Onze wensen waren een zo natuurlijk mogelijke bevalling thuis in bad. We hadden ons daar goed op voorbereid met een cursus HypnoBirthing en de Vrije geboorte cursus
De weken voor de geboorte waren hectisch en fijn tegelijkertijd. Een familielid lag op sterven, overleed en ondertussen wachten wij op de komst van ons kindje. Die maakte (misschien ook vanwege alles wat er speelde) nog geen aanstalten. Ik werd een beetje onrustig van alle vragen daarover en het gesprek met de vroedvrouw over wat te doen als… Toch waren het ook fijne weken waarin we genoten van rust en tijd met ons tweetjes.
We hadden net die ochtend besloten en besproken met onze vroedvrouw dat we de komst van de baby rustig wilden afwachten. Als het kindje met 42 weken nog niet geboren was dan zouden we altijd nog kunnen nadenken over strippen of inleiden. Die beslissing gaf me rust. Die nacht werd ik om 1.30u wakker om te plassen en toen ik opstond braken mijn vliezen. Een heel apart gevoel. Slapen konden we allebei niet meer. Bij mij begonnen gelijk de weeën op hoog tempo en mijn vriend zat gelijk in de actiestand. Omdat het kindje in het vruchtwater had gepoept belden we met de vroedvrouw om te overleggen. Nadat we alle voor en nadelen nog even voor de vorm hadden besproken besloten we om, zoals gepland, lekker thuis te blijven voor de geboorte.
Terwijl mijn vriend aan de slag ging om het huis warm en knus te maken probeerde ik nog wat te slapen maar de weeën bleven in hoog tempo komen waardoor dat echt niet lukte.
Het was zoeken naar een fijne houding om de weeën op te vangen: liggen, zitten/ hangen op de bal, op de wc zitten…. Het hielp om me te concentreren op mijn adem. En tussen de weeën door kon ik goed ontspannen, dat waren fijne momentjes.
Om 5.00u werd ik toch wel wat moe en lukte het om tussen de weeën door wat te slapen. Dat was een fijn rustmoment. Na 1/ 2 uurtjes moest ik naar het toilet en daar ben ik blijven zitten. De weeën werden steeds intenser en het voelde zelfs al alsof ik moest persen. De wc voelde daarom als de meest veilige plek. Ook was er weinig pauze tussen de weeën door om op te staan en van houding te wisselen. Toen ik zelf voelde voelde ik al het hoofdje komen.
Toch twijfelden we of het al tijd was om het bad te vullen. Het voelde alsof het allemaal zo snel ging! Dat had ik niet verwacht. We belden nog eens met de vroedvrouw om te overleggen en kwamen tot de conclusie dat het zover was om in bad te gaan.
Mijn vriend had het bad al wel klaargezet maar het moest nog gevuld worden. Het wachten op het bad duurde lang. Achteraf denk ik dat ik het persen een beetje heb tegengehouden. Ik verlangde zo erg naar het warme water. Na een uurtje was het bad gevuld. Toen ik er eenmaal in zat nam mijn lichaam het volledig over. Er was geen houden meer aan. Echte persweeën. Na 1 wee riep mijn vriend: ik ga NU de vroedvrouw bellen! Het was een opluchting dat hij die actie nam en ik daar niet meer over na hoefde te denken.
Ik voelde nu echt heel duidelijk het hoofdje komen. Mijn lichaam deed het allemaal zelf. Bij elke wee ademde ik mee. Rond 12.00u was de vroedvrouw er. Ze ging heel rustig bij het bad zitten om toe te kijken. De weeën waren intens en ik begon steeds meer geluid te maken. Alle remmen waren los. Tijdens een wee moest ik echt met rust gelaten worden. Ik kon ik niets verdragen geen aanraking en geen aardig woord. Het was intens maar tussen de weeën door was ik heel helder, kon ik ontspannen en een kletspraatje maken.
De zon begon te schijnen en ik zag regenboogjes in het het water. Ik voelde met elke wee het hoofdje verder komen en ook weer terugschieten. Het leek maar niet op te schieten. De vroedvrouw keek het een tijd aan en stelde op een gegeven moment voor om op de baarkruk te gaan om de zwaartekracht te laten helpen. Ik zat toen nog op handen en knieën. Maar ik zag niet voor me hoe ik van houding kon wisselen. Na een tijdje wilde ik het toch proberen en kwam op mijn hurken zitten in het bad met mijn vriend achter me.
