskundige gaf tegendruk onderin m’n rug en hield mijn benen fijn vast. Met de weeën mocht en kon ik meeduwen.
Tussen de weeën door zeiden R. en de verloskundige laat alles maar los, ontspan. Dat lukte me heel goed. Ik dacht ‘ik moet die spieren ontspannen want dan kan hij er doorheen’.
Ondertussen hoorde ik R., de verloskundige en de kraamzorg met elkaar kletsen en zeggen dat ze zijn haartjes al konden zien. Eén keer heb ik met m’n vingers zijn hoofdje gevoeld. Van binnen voelde ik P. steeds terugzakken als de wee voorbij was. Ik heb gedacht ik hoop dat dit snel voorbij is, maar ik was tegelijkertijd in zo’n diepe ontspanning. De verloskundige en kraamzorg zeiden beiden dat ze met bewondering hebben staan kijken omdat het wel leek alsof ik in een diepe slaap was terwijl veel vrouwen het bij het staan van het hoofdje moeilijk krijgen en dat vaak ook goed laten horen. Ik was de rust zelve, helemaal in mijn eigen wereld. Ik dacht ook ‘ontspannen want dan kan hij er doorheen’. P. was met zijn hoofdje schijnbaar zelf ook de weg aan het zoeken.
Na 20 minuten persen is P. om 10.47 uur geboren op 18 maart 2025 na 41.5 weken zwangerschap. Ik kon alleen maar zeggen ‘deze bevalling, wat een droom!’