Wij zijn zondag 30 oktober trotse ouders geworden van S. !! S. doet het super goed! Het werd onverwacht een thuisbevalling. Het ging zo snel dat we niet meer naar het ziekenhuis konden. 6.15 u was de eerste wee. Vk was er om 8.20 u en constateerde 10 cm ontsluiting. M was net op tijd thuis en om 8.37 u is S. geboren. Van een hele relaxte fase in eerste 1,8 u werd het daarna erg heftig en moeilijk controle te houden. Maar gelukkig is alles goed gegaan en we zijn ook weer bijgekomen van de snelheid 😄. Nogmaals bedankt voor je hulp bij de voorbereiding!! Groet, W.
A & J – Eendaagse cursus Natuurlijke geboorte – tweede kindje
Het was een prachtige, onwerkelijke thuisbevalling. Het rommelde al een paar dagen en ik dacht al een paar nachten dat het begonnen was. Maar het zette niet door, prima we hadden ook geen haast. De dag waarop hij uiteindelijk geboren zou worden begon rustig. Mijn man had nog een eindopdracht voor z’n opleiding en m’n moeder kwam mij helpen met onze dochter. Ik had in mijn hoofd dat onze zoon mocht komen als de opdracht van mijn man was afgerond. En zo ging het uiteindelijk ook! Overdag al wat krampen maar niets pijnlijks. Gewoon mijn ding gedaan.
Einde van de dag had ik wel het idee dat er wel eens wat kon gaan gebeuren. We besloten dat onze dochter bij oma en opa zou logeren, niet omdat ik dacht dat hij die avond zou komen maar omdat we dan even een beetje rust zouden hebben. Om 20.00 u kwam mijn man thuis, opdracht afgerond, en om 20.00 u ging mijn dochter uit logeren. Alsof mijn lijf het voelde want vanaf die tijd begon het regelmatiger “te rommelen”. Nog een relaxt rondje door het huis opgeruimd zodat ik vond dat het klaar was voor hem.
Om 21.00 u de verloskundige gebeld, ze waren er om 21.15 u. Ik wilde graag dat ze voelde hoeveel ontsluiting ik had, 5 cm en tijdens toucheren 7 cm. Terwijl ik nog geen pijn had gehad en nog geen zichtbare wee te zien was geweest. Bizar! Ik ging lekker relaxed onder de douche staan, muziekje, kaarsje, warm water. Alleen kwamen de weeën niet. Ik kon niet in mijn bubbel, want er gebeurde niets. Rustig afgewacht en het de tijd gegeven.
Toen op mijn verzoek de vliezen gebroken en toen kwamen de weeën. Ik vond het fijn om die op te kunnen vangen, in de douche en later hangend op mijn man. Ik voelde dat ik persdrang kreeg en ik mocht mijn ding doen. Het was een invalverloskundige en ik heb heel goed kunnen aangeven wat ik wel wilde en wat niet. Zij stelde dingen voor waar ik niet de voorkeur voor had en ik zei rustig dat ik op bed op de bal wilde hangen om te bevallen, verticaal. Ze stelde voor op de rug met knieën omhoog.
Ik zei heel duidelijk dat.ik dat zeker niet wilde en ging mijn ding doen. Dat vond ze prima, het was mijn geboorte. Mooi hoe sterk ik voelde wat goed was. Om 23.31 u na 20 min persen was hij er. In totaal 2.5 uur, maar het voelde als rustig en niet overhaast. Ik ben erg trots op het feit dat ik met een onbekende verloskundige de regie zo goed heb gehouden en precies heb gedaan hoe ik het wilde.
En ik vind het bizar gaaf dat onze zoon wist wanneer hij kon komen, wanneer ik er rust voor had: het moment dat zijn vader thuiskwam van zijn eindopdracht en z’n zus uit logeren, omdat dit voor mij beide belangrijke dingen waren. Prachtig hoe dat elkaar aanvoelt. Erg trots en we zijn heel blij met onze kleine man en ons nieuwe gezin.
Bedankt voor je fijne cursus. Het heeft mij ook deze tweede keer weer geholpen vertrouwen te hebben en te weten wat ik zelf kan en wil. En dat is zo belangrijk!
