Geboorte baby E – HypnoBirthing cursus – eerste keer ouders

In de avond ben ik met E aan het bellen als ik een “plop” voel. Het was anders dan ik me had voorgesteld maar ik dacht wel direct: dit zijn mijn gebroken vliezen. Ik liep naar de keuken om een glas te pakken en het op te vangen en het is inderdaad wat ik verwacht had.
Even terug met E aan de telefoon om te overleggen en het gesprek af te ronden en daarna roep ik C die op zolder zit en we bellen de verloskundige. Ook zij is het vrij snel eens dat het inderdaad gebroken vliezen zijn. We spreken af dat ze in de ochtend langs komt morgen om te kijken hoe het er voor staat.

C en ik hebben nog geen avond gegeten, dus we maken snel een curry en kijken Heel Holland Bakt om vervolgens vroeg naar bed te gaan om wat krachten te sparen. De weeën begonnen alleen al vrij direct. Ze waren constant, iedere 5 minuten, maar nog vrij mild. Wel duidelijk te aanwezig om te kunnen slapen, dus ik besluit om me beneden terug te trekken. Hier loop ik in mijn badjas en onderbroek rond, en het grootste gedeelte van de nacht spendeer ik ofwel mediterend op bank of wel rondlopend door de kamer.

Omdat het plan was om naar het ziekenhuis te gaan ben ik ook bezig met het inpakken van de vluchtkoffer. Hier stond een excelletje voor klaar dus het was een kwestie van bij elkaar sprokkelen. De weeën zijn heel constant waardoor ik even denk dat we de verloskundige al moeten bellen, maar na timen blijkt dat ze nog erg kort zijn. Dus we wachten het verder af. C ligt boven te slapen en af en toe stoor ik hem met een vraag of om hulp. Bijvoorbeeld om het Tens Apparaat te proberen, wat mij echt niet hielp; ik werd me hyperbewust van de weeën en het idee van controle werkte me tegen. Dus C ging ze weer er af halen. Het was eigenlijk een hele fijne setting in mijn eigen cocon, met fijne muziek en lichtjes. En ik vond het ook geruststellend idee dat het nacht was, dat de wereld niet gaande was.

In de ochtend zijn de weeën erg consequent, iedere paar minuten en 1 minuut lang. We bellen verloskundige N om 08.00 uur en ze zegt dat ze er over een uurtje is. Op dat moment lijkt dat erg ver weg. Rond 09.00 uur is ze er inderdaad.

Toen N kwam was ik al verplaatst naar de slaapkamer, om de steeds sterker wordende weeën op te vangen. Deze waren inmiddels al vrij intens. We hebben het er over dat ik op zie tegen het ziekenhuis ritje. Dit omdat ik de weeën eigenlijk alleen staand en rondlopend heb opgevangen. Zodra ik ging zitten of liggen voelde het erg vervelend en dubbelgeklapt, ik had ook het gevoel dat ik niet in de auto zou passen. En het idee van weeën opvangen in de auto, op de snelweg, in een rolstoel en onderweg naar een ziekenhuiskamer leek me erg vervelend. N kwam met het idee om thuis te blijven, we hoefde niet naar het ziekenhuis.

Dat vonden C en ik allebei een geruststellend idee. Eigenlijk zouden we naar het ziekenhuis gaan om een preventieve antibiotica kuur te nemen, ivm een klein risico tot de overdracht van een GBS bacterie, aangezien we per toeval hadden ontdekt dat ik een GBS-drager ben. Dit in combinatie met dat de bevalling begon met gebroken vliezen maakte dat we eerder hadden besloten om toch voor de antibiotica te gaan. Iets waar ik over had gepiekerd in de zwangerschap.

Op het moment van de bevalling, en de overweging om thuis te blijven maakte ik me eigenlijk 0 zorgen om die GBS kwestie, maar meer over die verplaatsing. Ik was wel huiverig dat we alsnog naar het ziekenhuis zouden moeten, de cijfers zeggen 60-70% van de thuisbevallingen van een eerste kind gaan alsnog naar het ziekenhuis. Maar N stelde me gerust en zei als het nodig is kan het altijd nog: er is ook een kans dat het gewoon goed gaat en laten we het tot die tijd positief bekijken. Daarnaast gaf ze aan dat de meeste redenen zijn om alsnog te gaan: poepen in het vruchtwater en pijnstilling. Dat vertrouwen van haar gaf voor mij de doorslag. Dat was echt heel prettig. Dus we besloten het verder thuis aan te kijken.

We besloten ons bad vol te laten lopen om daar een poosje de weeën op te vangen. Aangezien de warmtepomp niet toereikend was gingen C en N in de weer met pannetjes kokend water. Hiermee werd het bad lekker warm en ik ging er in. Een tijdje was het erg ontspannend en kon ik een beetje dutten, ik had al een nacht doorgehaald. N vroeg of het ok was als ze even weg ging, ik dacht huh nee maar oke is goed het zal vast nog wel lang duren. Dus ze ging weg rond 10.00 uur. Vrij snel werd het toch te intens voor mijn gevoel om, ook al zat ik in bad, de weeën zitten of liggend / niet staand op te vangen.
Dus ik kwam er weer uit en begon weer met rondlopen.

Deze fase was pittig, ik liep veel heen en weer en luisterde naar de fijne meditaties die ik had geoefend tijdens de zwangerschap. Ik had heel erg het gevoel dat ik moest poepen dus mijn nieuwe hang out werd rondom de wc in de badkamer. Ik wist natuurlijk uit de HypnoBirthing cursus dat dit een latere fase in de van de ontsluiting maar toch durfde ik dat niet te geloven. C gaf aan dat mijn pupillen heel groot waren. Ik moest af en toe ook daadwerkelijk poepen dus bleef lekker rond de wc hangen, staand leunend tegen de badkamer muur en af en toe zittend op de wc. C was in de ruimte en fysiek aanwezig maar zei haast niks en dat werkte heel fijn. Een tijdje zat hij bijvoorbeeld te puzzelen in een boekje en dat werkte erg rustgevend.

Rond 12.00 uur kwam N weer terug en vanaf dit punt is alles voor mij een beetje een waas. Ik was in een soort trance beland. Als ik mijn ogen weer open deed had ik het gevoel van “Oja hier ben ik” en “Oja jullie zijn hier ook”, en soms realiseerde ik me dat iemand een vraag had gesteld. Vaak reageerde ik niet, of was mijn antwoord “dat weet ik niet”. Ik was heel erg in mijn eigen bubbel en ik maakte me nergens druk om. De pijn was hierdoor ook erg draaglijk, hij was er wel maar de totaal ervaring oversteeg de pijn. Het was een hele bijzonder ervaring van overgave.

