Net als bij mijn eerste zwangerschap was ik ook nu flink “overtijd”. Maandagochtend 30 maart, nu 41+5 zwanger, ging ik naar het ziekenhuis voor een check-up van de baby – alles was goed gelukkig – ik had niet anders verwacht want ik voelde haar steeds goed. De arts heeft me toen gelijk (na het gevraagd te hebben) gestript – wat overigens helemaal niet vervelend was. Ik hoopte natuurlijk dat dat een en ander in beweging zou zetten, want zat helemaal niet te wachten op een inleiding.
Bij mijn eerste bevalling – die spontaan begon maar helemaal niet liep zoals gewenst, met trage ontsluiting, ruggenprik, wee-opwekkende medicatie, een knip en een vacuümpomp – was me de medicatie niet goed bevallen. Daarom wilde ik heel graag een inleiding vermijden. Tegelijkertijd werd me wel verteld dat ik – zeker met mijn hogere leeftijd van 42 – wat risico’s nam door langer te wachten. En dus was ik enorm blij dat die maandag toch echt de weeën zich aankondigden.
’s Middags kwamen mijn ouders ons zoontje van bijna 2 halen om daar te komen logeren zodat ik me vanaf dat moment echt kon voorbereiden op en openen voor de bevalling. Gedurende de avond kreeg ik steeds meer krampen en had ik al zo’n hoopje dat deze zouden doorzetten. En dat deden ze! Eerst kon ik nog wat slapen af en aan, tussen de toenemende weten door. Later, ik denk rond een uur of 5 ben ik uit bed gegaan omdat ik het niet meer trok in bed. Wilde in bad gaan en heb daar geloof ik uiteindelijk ook 15 min in gezeten maar de weeën werden steeds sterker en kon er met moeite nog uitkomen. Toen heeft mijn vriend ook de verloskundige gebeld en die hoorde al aan mijn gekreun dat ze snel moest komen
Zij was er rond 7 uur en snel daarna vertelde ze mij dat ik volledige ontsluiting had en kon gaan persen en bij voorkeur op bed moest gaan liggen. Dit vond ik echt een enorme omschakeling van ontsluiting naar uitdrijving. Ik moest schakelen maar wist niet hoe en ook niet hoe ik goed moest persen – wellicht ook omdat ik tijdens mijn eerste bevalling was ‘geholpen’ door de vacuümpomp. Gelukkig was de verloskundige zeer adequaat en begeleidde zij me heel goed. Coachend waar mogelijk en dwingend waar nodig (wanneer niet te persen bijvoorbeeld).
Op 31 maart om 8.52 uur is toen onze dochter Lois ter wereld gekomen. Ik heb haar zelf aangepakt, zo mooi was dat! Ze heeft eerst heerlijk op mijn borst gelegen waarna ze haar in alle rust hebben nagekeken. En mij ook. Ik had maar een heel klein scheurtje dat niet gehecht hoefde te worden. Daardoor was mijn herstel van de tweede bevalling zoveel sneller.
Ik kijk met veel voldoening terug op mijn tweede bevalling. Terugkijkend denk ik dat die zoveel beter verliep doordat – afgezien van mijn lijf dat al eens was geopend – ik beter voorbereid was (o.a. cursus hypnobirthing gedaan en voor mijn eerste bevalling slechts een halve dag training, en inspirerende insta-accounts gevolgd zoals die van houseofniraj en Marinka Joanne die een prachtige video heeft van haar bevalling). Daardoor was ik relaxter. Wist ik beter wat ik kon verwachten. En ook dat alles wat er in je lichaam gebeurt zo moet zijn. Het lukte me bij de tweede bevalling om in de stromen mee te gaan, me er aan over te geven. Ik ben echt heel blij dat die tweede bevalling (en natuurlijk mijn tweede kind) me gegeven was omdat het echt een groot deel van mijn eerste ervaring heeft kunnen helen.