Nieuwe ouders- tweede kindje – opfris-sessie HypnoBirthing
Het was een mooie september maand, warm en zonnig en jij werd op maandag de 20e geboren. Vroeg in de ochtend iets na 4:00 voelde ik een eerste golving, opgevolgd door een volgende steeds na 11 minuten. Na een uurtje zaten er plots 5 minuten tussen dus stuurde ik opa en oma een berichtje met dit heugelijke nieuws. Zij zouden T. ophalen bij gastouder E. zodat we een paar dagen samen met jou konden doorbrengen. Jouw papa liet ik nog even doorslapen want we hebben hem straks hard nodig 🙂
Rond 6u belde ik met de verloskundige om te delen dat je vandaag geboren ging worden. Niet wetende dat je er die ochtend al zou zijn! De golvingen hielden nog geen minuut aan en ik kon nog prima door het huis lopen, dus dit was het moment voor mij om nog even wat te eten en drinken en te genieten van deze voorpret. Papa voelde het aan want hij werd uit zichzelf wakker en we overlegden even of we T. al wakker zouden maken. Toen braken iets voor 7u plots mijn vliezen op bed op zolder. Dus papa in de actie en T. was in een half uurtje bij jullie gastouder E.. Ik stond lekker onder de douche en wilde nog even samen met papa zijn voordat de verloskundige kwam. We maakten de logeerkamer klaar en ik hield papa stevig vast bij elke golf. Deze kwamen nu kort achter elkaar en begonnen al hevig te worden. Toen de verloskundige M. er was onderzochten we hoe de ontsluiting verliep. Er leek nog meer dan voldoende tijd dus M. bleef eventjes beneden zodat mama de golvingen kon opvangen in bad. Papa hield de sproeier vast en bij elke golf kon ik ontspannen met het water over mijn rug.
Ik bloedde een beetje dus na een half uurtje tot een uur in bad was het verstandiger uit bad te komen. Bij de volgende golven hield ik papa staand stevig vast en ademden we samen. Er zat nog wat ontlasting in de weg, dat was een beetje lastig. Ik hoop dat jij hier geen last van had bij het indalen en zakken. Ik probeerde het kwijt te raken op de wc en plots kwam daar een flinke pers golf. Ik wist even niet wat me overkwam, was dit de ontlasting? Nee jij was het al! Ik kwam van de wc af en de verloskundige vroeg zich af waar we je gingen opvangen en ontmoeten. Eeehm, nee dit kan toch niet, zo snel? Jawel hoor, na 2 flinke persgolven was je er…!! Ongelooflijk, wat een kracht en vertrouwen straalde je hier al uit. Met een heel mooi volume liet je ons weten dat je er was. Wat een ontlading en geluk, alles tegelijk. Je was ontzettend mooi roze en zo ontzettend zacht. Je mocht meteen mijn borst zoeken en je wist al te zuigen, zo knap!! Wat waren papa en mama intens gelukkig en trots en in de gloria. Je lag 2 uurtjes lekker bij papa en mama zonder dat we werden gestoord, in de logeerkamer, heerlijk thuis. Wat een wondertje ben jij en wat een prachtige geboorte!!
Als ik terugkijk op de laatste weken van de zwangerschap was ik nog erg actief tot en met week 40. Ik wilde er graag voor T. zijn en ook graag bezig zijn, niet passief wachten, kleertjes wassen, het huis poetsen.. ik wilde dat je in een schoon huis werd geboren 🙂 Ik lette altijd op een goede balans en probeerde goed naar mijn lichaam te luisteren. Ik probeerde voldoende te ontspannen en in de middag even liggen en mediteren. Toen kwam 13 september (jouw uitgerekende datum – ach het is maar een schatting vertelde ik mezelf en de mensen om me heen). De verloskundige wilde bij de laatste controle al een ziekenhuiscontrole inplannen 3 dagen later, want er was weinig plek de week erop. Nou dat ging dus niet gebeuren, dan zou ik helemaal uit mijn flow komen wist ik. Ter plekke werd de afspraak een week verzet en gelukkig maar want deze afspraak kon geannuleerd worden, want jij was er al 🙂 Tussen 13 en 20 september ben ik helemaal in mijn coconnetje gekomen. Mijn telefoon bekeek ik niet meer dan 1 keer per dag, er stonden rozen in huis, ik luisterde naar de playlist die ik had gemaakt voor jullie geboortes (met een paar nieuwe liedjes toegevoegd) en ik ben lekker veel in bad gaan ontspannen. Ik denk dat jij voelde dat mama er ook (eindelijk 😉 klaar voor was hihi. We hebben het samen super gedaan lieve E!