Rustig peilde N waar ik de laatste fase van de bevalling zou willen doorbrengen, om het kindje geboren te laten worden. We spraken de opties bad of een baarkruk, deze had zij blijkbaar in de auto. Dat verraste me en leek me perfect en daar we gingen we voor. Ze was deze aan het inrichten in de slaapkamer terwijl ik nog bij de wc en op de gang bleef om de weeën op te vangen. Op een begevenen, rustiger moment, gingen we dat eens uitproberen, om te zitten op de baarkruk. Dat ging goed en hier bleven we een tijdje. C zat achter bij en ik had hem vast. Hier begon het opvang van de persweeën. De kraamzorg werd gebeld en hierdoor leek het einde ineens in zicht te komen: erg vreemde gewaarwording. Echter duurde deze fase best wel een tijdje (2 uur uiteindelijk in totaal) en ging ik ook nog even van de kruk af om weer tee gaan staan.

Uiteindelijk kwamen we weer terug op de baarkruk. Hier zaten we een tijdje de weeën op te vangen die nog steeds heel erg op mijn anus gericht leken. Met de J-ademhaling probeerde ik te visualiseren en langzaam voelde ik de switch ontstaan van een focus van anus naar vagina. Uiteindelijk merkte ik als ik net wat meer naar voren ging zitten, met net een andere houding dat het geboortekanaal zich meer opende. Dat was prettig maar ook een beetje spannend tegelijk: daar gingen we dan echt. We voelde het meer openen en het hoofdje dichterbij komen. Een stuk of 5 weeën waren we bezig met het laten landen van het hoofdje, telkens schoot deze weer terug. Tussen de weeën door spoorde N me aan zoveel mogelijk te ontspannen, dat werkte fijn ook al was het frustrerend dat het hoofdje terug schoot. En dan het moment van de ring of fire: dat was echt heel erg onwerkelijk gevoel. Ik kan me herinneren dat ik mijn hand naar mn mond deed omdat het me echt verbaasde, maar we waren ook zo dichtbij. Nog heel even geduld en bij de volgende perswee was het zo ver: het baby lijfje flubberde er zo uit. Een gekke bijzondere flubberige opvolging na al het gevoel van hoogspanning. Het lieve lijfje hing daar en we zagen dat het een jongetje was; tegen mijn gevoel in!

We waren heel blij. Ik had veel bloed verloren en dat maakte dat we gingen verplaatsen naar het bed. Hier kwamen we met zn allen knuffelend samen en dat was echt heel bijzonder. Een ontlading, en een ontmoeting en alle emoties tegelijk. De kraamtranen kwamen eruit. De placenta liet niet meteen los, hier was ik nog beetje zenuwachtig over dat we alsnog naar het ziekenhuis hoorde (ivm met een verhaal van een vriendin) maar dat was gelukkig niet zo; na de spuit oxytocine kwam die los. Dit was een hele geruststelling. Ook meteen de hechtingen gedaan zodat we van alles af waren.

Ik kijk er erg positief op terug, het was een hele intense bijzondere ervaring.
De HypnoBirthing cursus heeft geholpen in het hebben van het vertrouwen in mijn lichaam, het maken van weloverwogen keuzes (überhaupt het besef van het hebben van keuzes) en de ontspanning door middel van de meditaties en affirmaties. Al met al super waardevol dus!

A en J – eerste kindje – keizersnede

28-8-2022

Vandaag was de dag waar ik al heel lang naar uitkeek. De dag dat ik eindelijk samen met J. ons kindje mocht gaan ontmoeten. Al enige weken was ik klaar met mijn zwangerschap, de bevalling mocht beginnen, we waren er klaar voor. Deze dag wilde we toch speciaal maken, dus s ochtend gingen we op pad voor een voetreflexologie massage in de hoop een zetje te geven voor de start van de bevalling en s avonds zijn we heerlijk uit eten gegaan om te vieren dat we het hadden gehaald. Toch enigzins teleurgesteld stapte ik die avond in bed. Maar ik merkte wel dat je veel aan het bewegen was in mijn buik, onrustiger als anders.

30-8-2022
De dagen gingen voorbij en je bleef enorm onrustig, zou het dan toch snel beginnen? Die avond had ik opnieuw een voetreflexologie massage, je was opnieuw heel onrustig dus we hoopte het beste. S avonds zijn we weer heerlijk gaan slapen, de laatste dag van augustus, dat moest wel jouw geboortedag worden.

31-8-2022
Ook deze dag ging voorbij. De rust in mijn buik was teruggekeerd. Die middag bij de verloskundige hebben we afspraken gemaakt, vrijdag 2 september gingen we proberen te strippen en zondagochtend 4 september naar de gynaecoloog. Opnieuw was de controle bij de verloskundige goed. Je was helaas niet verder ingedaald, dus als mijn vliezen braken dan mocht ik op bed gaan liggen en bellen. Deze boodschap hadden we al diverse weken gehad, dus dat zat wel goed.

2-9-2022
Vandaag mochten we dan eindelijk naar de verloskundige om te strippen. De laatste dagen waren zo mentaal zwaar, dat ik blij was we weer iets gingen proberen om de bevalling te starten. Maar ja strippen kan alleen maar met ontsluiting dus dat was ook spannend. Gelukkig is het uiteindelijk gelukt en we wisten al dat er zo’n 1,5cm ontsluiting was. Die centimeters hadden we al afgelegd. Omdat ik toen toch wat bloed verloor heb ik maar een maandverbandje in gedaan, gewoon voor de zekerheid. Die dag vond ik heel spannend dus ook weinig geslapen. S avonds was ik erg moe, dus midden in de film zijn we maar gaan slapen. Dit was rond half 11, gelukkig viel ik redelijk snel in slaap. Ook had ik al de hele avond krampen en mijn hele zwangerschap had ik dat nog niet gehad, maar hevig of regelmatig waren ze toen nog niet.

