In de avond ben ik met E aan het bellen als ik een “plop” voel. Het was anders dan ik me had voorgesteld maar ik dacht wel direct: dit zijn mijn gebroken vliezen. Ik liep naar de keuken om een glas te pakken en het op te vangen en het is inderdaad wat ik verwacht had.
Even terug met E aan de telefoon om te overleggen en het gesprek af te ronden en daarna roep ik C die op zolder zit en we bellen de verloskundige. Ook zij is het vrij snel eens dat het inderdaad gebroken vliezen zijn. We spreken af dat ze in de ochtend langs komt morgen om te kijken hoe het er voor staat.
C en ik hebben nog geen avond gegeten, dus we maken snel een curry en kijken Heel Holland Bakt om vervolgens vroeg naar bed te gaan om wat krachten te sparen. De weeën begonnen alleen al vrij direct. Ze waren constant, iedere 5 minuten, maar nog vrij mild. Wel duidelijk te aanwezig om te kunnen slapen, dus ik besluit om me beneden terug te trekken. Hier loop ik in mijn badjas en onderbroek rond, en het grootste gedeelte van de nacht spendeer ik ofwel mediterend op bank of wel rondlopend door de kamer.
Omdat het plan was om naar het ziekenhuis te gaan ben ik ook bezig met het inpakken van de vluchtkoffer. Hier stond een excelletje voor klaar dus het was een kwestie van bij elkaar sprokkelen. De weeën zijn heel constant waardoor ik even denk dat we de verloskundige al moeten bellen, maar na timen blijkt dat ze nog erg kort zijn. Dus we wachten het verder af. C ligt boven te slapen en af en toe stoor ik hem met een vraag of om hulp. Bijvoorbeeld om het Tens Apparaat te proberen, wat mij echt niet hielp; ik werd me hyperbewust van de weeën en het idee van controle werkte me tegen. Dus C ging ze weer er af halen. Het was eigenlijk een hele fijne setting in mijn eigen cocon, met fijne muziek en lichtjes. En ik vond het ook geruststellend idee dat het nacht was, dat de wereld niet gaande was.
In de ochtend zijn de weeën erg consequent, iedere paar minuten en 1 minuut lang. We bellen verloskundige N om 08.00 uur en ze zegt dat ze er over een uurtje is. Op dat moment lijkt dat erg ver weg. Rond 09.00 uur is ze er inderdaad.
Toen N kwam was ik al verplaatst naar de slaapkamer, om de steeds sterker wordende weeën op te vangen. Deze waren inmiddels al vrij intens. We hebben het er over dat ik op zie tegen het ziekenhuis ritje. Dit omdat ik de weeën eigenlijk alleen staand en rondlopend heb opgevangen. Zodra ik ging zitten of liggen voelde het erg vervelend en dubbelgeklapt, ik had ook het gevoel dat ik niet in de auto zou passen. En het idee van weeën opvangen in de auto, op de snelweg, in een rolstoel en onderweg naar een ziekenhuiskamer leek me erg vervelend. N kwam met het idee om thuis te blijven, we hoefde niet naar het ziekenhuis.
Dat vonden C en ik allebei een geruststellend idee. Eigenlijk zouden we naar het ziekenhuis gaan om een preventieve antibiotica kuur te nemen, ivm een klein risico tot de overdracht van een GBS bacterie, aangezien we per toeval hadden ontdekt dat ik een GBS-drager ben. Dit in combinatie met dat de bevalling begon met gebroken vliezen maakte dat we eerder hadden besloten om toch voor de antibiotica te gaan. Iets waar ik over had gepiekerd in de zwangerschap.
Op het moment van de bevalling, en de overweging om thuis te blijven maakte ik me eigenlijk 0 zorgen om die GBS kwestie, maar meer over die verplaatsing. Ik was wel huiverig dat we alsnog naar het ziekenhuis zouden moeten, de cijfers zeggen 60-70% van de thuisbevallingen van een eerste kind gaan alsnog naar het ziekenhuis. Maar N stelde me gerust en zei als het nodig is kan het altijd nog: er is ook een kans dat het gewoon goed gaat en laten we het tot die tijd positief bekijken. Daarnaast gaf ze aan dat de meeste redenen zijn om alsnog te gaan: poepen in het vruchtwater en pijnstilling. Dat vertrouwen van haar gaf voor mij de doorslag. Dat was echt heel prettig. Dus we besloten het verder thuis aan te kijken.
We besloten ons bad vol te laten lopen om daar een poosje de weeën op te vangen. Aangezien de warmtepomp niet toereikend was gingen C en N in de weer met pannetjes kokend water. Hiermee werd het bad lekker warm en ik ging er in. Een tijdje was het erg ontspannend en kon ik een beetje dutten, ik had al een nacht doorgehaald. N vroeg of het ok was als ze even weg ging, ik dacht huh nee maar oke is goed het zal vast nog wel lang duren. Dus ze ging weg rond 10.00 uur. Vrij snel werd het toch te intens voor mijn gevoel om, ook al zat ik in bad, de weeën zitten of liggend / niet staand op te vangen.