Lisa en Wouter – eerste kindje – HypnoBirthing cursus
Tijdens mijn – voorspoedig verlopen – zwangerschap hebben wij de cursus HypnoBirthing gevolgd bij Joke. Tijdens de bijeenkomsten hebben wij veel informatie en vooral inspiratie opgedaan omtrent alle mogelijkheden in en tijdens de geboorte. Vastberaden om de geboorte tot een mooie ervaring te maken hebben wij alle informatie uit de bijeenkomsten en het bijbehorende leeswerk in ons opgenomen. Door de bijeenkomsten en de oefeningen voor thuis zijn wij aangezet tot gesprek, samen hebben wij onze wensen kunnen bespreken en keuzes kunnen maken. Deze wensen en keuzes hebben wij opgenomen in het geboorteplan. Dit geboorteplan hebben wij besproken met de verloskundige en zodoende keken wij vol vertrouwen uit naar de geboorte van onze dochter.
Ik was op 27 januari 2022 uitgerekend, maar had sinds het begin van de zwangerschap het gevoel dat onze dochter in februari geboren zou worden. Wij waren dan ook niet verbaasd dat de uitgerekende datum verstreek en alles nog rustig bleef. Tegen het einde van de zwangerschap voelde ik mij nog steeds fit en actief. Op maandag 31 januari merkte ik dat ik weinig zin had om ons huis te verlaten, het regende die dag veel en het waaide erg hard, dat leek voor mij de reden waarom ik het liefst binnen bleef. Later die dag merkte ik dat de bewegingen van onze dochter in mijn buik (nog) meer waren dan eerder opgemerkt. Ze bleef bewegen en er waren weinig tot geen tussenposes.
Tegen de avond begon ik mij af te vragen of dit de eerste tekenen waren dat ons eerste kindje zich zou gaan laten zien. Na een onrustige avond ben ik rond half twaalf in slaap gevallen en werd ik om half één wakker met lichte krampen. Het lukte niet meer om opnieuw in slaap te vallen dus ben ik opgestaan en naar beneden gegaan. Een aantal uur heb ik in de woonkamer gezeten, in het donker. Onze twee honden kwamen bij mij liggen en lieten zich uitgebreid knuffelen en aaien. In mijn buik gebeurde van alles, ik voelde bewegingen van onze dochter maar ook iets nieuws, iets wat ik nog niet eerder had gevoeld. Waar ik eerder nog twijfelde, wist ik nu zeker dat de geboorte van onze dochter er aan zat te komen.
De ademhalingsoefeningen als geleerd tijdens de cursus zorgden ervoor dat ik veel rust voelde. Onze dochter voelde nu ook dichterbij dan ooit, en ik voelde heel sterk de behoefte om haar te vertellen wat er op dat moment gebeurde en wat er nog ging komen. In gedachten heb ik haar uitgelegd wat ik voelde en verzekerd dat alles goed ging komen, wij gingen dit samen doen!
Rond half vijf in de ochtend ben ik naar boven gegaan om Wouter wakker te maken en hem te vertellen dat zijn dochter die dag geboren zou worden. Hij is direct opgestaan om een warme kruik te maken en heeft met kussens een fijne plek in bed gebouwd en een film aangezet. Samen hebben we gedurende de film in bed gelegen, met allebei onze handen op mijn buik, waar de activiteit bleef toenemen. Tegen het einde van de film zijn we de weeën gaan timen, die bleken allemaal ongeveer een minuut te duren en er zat telkens vijf tot acht minuten tussen. Na de film ben ik in bad gegaan, daar heb ik geluisterd naar de affirmaties en mij geconcentreerd op mijn ademhaling.
Na een tijdje ben ik uit bad gegaan en zijn we samen naar beneden gegaan. Wouter ging met zijn werk bellen om aan te geven dat hij die dag niet kon werken en dat zijn ouderschapsverlof waarschijnlijk die dag in zou gaan. Ondertussen hield ik mij bezig met andere kleine praktische zaken die ik nog snel geregeld wilde hebben, de vaatwasser uit- en inruimen, was uit de droger halen.
Om kwart over acht hebben we naar de verloskundige gebeld, dit leek mij een goed moment voor haar om te komen, ik had sterk het gevoel dat ik al een heel eind was in het proces. De verloskundige was er rond negen uur en heeft mij eerst alleen maar geobserveerd. Ik liep rondjes in de woonkamer en gebruikte de rugleuning van de bank of een stoel om overheen te hangen bij een nieuwe wee. Na een tijdje stelde de verloskundige voor om te toucheren, dit wilde ik op dat moment (nog) niet, het voelde nog niet goed om een ‘vreemde’ toe te laten.