3-9-2022
Om 0.30u werd ik voor het eerst wakker, ik moest plassen, dit was niet nieuw, ik ging namelijk al weken iedere 2 uur plassen. Maar deze keer viel mij op dat het maandverband wel erg nat was. Zouden dan toch mijn vliezen zijn gebroken? Ik twijfelde enorm dus ben ik met een schoon maandverband op bed gaan liggen. Ondertussen had ik ook al iets meer krampen die na wat timen iedere 10 minuten kwamen. J. werd ook een beetje wakker, dus die heb ik maar meteen goed wakker gemaakt. Om half 2 ging ik opnieuw naar het toilet en inderdaad mijn maandverband was nat. Dus besloten om op bed te gaan liggen en de verloskundige te bellen. Die was er om 2.00 uur. 2 testjes werden gedaan, de provocatie test was negatief op gebroken vliezen, maar met de swab kwam toch echt naar voren dat ik vruchtwater verloor. Voor de zekerheid wilde de verloskundige bellen met het ziekenhuis, en op dat moment voelde ik vruchtwater op het matje lopen. De verloskundige had goed en slecht nieuws, het goede nieuws was dat mijn vliezen inderdaad gebroken zijn, het slechte nieuws was dat onze baby in het vruchtwater gepoept had en dat ik dus naar het ziekenhuis mocht. Iets wat ik eigenlijk niet wilde, maar op dat moment helemaal niet erg vond, want vandaag was dan de dag dat mijn kindje geboren werd en ik haar mocht ontmoeten.

Na overleg met het ziekenhuis mocht ik met eigen vervoer komen. Dus rond 3 uur waren we aangekomen en reden we naar onze kamer. Daar werden we aangesloten op de monitor. Na de overdracht en eerste controle vertelde de dienstdoende verloskundige dat we op 2 à 3 cm ontsluiting. Daarnaast wilde ze gaan starten met weeënopwekkers, omdat ons kleintje mogelijk in de stress zou zijn. Ik vond het helemaal prima, ik wilde dat de bevalling ging doorzetten en de weeënopwekkers was de enige mogelijkheid. De verpleging gaf aan dat ze nog nooit zo’n bewegelijk kindje in de buik zagen, want de hartslag was slecht te meten. Je ging alle kanten op in mijn buik, gewoon lekker druk. Dus je kreeg een elektrode op je hoofd, dit was prima, want later konden we dan op ons gemak draadloos gaan.

Rond 4 uur werden de weeënopwekkers aangesloten. Ik wilde nog slapen, maar stond eigenlijk al strak van de adrenaline en spanning. Onze eigen verloskundige was naar naar huis, want het ziekenhuis nam alles verder over. Rond half 5 heb ik toen toch maar mama gebeld, want we hadden afgesproken dat ze bij de bevalling zou zijn. In eerste instantie wilde we wachten tot een uur of 7, want dan had ze net iets langer geslapen. Het werd tenslotte toch een lange dag. Maar ik voelde dat ik haar erbij wilde hebben, dus toch maar gebeld. Rond 5 uur was mama daar en konden we dit samen gaan doen.

De weeën begonnen toch iets sterker te worden en rond 7 uur kreeg ik het sein dat ik uit bed mocht. Dat was heel fijn, want ik mocht helaas ook niet meer in bad, maar wel onder de douche. Na het douchen ging ik weer terug in bed, mogelijk nog wat rusten. Maar het werkte voor geen meter, weeën op bed opvangen was geen doen. Ook kwam ik in een storm terecht die ik niet kon bijbenen. Mijn ademhaling kreeg ik niet onder controle. Dit alles was zeer frustrerend, want rond 10u bleven we steken op 4cm ontsluiting. De opwekkers waren daarvoor net omlaag gezet, maar die moesten toch weer omhoog, wat betekende dat er opnieuw een storm zou komen. Hier zag ik enorm tegenop, dat vond ik erger dan dat ik was blijven steken op 4cm. Na goed overleg werden de opwekkers in kleinere stapjes opgebouwd. Dit gaf mij een beter gevoel en daar werd ook naar geluisterd.

Wel bleven de weeën pijnlijk en wist ik me geen houding te geven. Ik was zelf zover dat ik pijnstilling wilde, maar mama en J. hebben aangegeven dat ik dit niet wilde. Toen heeft mama de leiding genomen. Ik ging opnieuw douchen en we gingen samen puffen, want de ademhaling die ik had geleerd werkte niet zoals ik wilde. Dit was de juiste zet, want daarna kwam ik in een bubbel terecht samen met J. en mama. Ik sliep tussen de weeën door en bij iedere wee pufte mama en J. mee. De weeën kwamen op den duur ook in een mooi ritme. Ik kwam kort uit de bubbel vanwege een controle iedere 2 uur, maar de tijd vloog. Ieder uur wisselde ik van houden, douchen, op de skippybal, op een stoel. Met een warme kruik in mijn rug en in iedere hand een hand van mama en van J.

Rond 12 uur zaten we op 6cm, rond 14 uur op 8 en rond half 5 op 10 cm. Ik was er eindelijk. Maar van een volledige indaling was nog steeds geen sprake. Dus ik mocht nog 2 uur weeën opvangen. Toen werd de baby weer heel onrustig, het beangstigde mij ook, want zo onrustig was ze nog niet geweest. Toen wilde ik ook dat er iets gebeurde, maar na verloop van tijd werd de onrust minder en keerde ik weer een beetje in mijzelf. Ik weet nog dat ik rond 18uur echt wakker begon te worden, ik werd me meer bewust van mijn omgeving en ik sliep niet na elke wee. De verpleegkundigen zagen dit ook en na overleg werd voor de laatste keer de weeënopwekkers omhoog gezet. Helaas gaf dit niet het gewenste resultaat. Want ik werd alleen maar meer wakker. Vlak voor de verloskundige rond 19u kwam gaf ik aan niet nog 2 uur zo door te willen. Er moest een plan komen. Iets waar ik naartoe kon leven, mijn lichaam was op, had al hard gewerkt, er moest gewoon iets gebeuren.

Om 19uur was de verloskundige, dit snapte dat ik niet meer kon, dus het plan was 1 uur persen, hopelijk daalt de baby voldoende in en kan de vacuümpomp mogelijk uitkomst bieden. Mocht het niet lukken dan wordt ze alsnog gehaald. Er werd niet gezegd hoe, maar iedereen wist dat het dan een keizersnede zou kunnen worden. Opnieuw werden de weeënopwekkers omhoog gezet in de hoop nog krachtige weeën te creëren, maar aan alles merkte ik dat het ijdele hoop was. Het uur vloog voorbij, maar met iedere keer persen zat de baby meer en meer onder mijn ribben in plaats van lager in mijn bekken. Om 20.10 was de gynaecoloog daar en die concludeerde dat de vacuümpomp geen optie was. De baby lag te ver omhoog, er was maar 1 optie over en dat was de keizersnede. Eindelijk kwam er zicht op het einde. Het was een enorme opluchting, alles wat ik niet wilde gebeurde, maar ik was er zo klaar voor, het maakte niet meer uit hoe.

