Op maandag, met precies 41 weken had ik controle bij de verloskundige. Gijs was gelukkig mee, want ze hoorde het hartje wat overslaan. We moesten voor de zekerheid naar het ziekenhuis voor extra controle. Ik had verwacht ervan van slag te raken en nam m’n homeoptische noodmiddel mee. Maar ik voelde me rustig en vol vertrouwen.
Op de CTG was geen overslag van zijn hartje te zien. Maar bij de echo hoorden ze het wel. Dat kon komen door de drukke bewegingen van Olaf, maar voor de zekerheid moesten we donderdag terugkomen en als ze het dan weer hoorden zou een inleiding een goed plan zijn, maar in ieder geval bevallen in het ziekenhuis. Ik voelde vooral vertrouwen en had niet het gevoel dat er iets niet oké was met onze kleine. Om de gehoopte thuisbevalling nog kans te geven stripte de verloskundige me nog even extra ruw en daarna konden we naar huis.
Ik stelde me in op de mogelijkheid dat het een ziekenhuis kon worden en lengte me daar ook bij neer. Ook dat kunnen er zo mooi en fijn mogelijk maken.
Maar dat was gelukkig niet nodig! Want die nacht om 3.30 voelde ik toch echt iets wat op een wee leek. Een uur lang een korte wee van 45 seconden en om de vijf minuten. Ik at nog wat en ging even onder de douche. Daarna maakte ik Gijs wakker. Hij ging het bad opzetten en ik belde de verloskundige. Ik bleef beneden omdat de jongens boven sliepen en ik ze niet wakker wilde maken. Toen de verloskundige met verloskundige in opleiding kwam liep ik nog wat rond tussen de weeën door. Daarna werd het snel heftiger en had ik Gijs nodig om op mijn rug te duwen.
De verloskundige overlegde met mij of ze een keer mochten toucheren om een uitgangspunt te hebben. Ik stemde daarmee in, maar was wat teleurgesteld in het resultaat: 5 cm. De weeën voelden al scherp. Kort daarna braken mijn vliezen. Nog geen uur na het toucheren voelde ik persdrang.
Ondertussen had Gijs al meerdere keren de opa’s en oma’s gebeld zodat zij de jongens konden opvangen, maar niemand nam op. De verloskundige in opleiding had alles boven klaargemaakt en de verloskundige ving de wakker geworden jongens op.
Het bad was net volgelopen en ik kwam met moeite de trap op. De eerste perswee volgende boven in de gang. Daarna liet ik me in het heerlijke bad zakken. Wat een heerlijk gevoel!
De jongens stonden in de deuropening te kijken en ik vertelde ze dat Olaf er bijna was. Dat ze niet bang hoefden te zijn en dat mama af en toe even moest brullen als een leeuw, zodat Olaf geboren kon worden.
Ik liet me drijven in het water en volgde mijn gevoel. Na 4 persweeën voelde ik het hoofdje komen en zagen de jongens een plukje haar. Het was geweldig om zelf te voelen hoe Olaf er langzaam uitkwam en dit zelf te sturen.
Even zwom hij in het water en toen pakte ik hem tegen me aan. Thomas stond met open ogen en mond te kijken en Lucas glunderde: baby! Wat een droombevalling!
En ook na de bevalling was het heel fijn. De placenta werd zonder problemen geboren en in een doek bij ons gelegd. Zo hebben we zeker een uur alleen gelegen op bed. Genietend en de eerste voeding gegeven. Daarna pas kwam het onderzoeken en kleine beetje hechten.
Ik voel me heel ontspannen en rustig. De eerste dag had ik heel even een angst momentje omdat Olaf kreunde. We hebben toen zijn hartje geluisterd en alles was goed. Olaf is heel rustig en tevreden en drinkt al heel goed aan de borst. De grote broers zijn ook super lief en laten ons gelukkig ook veel met rust. Genieten dus!