Dat ging wat beter. De vroedvrouw vroeg of ze me wat mocht helpen. Op dat moment had ik dat niet zo in de gaten maar achteraf begreep ik dat de persfase vrij lang duurde. Het hoofdje van het kindje lag dwars waardoor het allemaal wat minder vloeiend ging en lang duurde. De vroedvrouw luisterde tussen de weeën door naar het hartje en dat bleef rustig kloppen. Op een gegeven moment vroeg ze me om actief met elke wee mee te gaan persen. Zo kwam langzaam Langzaam kwam het hoofdje steeds verder.
Nadat eindelijk het hoofdje was geboren was er even een kort moment van rust. Van binnen voelde ik het kindje bewegen om de spildraai te maken. Ik moest lachen om het aparte gevoel. Dat lukte ons kindje niet en de vroedvrouw vroeg ons of ze daarbij mocht helpen. Bij de volgende wee hielp ze ons kindje voorbij het schaambot om geboren te worden. Het bleek dat hij met zijn armpjes gekruist op de borst lag. De vroedvrouw pakte het kindje aan en ik nam het over en legde het op mijn borst. Het was een heerlijk moment. Eindelijk ontspanning! Ons kindje lag heel rustig bij me en mijn vriend goot warm water over ons heen. De vroedvrouw liet ons alleen. Hoe speciaal dat kleine mensje op mijn borst! Hij huilde niet en lag rustig op zijn handje te sabbelen.Na een half uur ongeveer kwamen we pas op het idee om te kijken wat het was geworden: een jongen!
Ineens kreeg ik ook enorme honger en dorst. Ik had al die uren nauwelijks gedronken en gegeten omdat ik me tijdens de weeën misselijk voelde en bang was dat ik (ook nog) zou gaan spugen. Ik tankte weer wat bij en na 1,5 uur kwam de vroedvrouw kijken of de placenta geboren kon worden. Ze vroeg of ze mocht voelen aan mijn buik of die al los zat. Dat was het geval. En met een beetje meepersen was de placenta ook al snel geboren.
Toen werd het badwater toch wat kouder en besloten we te verplaatsen naar bed. De baby werd met placenta alvast in bed gelegd en mijn vriend en De vroedvrouw hielpen mij uit bad. Om daarna gelijk in bed huid op huid ons kleintje te gaan liggen.
Ondertussen had de vroedvrouw de kraamverzorgster gebeld en die kwam aan toen we al in bed lagen. We hadden er bewust voor gekozen om laat te bellen omdat we nog niet wisten wie er zou komen en we geen vreemden bij de geboorte wilden. Gelukkig bleek het een hele fijne lieve vrouw te zijn en hadden we een hele fijne kraamweek.
Na de geboorte hebben we De baby al snel aan de borst gelegd. Hij wilde graag drinken maar de eerste 2 dagen was het nog even zoeken. Gelukkig had ik meer dan genoeg voeding en kwam het al snel helemaal goed. Na een week zat Hij alweer op zijn geboorte gewicht.
Achteraf vertelde de vroedvrouw dat de persfase vrij lang duurde. Gebruikelijk zou je na een uur persen al naar het ziekenhuis gaan. Maar omdat alles goed ging met het kindje en er wel vordering in zat (ook al was het millimeterwerk) bleef ze geduldig afwachten. Ze had al die tijd in gedachten: als het moeilijk wordt 1 knip en hij is er. Maar dat wilde ze zelf (en wij ook) niet. Ik ben heel dankbaar voor haar rust en geduld en hoe zij hierin onze geboortewensen heeft gevolgd. Mijn vriend vertelde later dat hij bang was of ik het wel zou volhouden omdat het toch best pittig was. Ik heb niets gemerkt van dat er iets niet ging zoals het hoorde. Ik had vertrouwen in mijn lijf. Het ging zoals het ging en dat was helemaal goed.
Ik kijk met een fijn gevoel terug op de geboorte en dat is mede dankzij de HypnoBirthing cursus. Een goede voorbereiding is het halve werk zeggen ze toch? Zo heb ik dat echt ervaren. Zonder de cursus had ik nooit geweten welke keuzes ik kon en mocht maken. Nu hadden wij de regie.
Datzelfde geld voor de postpartum periode. De workshop hierover heeft ons goed voorbereid waardoor we ook daar met een fijn Gevoel op terugkijken.
Dankjewel Joke!