Toen ik op de kamer werd klaargemaakt brak J. naast mij. Hij vond het zo jammer dat ondanks mijn harde werk dat dit de uitkomst was. Het was zo aandoenlijk, maar ik was zo trots op ons. We hebben het op onze manier gedaan en alles gedaan wat we konden doen en de wens om zonder pijnstilling te bevallen was gelukt. Ik ben gekomen tot 10 cm. Trotser kon ik niet zijn.
Mama mocht niet mee naar de operatiekamer, zij ging papa bellen om niet alleen te hoeven wachten tot we terug waren. Ook de ouders van J. werden door haar gebeld om richting het ziekenhuis te komen.

Eenmaal aangekomen in de operatiekamer ging het supersonisch snel. Het was een geoliede machine, de ruggenprik vond ik even spannend, maar die ging wel goed. Om exact 21.00uur werd ons mooie meisje geboren. Wij wilde heel graag zelf zien wat het ging worden en daar had de gynaecoloog ook gehoor aan gegeven. We dachten beiden dat het een jongetje zou worden, maar we waren heel blij verrast dat het een meisje was. Het eerste wat ik zei was dat ik ook jurkjes mocht maken voor haar.

Na controle was alles goed met haar, ik kon kijken hoe ze haar controleerden en J. knipte de navelstreng door. Daarna konden we naar de verkoeverkamer en mocht ik haar eindelijk zelf in mijn armen nemen. Volgens mij werd toen gevraagd of ik huid op huid wilde liggen met haar en ik kon niet hard genoeg ja knikken en zeggen. Dat wilde ik dolgraag, we konden meteen proberen aan te happen en dat ging super goed. Vanwege haar hoge gewicht werd meteen glucose geprikt, maar we hoefde niet bij te voeden. Dit was heel fijn en na de eerste borst hebben we haar meteen aan borst 2 gelegd. Ook hier hapte ze gretig aan en terwijl ze lekker bij mij lag werden we terug gereden naar de afdeling. Daar wachtte de opa’s en oma’s haar op in onze kamer en konden we haar meteen showen.

Ze is het mooiste kindje wat we ooit hadden gezien. Een prachtige bos haar, 2 mooie blauwe ogen die je al vanaf het eerste uur indringend aankijken. Je bent perfect en ook nog eens ons kindje.

Nadat de opa’s en oma’s vertrokken was het tijd om te gaan slapen. Iedere 3 uur gingen we voeden en de eerste voeding werd je meteen gewogen en gemeten.

4-9-2022
De nacht waren we goed doorgekomen. Je deed het goed en later deze dag kwamen de opa’s en oma’s weer. Ook hebben we de rest van de familie kunnen inlichten over jouw geboorte, ik wilde het van de daken schreeuwen en alle momenten kon ik intens van genieten.

Later op die dag belde we met de zus van J. Die zei meteen na het horen van de keizersnede dat het vast enorm traumatisch voor mij is geweest. Ik moest heel hard lachen toen ik dat hoorde, want ik kon alleen maar terug kijken op een mooie dag, met een positief gevoel. Er is naar mij geluisterd, als ik iets anders wilde dan werd daar gehoor aan gegeven en ik had alle controle. Dat klinkt soms heel raar, want ik heb veel zitten slapen, maar toch had ik de regie en dat maakte het zo mooi. Ook de samenstelling van mijn geboorteteam was perfect. Ik had dit niet zonder mijn moeder gekunnen en ook J. ziet dit zo.

Heden
Ondertussen ben je alweer 2,5 maand oud en genieten we nog iedere dag! We kijken beiden terug op een prachtige dag. Tijdens de nacontrole met het ziekenhuis vertelde de verloskundige nog dat ze ons zo goed kon herinneren. We waren zo’n goed team, ik had alles doorstaan zonder pijnstilling en dan toch de onvermijdelijke keizersnede. Ze vond het heel jammer voor mij, ze vond mij zelfs een held. Zelf zie ik dat niet zo, ik heb gedaan wat moest en ik heb ervoor gevochten. Helaas liep het anders en is er ook een stempel gedrukt op eventuele volgende bevallingen. Dat vind ik vooral heel jammer. Een thuisbevalling wordt het in ieder geval nooit. Maar ik weet wel dat ik mijn geboorteteam niet ga veranderen, dat was namelijk perfect.

Tweede keer ouders – Privé-sessie – Elshout

Wij zijn zondag 30 oktober trotse ouders geworden van S. !! S. doet het super goed! Het werd onverwacht een thuisbevalling. Het ging zo snel dat we niet meer naar het ziekenhuis konden. 6.15 u was de eerste wee. Vk was er om 8.20 u en constateerde 10 cm ontsluiting. M was net op tijd thuis en om 8.37 u is S. geboren. Van een hele relaxte fase in eerste 1,8 u werd het daarna erg heftig en moeilijk controle te houden. Maar gelukkig is alles goed gegaan en we zijn ook weer bijgekomen van de snelheid 😄. Nogmaals bedankt voor je hulp bij de voorbereiding!! Groet, W.