Vlak daarna braken mijn vliezen, de verloskundige twijfelde of het vruchtwater helder was en stelde voor om toch wat controles te doen. Hier heb ik na overleg mee ingestemd. Voor de controles zijn we naar boven gegaan, naar onze slaapkamer. Wouter heeft de kaarsen op de slaapkamer aangedaan en de playlist die we vooraf hadden opgesteld aangezet. Uit de controles van de verloskundige bleek dat het vruchtwater helder was en het zowel met mij als met onze dochter goed ging. In het geboorteplan hebben wij aangegeven de ontsluiting niet te willen weten, dus de verloskundige heeft op dat moment alleen aangegeven dat ze vanaf dat moment zou blijven.
De geboorte vorderde en zoals ook afgesproken in het geboorteplan heeft de verloskundige ons het proces samen laten doen. Tussendoor kwam ze even kijken en nam daarna haar afstand door op de gang of beneden te wachten. Wouter bleef bij mij en ondersteunde mij bij het aannemen van verschillende houdingen, hielp mij te ontspannen en op mijn ademhaling te letten en zorgde ervoor dat ik tussendoor voldoende dronk.
Dat de kraamverzorgster er inmiddels was en op onze slaapkamer was begonnen aan de voorbereidingen voor na de geboorte is volledig langs mij heen gegaan. Na een tijd kwam de verloskundige om te vertellen dat ze zich zorgen maakte over het vorderen van de geboorte en daarmee de risico’s voor onze dochter. Na overleg hebben we ingestemd met een tweede keer controles, daaruit bleek dat mijn vliezen eerder alleen bovenin gebroken waren. Onderin zat er nog een vlies, waardoor onze dochter niet verder kon. Wij besloten gebruik te maken van de aangeboden hulp om het laatste vlies te breken.
Daarna ging het erg snel, ik voelde onze dochter nu ook zakken. Vrij snel daarna was – onder aanmoediging van Wouter, de verloskundige en de kraamverzorgster – haar hoofdje er ineens. Wouter kon haar hoofdje zien en ik kon haar voelen. De verloskundige heeft Wouter op dat moment geïnformeerd waardoor hij onze dochter aan kon pakken direct na de geboorte. Wouter heeft haar op mijn borst gelegd en de verloskundige en kraamverzorgster zorgden er met warme doeken voor dat ze niet direct kleertjes of een mutsje nodig had. Flore is op dinsdag 1 februari om kwart over één ’s middags geboren en in het eerste uur van haar leven is zij alleen door Wouter en door mij aangeraakt. De navelstreng hebben we laten uitkloppen en de placenta is na een tijdje spontaan geboren.
Wij kijken heel positief terug op de geboorte omdat dit grotendeels volgens het geboorteplan is verlopen en omdat wij van begin tot eind het gevoel hebben gehad dat wij de regie hadden.
Lisa – 34 jaar- eerste kindje
Ik was 23 september uitgerekend. Ik had de maanden ervoor met mijn partner en de verloskundige een geboorteplan opgesteld voor een thuisbevalling in een bevallingsbad. En dit zonder pijnbestrijding. Dit met het vertrouwen dat ik van de HypnoBirthing cursus had gekregen.
Alles was klaar, het bad was binnen. We waren rustig aan het afwachten tot onze kleine meneer zich zou aandienen. Vanaf ongeveer 20 september merkte ik toch wat vochtverlies op. En helaas, na een check van de VK op dinsdag 22 september bleek dat het gelekt vruchtwater was. Ik had ingescheurde vliezen. En omdat ik er waarschijnlijk al even mee rond liep, werd ik uit protocol overgedragen aan het ziekenhuis. Dag thuisbevalling.
De VK vond het belangrijk dat ik dezelfde dag nog even naar het ziekenhuis ging voor een intake/check-up. Ik ben die avond gecontroleerd en alles was in orde. Er was lichte activiteit, maar niets heftigs. Daarnaast konden we gelukkig wel het geboorteplan doorspreken en kon ik mijn wens voor ‘vrij kunnen bewegen’, ‘verticaal blijven’, de fitnessbal en de douche kunnen gebruiken en vooral geen pijnbestrijding aangeven. Er werd goed en duidelijk geluisterd, wat heel prettig was. En mij werd duidelijk gemaakt dat ik me geen zorgen hoefde te maken: ik mocht het zelf dirigeren.
Dus we mochten lekker naar huis die avond en afwachten. Als er donderdag nog geen teken van geboorte zou zijn, zou ik ingeleid worden (iets wat ik niet graag wilde). De volgende ochtend stond er wel weer een controle gepland om 9.00 uur
9:00 uur. Woensdag 23 september stond ik klaar om naar het ziekenhuis te gaan voor de controleafspraak en opeens stond ik in een plas water. Mijn vliezen waren helemaal doorgebroken. Door de cursus hadden we geleerd dat het nu alsnog wel even kon gaan duren. Maar voor de zekerheid namen we toch maar het zogenaamde vluchtkoffertje mee. In de auto begon ik de eerste krampen te voelen.
