Ik was 23 september uitgerekend. Ik had de maanden ervoor met mijn partner en de verloskundige een geboorteplan opgesteld voor een thuisbevalling in een bevallingsbad. En dit zonder pijnbestrijding. Dit met het vertrouwen dat ik van de HypnoBirthing cursus had gekregen.
Alles was klaar, het bad was binnen. We waren rustig aan het afwachten tot onze kleine meneer zich zou aandienen. Vanaf ongeveer 20 september merkte ik toch wat vochtverlies op. En helaas, na een check van de VK op dinsdag 22 september bleek dat het gelekt vruchtwater was. Ik had ingescheurde vliezen. En omdat ik er waarschijnlijk al even mee rond liep, werd ik uit protocol overgedragen aan het ziekenhuis. Dag thuisbevalling.
De VK vond het belangrijk dat ik dezelfde dag nog even naar het ziekenhuis ging voor een intake/check-up. Ik ben die avond gecontroleerd en alles was in orde. Er was lichte activiteit, maar niets heftigs. Daarnaast konden we gelukkig wel het geboorteplan doorspreken en kon ik mijn wens voor ‘vrij kunnen bewegen’, ‘verticaal blijven’, de fitnessbal en de douche kunnen gebruiken en vooral geen pijnbestrijding aangeven. Er werd goed en duidelijk geluisterd, wat heel prettig was. En mij werd duidelijk gemaakt dat ik me geen zorgen hoefde te maken: ik mocht het zelf dirigeren.
Dus we mochten lekker naar huis die avond en afwachten. Als er donderdag nog geen teken van geboorte zou zijn, zou ik ingeleid worden (iets wat ik niet graag wilde). De volgende ochtend stond er wel weer een controle gepland om 9.00 uur
9:00 uur. Woensdag 23 september stond ik klaar om naar het ziekenhuis te gaan voor de controleafspraak en opeens stond ik in een plas water. Mijn vliezen waren helemaal doorgebroken. Door de cursus hadden we geleerd dat het nu alsnog wel even kon gaan duren. Maar voor de zekerheid namen we toch maar het zogenaamde vluchtkoffertje mee. In de auto begon ik de eerste krampen te voelen.
9:30. Bij aankomst in het ziekenhuis werden we nog eerst gewoon als controle-afspraak benaderd. Ik werd op een bed aan de monitoren gelegd. Daar bleek binnen een uur toch wel meer aan de gang te zijn. Binnen dat uur zagen we golvingen van ‘om de 8 min’ naar ‘om de 2-3 min’ gaan. Ik kon al niet meer lekker blijven liggen, omdat ze ook naar mijn rug trokken. Duidelijk was dat ik mocht blijven, ik zou vandaag mama gaan worden!
Ik moest de gang even oversteken naar een andere kamer en daar aangekomen werd ik al snel voorgesteld aan een team lieve dames die mij gingen helpen (verloskundige en verpleging). Ik had mijn playlist muziek aanstaan en ik was vooral veel aan het lopen en op de rand van het bed aan het zitten.
10:30. Ik werd op mijn verzoek getoucheerd en bleek al 3 cm ontsluiting te hebben. De pijn werd heftiger en wilde absoluut niet liggen. Ik kreeg een fitnessbal om op te zitten en heb leunend op het voeteinde van het bed binnen 3 uur kunnen door ademen totdat ik dacht dat ik het niet meer trok.
13:45 Omdat het zo heftig was, wilde ik graag weten waar ik was. Ik kon de weeën nog opvangen met mijn ademhaling en mijn partner hielp me enorm in leun/steun en coaching, maar ik vond het prettig te weten hoe ver ik was. Tot deze tijd visualiseerde ik elke wee als een golf. Ik heb mijn ogen 3 uur lang niet open gehad en zag alleen maar een strand met golven. Dat was mijn manier om gefocussed te blijven.
Ik bleek op 7 cm ontsluiting te zitten. Het verticaal blijven had zijn vruchten af geworpen gelukkig. Wel wist ik even niet meer wat ik moest met mezelf. Ik werd onder de douche gezet op een stoel. Mijn partner mocht met de waterstraal mijn rug weeën wat verlichten. Wat enorm hielp! De warmte en het water waren heel fijn.
Al snel merkte ik dat er iets veranderde. Wat een oerdrang kwam er opeens. De ontsluitingsweeen maakten plaats voor persweeen. Ik werd onder de douche vandaan gehaald.
14:45 Een laatste check liet blijken dat ik volledig ontsloten was. Ik kon niet meer op mijn rug liggen en zijlig was ook geen optie (door de heftigheid van de weeën). Uiteindelijk vond ik mijn plek op handen en knieën.
Daar mocht ik beginnen met ‘persen’. Ik werd ontzettend goed gecoacht door het medisch team en mijn partner. Dit was wel het enige moment dat ik bang werd. Dat het niet ging lukken. Na 4 of 5 maal goed mee ademen, was het hoofdje daar. Maar het schoudertje bleef steken. Dus werd ik op het laatste moment op mijn rug gedraaid. Dit gecombineerd met een persewee zorgde er voor dat 5 sec later ons mannetje op mijn borst werd gelegd.
Wat een intens surreëel gevoel. Alles was goed met hem. Helaas kon ik nog niet ontspannen. De placenta moest er nog uit. En ik had van het begin het gevoel gehad dat dat bij mij niet super makkelijk zou gaan.
En dat bleek: na een uur wachten en 2 oxytocine injecties moest er toch een arts bij komen. Er is echt flink hard getrokken, wat vrij pijnlijk was. Maar Uiteindelijk zorgde dat ervoor dat hij losgetrokken werd en ik niet naar de o.k. hoefde. Wel heb ik daardoor op dat moment een liter bloed verloren. En in de weken erna. Maar uiteindelijk herstelt het lichaam zich wonderlijk.
Uiteindelijk is de geboorte van onze kleine man een prachtig mooie en krachtige gebeurtenis geworden. Totaal niet zoals ik had gepland, maar daarnaast was ik ook weer verrast door wat je als vrouw allemaal aankan. Het is ongekend. Ook is het zo waardevol voor de band met je partner. HypnoBirthing heeft daar absoluut een fundering in gevormd