A & J – Eendaagse cursus Natuurlijke geboorte – tweede kindje

Het was een prachtige, onwerkelijke thuisbevalling. Het rommelde al een paar dagen en ik dacht al een paar nachten dat het begonnen was. Maar het zette niet door, prima we hadden ook geen haast. De dag waarop hij uiteindelijk geboren zou worden begon rustig. Mijn man had nog een eindopdracht voor z’n opleiding en m’n moeder kwam mij helpen met onze dochter. Ik had in mijn hoofd dat onze zoon mocht komen als de opdracht van mijn man was afgerond. En zo ging het uiteindelijk ook! Overdag al wat krampen maar niets pijnlijks. Gewoon mijn ding gedaan.
Einde van de dag had ik wel het idee dat er wel eens wat kon gaan gebeuren. We besloten dat onze dochter bij oma en opa zou logeren, niet omdat ik dacht dat hij die avond zou komen maar omdat we dan even een beetje rust zouden hebben. Om 20.00 u kwam mijn man thuis, opdracht afgerond, en om 20.00 u ging mijn dochter uit logeren. Alsof mijn lijf het voelde want vanaf die tijd begon het regelmatiger “te rommelen”. Nog een relaxt rondje door het huis opgeruimd zodat ik vond dat het klaar was voor hem.
Om 21.00 u de verloskundige gebeld, ze waren er om 21.15 u. Ik wilde graag dat ze voelde hoeveel ontsluiting ik had, 5 cm en tijdens toucheren 7 cm. Terwijl ik nog geen pijn had gehad en nog geen zichtbare wee te zien was geweest. Bizar! Ik ging lekker relaxed onder de douche staan, muziekje, kaarsje, warm water. Alleen kwamen de weeën niet. Ik kon niet in mijn bubbel, want er gebeurde niets. Rustig afgewacht en het de tijd gegeven.
Toen op mijn verzoek de vliezen gebroken en toen kwamen de weeën. Ik vond het fijn om die op te kunnen vangen, in de douche en later hangend op mijn man. Ik voelde dat ik persdrang kreeg en ik mocht mijn ding doen. Het was een invalverloskundige en ik heb heel goed kunnen aangeven wat ik wel wilde en wat niet. Zij stelde dingen voor waar ik niet de voorkeur voor had en ik zei rustig dat ik op bed op de bal wilde hangen om te bevallen, verticaal. Ze stelde voor op de rug met knieën omhoog.
Ik zei heel duidelijk dat.ik dat zeker niet wilde en ging mijn ding doen. Dat vond ze prima, het was mijn geboorte. Mooi hoe sterk ik voelde wat goed was. Om 23.31 u na 20 min persen was hij er. In totaal 2.5 uur, maar het voelde als rustig en niet overhaast. Ik ben erg trots op het feit dat ik met een onbekende verloskundige de regie zo goed heb gehouden en precies heb gedaan hoe ik het wilde.
En ik vind het bizar gaaf dat onze zoon wist wanneer hij kon komen, wanneer ik er rust voor had: het moment dat zijn vader thuiskwam van zijn eindopdracht en z’n zus uit logeren, omdat dit voor mij beide belangrijke dingen waren. Prachtig hoe dat elkaar aanvoelt. Erg trots en we zijn heel blij met onze kleine man en ons nieuwe gezin.
Bedankt voor je fijne cursus. Het heeft mij ook deze tweede keer weer geholpen vertrouwen te hebben en te weten wat ik zelf kan en wil. En dat is zo belangrijk!

Nieuwe ouders- tweede kindje – opfris-sessie HypnoBirthing

Het was een mooie september maand, warm en zonnig en jij werd op maandag de 20e geboren. Vroeg in de ochtend iets na 4:00 voelde ik een eerste golving, opgevolgd door een volgende steeds na 11 minuten. Na een uurtje zaten er plots 5 minuten tussen dus stuurde ik opa en oma een berichtje met dit heugelijke nieuws. Zij zouden T. ophalen bij gastouder E. zodat we een paar dagen samen met jou konden doorbrengen. Jouw papa liet ik nog even doorslapen want we hebben hem straks hard nodig 🙂
Rond 6u belde ik met de verloskundige om te delen dat je vandaag geboren ging worden. Niet wetende dat je er die ochtend al zou zijn! De golvingen hielden nog geen minuut aan en ik kon nog prima door het huis lopen, dus dit was het moment voor mij om nog even wat te eten en drinken en te genieten van deze voorpret. Papa voelde het aan want hij werd uit zichzelf wakker en we overlegden even of we T. al wakker zouden maken. Toen braken iets voor 7u plots mijn vliezen op bed op zolder. Dus papa in de actie en T. was in een half uurtje bij jullie gastouder E.. Ik stond lekker onder de douche en wilde nog even samen met papa zijn voordat de verloskundige kwam. We maakten de logeerkamer klaar en ik hield papa stevig vast bij elke golf. Deze kwamen nu kort achter elkaar en begonnen al hevig te worden. Toen de verloskundige M. er was onderzochten we hoe de ontsluiting verliep. Er leek nog meer dan voldoende tijd dus M. bleef eventjes beneden zodat mama de golvingen kon opvangen in bad. Papa hield de sproeier vast en bij elke golf kon ik ontspannen met het water over mijn rug.
Ik bloedde een beetje dus na een half uurtje tot een uur in bad was het verstandiger uit bad te komen. Bij de volgende golven hield ik papa staand stevig vast en ademden we samen. Er zat nog wat ontlasting in de weg, dat was een beetje lastig. Ik hoop dat jij hier geen last van had bij het indalen en zakken. Ik probeerde het kwijt te raken op de wc en plots kwam daar een flinke pers golf. Ik wist even niet wat me overkwam, was dit de ontlasting? Nee jij was het al! Ik kwam van de wc af en de verloskundige vroeg zich af waar we je gingen opvangen en ontmoeten. Eeehm, nee dit kan toch niet, zo snel? Jawel hoor, na 2 flinke persgolven was je er…!! Ongelooflijk, wat een kracht en vertrouwen straalde je hier al uit. Met een heel mooi volume liet je ons weten dat je er was. Wat een ontlading en geluk, alles tegelijk. Je was ontzettend mooi roze en zo ontzettend zacht. Je mocht meteen mijn borst zoeken en je wist al te zuigen, zo knap!! Wat waren papa en mama intens gelukkig en trots en in de gloria. Je lag 2 uurtjes lekker bij papa en mama zonder dat we werden gestoord, in de logeerkamer, heerlijk thuis. Wat een wondertje ben jij en wat een prachtige geboorte!!
Als ik terugkijk op de laatste weken van de zwangerschap was ik nog erg actief tot en met week 40. Ik wilde er graag voor T. zijn en ook graag bezig zijn, niet passief wachten, kleertjes wassen, het huis poetsen.. ik wilde dat je in een schoon huis werd geboren 🙂 Ik lette altijd op een goede balans en probeerde goed naar mijn lichaam te luisteren. Ik probeerde voldoende te ontspannen en in de middag even liggen en mediteren. Toen kwam 13 september (jouw uitgerekende datum – ach het is maar een schatting vertelde ik mezelf en de mensen om me heen). De verloskundige wilde bij de laatste controle al een ziekenhuiscontrole inplannen 3 dagen later, want er was weinig plek de week erop. Nou dat ging dus niet gebeuren, dan zou ik helemaal uit mijn flow komen wist ik. Ter plekke werd de afspraak een week verzet en gelukkig maar want deze afspraak kon geannuleerd worden, want jij was er al 🙂 Tussen 13 en 20 september ben ik helemaal in mijn coconnetje gekomen. Mijn telefoon bekeek ik niet meer dan 1 keer per dag, er stonden rozen in huis, ik luisterde naar de playlist die ik had gemaakt voor jullie geboortes (met een paar nieuwe liedjes toegevoegd) en ik ben lekker veel in bad gaan ontspannen. Ik denk dat jij voelde dat mama er ook (eindelijk 😉 klaar voor was hihi. We hebben het samen super gedaan lieve E!