Dus ik kwam er weer uit en begon weer met rondlopen.
Deze fase was pittig, ik liep veel heen en weer en luisterde naar de fijne meditaties die ik had geoefend tijdens de zwangerschap. Ik had heel erg het gevoel dat ik moest poepen dus mijn nieuwe hang out werd rondom de wc in de badkamer. Ik wist natuurlijk uit de HypnoBirthing cursus dat dit een latere fase in de van de ontsluiting maar toch durfde ik dat niet te geloven. C gaf aan dat mijn pupillen heel groot waren. Ik moest af en toe ook daadwerkelijk poepen dus bleef lekker rond de wc hangen, staand leunend tegen de badkamer muur en af en toe zittend op de wc. C was in de ruimte en fysiek aanwezig maar zei haast niks en dat werkte heel fijn. Een tijdje zat hij bijvoorbeeld te puzzelen in een boekje en dat werkte erg rustgevend.
Rond 12.00 uur kwam N weer terug en vanaf dit punt is alles voor mij een beetje een waas. Ik was in een soort trance beland. Als ik mijn ogen weer open deed had ik het gevoel van “Oja hier ben ik” en “Oja jullie zijn hier ook”, en soms realiseerde ik me dat iemand een vraag had gesteld. Vaak reageerde ik niet, of was mijn antwoord “dat weet ik niet”. Ik was heel erg in mijn eigen bubbel en ik maakte me nergens druk om. De pijn was hierdoor ook erg draaglijk, hij was er wel maar de totaal ervaring oversteeg de pijn. Het was een hele bijzonder ervaring van overgave.
Rustig peilde N waar ik de laatste fase van de bevalling zou willen doorbrengen, om het kindje geboren te laten worden. We spraken de opties bad of een baarkruk, deze had zij blijkbaar in de auto. Dat verraste me en leek me perfect en daar we gingen we voor. Ze was deze aan het inrichten in de slaapkamer terwijl ik nog bij de wc en op de gang bleef om de weeën op te vangen. Op een begevenen, rustiger moment, gingen we dat eens uitproberen, om te zitten op de baarkruk. Dat ging goed en hier bleven we een tijdje. C zat achter bij en ik had hem vast. Hier begon het opvang van de persweeën. De kraamzorg werd gebeld en hierdoor leek het einde ineens in zicht te komen: erg vreemde gewaarwording. Echter duurde deze fase best wel een tijdje (2 uur uiteindelijk in totaal) en ging ik ook nog even van de kruk af om weer tee gaan staan.
Uiteindelijk kwamen we weer terug op de baarkruk. Hier zaten we een tijdje de weeën op te vangen die nog steeds heel erg op mijn anus gericht leken. Met de J-ademhaling probeerde ik te visualiseren en langzaam voelde ik de switch ontstaan van een focus van anus naar vagina. Uiteindelijk merkte ik als ik net wat meer naar voren ging zitten, met net een andere houding dat het geboortekanaal zich meer opende. Dat was prettig maar ook een beetje spannend tegelijk: daar gingen we dan echt. We voelde het meer openen en het hoofdje dichterbij komen. Een stuk of 5 weeën waren we bezig met het laten landen van het hoofdje, telkens schoot deze weer terug. Tussen de weeën door spoorde N me aan zoveel mogelijk te ontspannen, dat werkte fijn ook al was het frustrerend dat het hoofdje terug schoot. En dan het moment van de ring of fire: dat was echt heel erg onwerkelijk gevoel. Ik kan me herinneren dat ik mijn hand naar mn mond deed omdat het me echt verbaasde, maar we waren ook zo dichtbij. Nog heel even geduld en bij de volgende perswee was het zo ver: het baby lijfje flubberde er zo uit. Een gekke bijzondere flubberige opvolging na al het gevoel van hoogspanning. Het lieve lijfje hing daar en we zagen dat het een jongetje was; tegen mijn gevoel in!
We waren heel blij. Ik had veel bloed verloren en dat maakte dat we gingen verplaatsen naar het bed. Hier kwamen we met zn allen knuffelend samen en dat was echt heel bijzonder. Een ontlading, en een ontmoeting en alle emoties tegelijk. De kraamtranen kwamen eruit. De placenta liet niet meteen los, hier was ik nog beetje zenuwachtig over dat we alsnog naar het ziekenhuis hoorde (ivm met een verhaal van een vriendin) maar dat was gelukkig niet zo; na de spuit oxytocine kwam die los. Dit was een hele geruststelling. Ook meteen de hechtingen gedaan zodat we van alles af waren.
Ik kijk er erg positief op terug, het was een hele intense bijzondere ervaring.
De HypnoBirthing cursus heeft geholpen in het hebben van het vertrouwen in mijn lichaam, het maken van weloverwogen keuzes (überhaupt het besef van het hebben van keuzes) en de ontspanning door middel van de meditaties en affirmaties. Al met al super waardevol dus!