Lisa en Wouter – eerste kindje – HypnoBirthing cursus

Tijdens mijn – voorspoedig verlopen – zwangerschap hebben wij de cursus HypnoBirthing gevolgd bij Joke. Tijdens de bijeenkomsten hebben wij veel informatie en vooral inspiratie opgedaan omtrent alle mogelijkheden in en tijdens de geboorte. Vastberaden om de geboorte tot een mooie ervaring te maken hebben wij alle informatie uit de bijeenkomsten en het bijbehorende leeswerk in ons opgenomen. Door de bijeenkomsten en de oefeningen voor thuis zijn wij aangezet tot gesprek, samen hebben wij onze wensen kunnen bespreken en keuzes kunnen maken. Deze wensen en keuzes hebben wij opgenomen in het geboorteplan. Dit geboorteplan hebben wij besproken met de verloskundige en zodoende keken wij vol vertrouwen uit naar de geboorte van onze dochter.

Ik was op 27 januari 2022 uitgerekend, maar had sinds het begin van de zwangerschap het gevoel dat onze dochter in februari geboren zou worden. Wij waren dan ook niet verbaasd dat de uitgerekende datum verstreek en alles nog rustig bleef. Tegen het einde van de zwangerschap voelde ik mij nog steeds fit en actief. Op maandag 31 januari merkte ik dat ik weinig zin had om ons huis te verlaten, het regende die dag veel en het waaide erg hard, dat leek voor mij de reden waarom ik het liefst binnen bleef. Later die dag merkte ik dat de bewegingen van onze dochter in mijn buik (nog) meer waren dan eerder opgemerkt. Ze bleef bewegen en er waren weinig tot geen tussenposes.

Tegen de avond begon ik mij af te vragen of dit de eerste tekenen waren dat ons eerste kindje zich zou gaan laten zien. Na een onrustige avond ben ik rond half twaalf in slaap gevallen en werd ik om half één wakker met lichte krampen. Het lukte niet meer om opnieuw in slaap te vallen dus ben ik opgestaan en naar beneden gegaan. Een aantal uur heb ik in de woonkamer gezeten, in het donker. Onze twee honden kwamen bij mij liggen en lieten zich uitgebreid knuffelen en aaien. In mijn buik gebeurde van alles, ik voelde bewegingen van onze dochter maar ook iets nieuws, iets wat ik nog niet eerder had gevoeld. Waar ik eerder nog twijfelde, wist ik nu zeker dat de geboorte van onze dochter er aan zat te komen.

De ademhalingsoefeningen als geleerd tijdens de cursus zorgden ervoor dat ik veel rust voelde. Onze dochter voelde nu ook dichterbij dan ooit, en ik voelde heel sterk de behoefte om haar te vertellen wat er op dat moment gebeurde en wat er nog ging komen. In gedachten heb ik haar uitgelegd wat ik voelde en verzekerd dat alles goed ging komen, wij gingen dit samen doen!

Rond half vijf in de ochtend ben ik naar boven gegaan om Wouter wakker te maken en hem te vertellen dat zijn dochter die dag geboren zou worden. Hij is direct opgestaan om een warme kruik te maken en heeft met kussens een fijne plek in bed gebouwd en een film aangezet. Samen hebben we gedurende de film in bed gelegen, met allebei onze handen op mijn buik, waar de activiteit bleef toenemen. Tegen het einde van de film zijn we de weeën gaan timen, die bleken allemaal ongeveer een minuut te duren en er zat telkens vijf tot acht minuten tussen. Na de film ben ik in bad gegaan, daar heb ik geluisterd naar de affirmaties en mij geconcentreerd op mijn ademhaling.

Na een tijdje ben ik uit bad gegaan en zijn we samen naar beneden gegaan. Wouter ging met zijn werk bellen om aan te geven dat hij die dag niet kon werken en dat zijn ouderschapsverlof waarschijnlijk die dag in zou gaan. Ondertussen hield ik mij bezig met andere kleine praktische zaken die ik nog snel geregeld wilde hebben, de vaatwasser uit- en inruimen, was uit de droger halen.

Om kwart over acht hebben we naar de verloskundige gebeld, dit leek mij een goed moment voor haar om te komen, ik had sterk het gevoel dat ik al een heel eind was in het proces. De verloskundige was er rond negen uur en heeft mij eerst alleen maar geobserveerd. Ik liep rondjes in de woonkamer en gebruikte de rugleuning van de bank of een stoel om overheen te hangen bij een nieuwe wee. Na een tijdje stelde de verloskundige voor om te toucheren, dit wilde ik op dat moment (nog) niet, het voelde nog niet goed om een ‘vreemde’ toe te laten.

Vlak daarna braken mijn vliezen, de verloskundige twijfelde of het vruchtwater helder was en stelde voor om toch wat controles te doen. Hier heb ik na overleg mee ingestemd. Voor de controles zijn we naar boven gegaan, naar onze slaapkamer. Wouter heeft de kaarsen op de slaapkamer aangedaan en de playlist die we vooraf hadden opgesteld aangezet. Uit de controles van de verloskundige bleek dat het vruchtwater helder was en het zowel met mij als met onze dochter goed ging. In het geboorteplan hebben wij aangegeven de ontsluiting niet te willen weten, dus de verloskundige heeft op dat moment alleen aangegeven dat ze vanaf dat moment zou blijven.

De geboorte vorderde en zoals ook afgesproken in het geboorteplan heeft de verloskundige ons het proces samen laten doen. Tussendoor kwam ze even kijken en nam daarna haar afstand door op de gang of beneden te wachten. Wouter bleef bij mij en ondersteunde mij bij het aannemen van verschillende houdingen, hielp mij te ontspannen en op mijn ademhaling te letten en zorgde ervoor dat ik tussendoor voldoende dronk.

Dat de kraamverzorgster er inmiddels was en op onze slaapkamer was begonnen aan de voorbereidingen voor na de geboorte is volledig langs mij heen gegaan. Na een tijd kwam de verloskundige om te vertellen dat ze zich zorgen maakte over het vorderen van de geboorte en daarmee de risico’s voor onze dochter. Na overleg hebben we ingestemd met een tweede keer controles, daaruit bleek dat mijn vliezen eerder alleen bovenin gebroken waren. Onderin zat er nog een vlies, waardoor onze dochter niet verder kon. Wij besloten gebruik te maken van de aangeboden hulp om het laatste vlies te breken.

Daarna ging het erg snel, ik voelde onze dochter nu ook zakken. Vrij snel daarna was – onder aanmoediging van Wouter, de verloskundige en de kraamverzorgster – haar hoofdje er ineens. Wouter kon haar hoofdje zien en ik kon haar voelen. De verloskundige heeft Wouter op dat moment geïnformeerd waardoor hij onze dochter aan kon pakken direct na de geboorte. Wouter heeft haar op mijn borst gelegd en de verloskundige en kraamverzorgster zorgden er met warme doeken voor dat ze niet direct kleertjes of een mutsje nodig had. Flore is op dinsdag 1 februari om kwart over één ’s middags geboren en in het eerste uur van haar leven is zij alleen door Wouter en door mij aangeraakt. De navelstreng hebben we laten uitkloppen en de placenta is na een tijdje spontaan geboren.

Wij kijken heel positief terug op de geboorte omdat dit grotendeels volgens het geboorteplan is verlopen en omdat wij van begin tot eind het gevoel hebben gehad dat wij de regie hadden.

 

 

Lisa – 34 jaar- eerste kindje

Ik was 23 september uitgerekend. Ik had de maanden ervoor met mijn partner en de verloskundige een geboorteplan opgesteld voor een thuisbevalling in een bevallingsbad. En dit zonder pijnbestrijding. Dit met het vertrouwen dat ik van de HypnoBirthing cursus had gekregen.

Alles was klaar, het bad was binnen. We waren rustig aan het afwachten tot onze kleine meneer zich zou aandienen. Vanaf ongeveer 20 september merkte ik toch wat vochtverlies op. En helaas,  na een check van de VK op dinsdag 22 september bleek dat het gelekt vruchtwater was. Ik had ingescheurde vliezen. En omdat ik er waarschijnlijk al even mee rond liep,  werd ik uit protocol overgedragen aan het ziekenhuis. Dag thuisbevalling.

De VK vond het belangrijk dat ik dezelfde dag nog even naar het ziekenhuis ging voor een intake/check-up. Ik ben die avond gecontroleerd en alles was in orde. Er was lichte activiteit, maar niets heftigs. Daarnaast konden we gelukkig wel het geboorteplan doorspreken en kon ik mijn wens voor ‘vrij kunnen bewegen’, ‘verticaal blijven’, de fitnessbal en de douche kunnen gebruiken en vooral geen pijnbestrijding aangeven. Er werd goed en duidelijk geluisterd, wat heel prettig was. En mij werd duidelijk gemaakt dat ik me geen zorgen hoefde te maken: ik mocht het zelf dirigeren.

Dus we mochten lekker naar huis die avond en afwachten. Als er donderdag nog geen teken van geboorte zou zijn, zou ik ingeleid worden (iets wat ik niet graag wilde). De volgende ochtend stond er wel weer een controle gepland om 9.00 uur

9:00 uur. Woensdag 23 september stond ik klaar om naar het ziekenhuis te gaan voor de controleafspraak en opeens stond ik in een plas water. Mijn vliezen waren helemaal doorgebroken. Door de cursus hadden we geleerd dat het nu alsnog wel even kon gaan duren.  Maar voor de zekerheid namen we toch maar het zogenaamde vluchtkoffertje mee. In de auto begon ik de eerste krampen te voelen.

9:30.  Bij aankomst in het ziekenhuis werden we nog eerst gewoon als controle-afspraak benaderd. Ik werd op een bed aan de monitoren gelegd. Daar bleek binnen een uur toch wel meer aan de gang te zijn. Binnen dat uur zagen we golvingen van ‘om de 8 min’ naar ‘om de 2-3 min’ gaan. Ik kon al niet meer lekker blijven liggen, omdat ze ook naar mijn rug trokken. Duidelijk was dat ik mocht blijven, ik zou vandaag mama gaan worden!

Ik moest de gang even oversteken naar een andere kamer en daar aangekomen werd ik al snel voorgesteld aan een team lieve dames die mij gingen helpen (verloskundige en verpleging). Ik had mijn playlist muziek aanstaan en ik was vooral veel aan het lopen en op de rand van het bed aan het zitten.

10:30. Ik werd op mijn verzoek getoucheerd en bleek al 3 cm ontsluiting te hebben. De pijn werd heftiger en wilde absoluut niet liggen. Ik kreeg een fitnessbal om op te zitten en heb leunend op het voeteinde van het bed binnen 3 uur kunnen door ademen totdat ik dacht dat ik het niet meer trok.

13:45 Omdat het zo heftig was, wilde ik graag weten waar ik was. Ik kon de weeën nog opvangen met mijn ademhaling en mijn partner hielp me enorm in leun/steun en coaching, maar ik vond het prettig te weten hoe ver ik was.  Tot deze tijd visualiseerde ik elke wee als een golf. Ik heb mijn ogen 3 uur lang niet open gehad en zag alleen maar een strand met golven. Dat was mijn manier om gefocussed te blijven.

Ik bleek op 7 cm ontsluiting te zitten. Het verticaal blijven had zijn vruchten af geworpen gelukkig. Wel wist ik even niet meer wat ik moest met mezelf. Ik werd onder de douche gezet op een stoel. Mijn partner mocht met de waterstraal mijn rug weeën wat verlichten. Wat enorm hielp! De warmte en het water waren heel fijn.

Al snel merkte ik dat er iets veranderde. Wat een oerdrang kwam er opeens. De ontsluitingsweeen maakten plaats voor persweeen. Ik werd onder de douche vandaan gehaald.

14:45  Een laatste check liet blijken dat ik volledig ontsloten was. Ik kon niet meer op mijn rug liggen en zijlig was ook geen optie (door de heftigheid van de weeën). Uiteindelijk vond ik mijn plek op handen en knieën.

Daar mocht ik beginnen met ‘persen’. Ik werd ontzettend goed gecoacht door het medisch team en mijn partner. Dit was wel het enige moment dat ik bang werd. Dat het niet ging lukken. Na 4 of 5 maal goed mee ademen, was het hoofdje daar. Maar het schoudertje bleef steken. Dus werd ik op het laatste moment op mijn rug gedraaid. Dit gecombineerd met een persewee zorgde er voor dat 5 sec later ons mannetje op mijn borst werd gelegd.

Wat een intens surreëel gevoel. Alles was goed met hem. Helaas kon ik nog niet ontspannen. De placenta moest er nog uit. En ik had van het begin het gevoel gehad dat dat bij mij niet super makkelijk zou gaan.

En dat bleek: na een uur wachten en 2 oxytocine injecties moest er toch een arts bij komen. Er is echt flink hard getrokken, wat vrij pijnlijk was. Maar Uiteindelijk zorgde dat ervoor dat hij losgetrokken werd en ik niet naar de o.k. hoefde. Wel heb ik daardoor op dat moment een liter bloed verloren. En in de weken erna. Maar uiteindelijk herstelt het lichaam zich wonderlijk.

Uiteindelijk is de geboorte van onze kleine man een prachtig mooie en krachtige gebeurtenis geworden. Totaal niet zoals ik had gepland, maar daarnaast was ik ook weer verrast door wat je als vrouw allemaal aankan. Het is ongekend. Ook is het zo waardevol voor de band met je partner. HypnoBirthing heeft daar absoluut een fundering in gevormd

Eerste kindje – mama – Den Dungen

Op een hele normale en ontspannen zaterdag had ik ’s nachts al wat steken gevoeld maar die gingen ook weer weg. In de loop van de ochtend begon het steeds meer te ‘rommelen’. Ik voelde wel wat krampen, maar wist nog niet helemaal wat het was. We gingen takken zoeken voor het ooievaarsnest in de tuin en ik zei wel al gelijk ‘we gaan met de auto en niet lopen’, alsof ik wist dat iets anders was dan normaal. Tegen het einde van de ochtend, rond 12:00 uur besloot ik mijn afspraak van die middag af te zeggen. Ik wist niet dat de geboorte was begonnen, maar wel dat ik me anders voelde en me naar binnen wilde keren. Die middag tekende ik de letters van de naam van onze dochter op een houten plaat zodat mijn vriend het geboortebord kon gaan figuurzagen. Ik ging op een gegeven moment terug naar binnen en ben op de bank gaan zitten.

Rond een uur of 16:00 merkte ik dat de krampen een regelmaat kregen en ben ik ze gaan klokken met een app. Al na drie golvingen gaf de app aan ‘maak je klaar om naar het ziekenhuis te gaan’: ze kwamen om de 5 minuten en duurden gemiddeld 45-60 seconden. Omdat ik zo ontspannen was, was ik zelf nogal verbaasd. Ik heb de vk gebeld en die was er om 17:00 uur. We hebben gepraat en ik moest me bij elke wee echt even concentreren maar ik was er nog helemaal ‘bij’. Ze voelde dat ik 1 cm ontsluiting had en gaf aan dat ze niet zeker wist of het door zou zetten. Ze had het gevoel van wel, en zou over een uur of 3-4 weer terugkomen om te kijken hoe het met me ging. Ik ben even gaan douchen en J ging koken. Uiteindelijk was ik niet in staat om mijn bord leeg te eten want de golvingen kwamen steeds sneller en werden steeds intenser. De houding die ik fijn vond, op mijn knieën op de grond en hangend op de bank, was ineens niet meer fijn. Ik ging op mijn zij op de bank liggen, dat ging nog wel. Op een gegeven moment ben ik naar boven gegaan en moest ik eerst nog naar het toilet. Ik zei tegen J dat hij de vk nu moest bellen want deze intensiteit was veel hoger dan ik had verwacht. Hij belde haar en terwijl hij haar aan de lijn had kreeg ik een hele heftige wee terwijl ik op het toilet zat. Ik kon ‘m amper opvangen. E (de vk) hoorde me en zei ‘oh volgens mij gaat het erg snel, ik kom er nu aan’. Rond 19:35 was ze bij ons en lag ik op bed. Ik was nu al niet meer aanspreekbaar en volledig in mezelf om de weeën op te vangen. J had mijn beiden polsen vast en bleef me coachen. Terwijl E onderweg was, braken mijn vliezen. Hij zag dit en ik had zelf nog niet eens door wat er gebeurde. Hij zei ‘je vliezen zijn gebroken, het is helder, je doet het goed, ga door’ en ik richtte me gelijk weer op mezelf.

Hij bleef tegen me praten en toen E uiteindelijk bij ons was, constateerde ze dat ik al 9 cm ontsluiting had. Ik mocht op gevoel verder gaan terwijl zij haar spullen ging uitladen. Op dat moment had ik al enorme drang om te duwen en vond ik het heel heftig en was ik erg overweldigd door de intensiteit ervan. Ik schreeuwde bij elke golf en bleef elke wee klokken. J kon me op die manier coachen omdat hij wist dat het steeds na ongeveer 1 minuut minder werd. Dus zo praatte hij me er doorheen. Toen E als een malle alles had uitgepakt en klaar was mocht ik gaan persen. Het duurde even voordat ik echt doorhad wat er gebeurde. Dankzij haar coaching kon ik uiteindelijk stoppen met schreeuwen en alle kracht in stilte en met ademhalen omzetten in kracht naar binnen toe. Dat bleek de sleutel want ontzettend snel werd onze prachtige dochter O geboren om 20:54. Uiteindelijk duurde de hele geboorte voor mijn gevoel dus van 17:00 tot 21:00, een hele korte tijd! Het ging zo snel omdat ik niet bang was, bleef ademen en bleef ontspannen. De vk vond het een geweldige thuisbevalling om te begeleiden en ze heeft ons gecomplimenteerd dat we samen echt een team waren. En het viel haar ook op hoe ontspannen ik was en dat ik me volledig overgaf aan de situatie. Zowel O als ik hebben weinig geleden: ik had 1 hechting voor de zekerheid maar die was niet eens echt nodig. O is helemaal gaaf geboren en zag er meteen ontzettend gezond uit. Het eerste uur heeft ze heerlijk op mijn borst gelegen en ik was alleen maar beduusd en verbaasd over wat er zojuist gebeurd was. Ik kijk ontzettend goed terug op haar geboorte, het is een hele warme en fijne herinnering. Mede daarom hebben we samen een ontspannen start gehad, en de eerste dagen ook weinig bezoek gehad. In onze slaapkamer leefden we ruim een week, en dat was heerlijk overzichtelijk. Wat een fijne bubbel!