9:30. Bij aankomst in het ziekenhuis werden we nog eerst gewoon als controle-afspraak benaderd. Ik werd op een bed aan de monitoren gelegd. Daar bleek binnen een uur toch wel meer aan de gang te zijn. Binnen dat uur zagen we golvingen van ‘om de 8 min’ naar ‘om de 2-3 min’ gaan. Ik kon al niet meer lekker blijven liggen, omdat ze ook naar mijn rug trokken. Duidelijk was dat ik mocht blijven, ik zou vandaag mama gaan worden!
Ik moest de gang even oversteken naar een andere kamer en daar aangekomen werd ik al snel voorgesteld aan een team lieve dames die mij gingen helpen (verloskundige en verpleging). Ik had mijn playlist muziek aanstaan en ik was vooral veel aan het lopen en op de rand van het bed aan het zitten.
10:30. Ik werd op mijn verzoek getoucheerd en bleek al 3 cm ontsluiting te hebben. De pijn werd heftiger en wilde absoluut niet liggen. Ik kreeg een fitnessbal om op te zitten en heb leunend op het voeteinde van het bed binnen 3 uur kunnen door ademen totdat ik dacht dat ik het niet meer trok.
13:45 Omdat het zo heftig was, wilde ik graag weten waar ik was. Ik kon de weeën nog opvangen met mijn ademhaling en mijn partner hielp me enorm in leun/steun en coaching, maar ik vond het prettig te weten hoe ver ik was. Tot deze tijd visualiseerde ik elke wee als een golf. Ik heb mijn ogen 3 uur lang niet open gehad en zag alleen maar een strand met golven. Dat was mijn manier om gefocussed te blijven.
Ik bleek op 7 cm ontsluiting te zitten. Het verticaal blijven had zijn vruchten af geworpen gelukkig. Wel wist ik even niet meer wat ik moest met mezelf. Ik werd onder de douche gezet op een stoel. Mijn partner mocht met de waterstraal mijn rug weeën wat verlichten. Wat enorm hielp! De warmte en het water waren heel fijn.
Al snel merkte ik dat er iets veranderde. Wat een oerdrang kwam er opeens. De ontsluitingsweeen maakten plaats voor persweeen. Ik werd onder de douche vandaan gehaald.
14:45 Een laatste check liet blijken dat ik volledig ontsloten was. Ik kon niet meer op mijn rug liggen en zijlig was ook geen optie (door de heftigheid van de weeën). Uiteindelijk vond ik mijn plek op handen en knieën.
Daar mocht ik beginnen met ‘persen’. Ik werd ontzettend goed gecoacht door het medisch team en mijn partner. Dit was wel het enige moment dat ik bang werd. Dat het niet ging lukken. Na 4 of 5 maal goed mee ademen, was het hoofdje daar. Maar het schoudertje bleef steken. Dus werd ik op het laatste moment op mijn rug gedraaid. Dit gecombineerd met een persewee zorgde er voor dat 5 sec later ons mannetje op mijn borst werd gelegd.
Wat een intens surreëel gevoel. Alles was goed met hem. Helaas kon ik nog niet ontspannen. De placenta moest er nog uit. En ik had van het begin het gevoel gehad dat dat bij mij niet super makkelijk zou gaan.
En dat bleek: na een uur wachten en 2 oxytocine injecties moest er toch een arts bij komen. Er is echt flink hard getrokken, wat vrij pijnlijk was. Maar Uiteindelijk zorgde dat ervoor dat hij losgetrokken werd en ik niet naar de o.k. hoefde. Wel heb ik daardoor op dat moment een liter bloed verloren. En in de weken erna. Maar uiteindelijk herstelt het lichaam zich wonderlijk.
Uiteindelijk is de geboorte van onze kleine man een prachtig mooie en krachtige gebeurtenis geworden. Totaal niet zoals ik had gepland, maar daarnaast was ik ook weer verrast door wat je als vrouw allemaal aankan. Het is ongekend. Ook is het zo waardevol voor de band met je partner. HypnoBirthing heeft daar absoluut een fundering in gevormd
Marloes – tweede kindje
Net als bij mijn eerste zwangerschap was ik ook nu flink “overtijd”. Maandagochtend 30 maart, nu 41+5 zwanger, ging ik naar het ziekenhuis voor een check-up van de baby – alles was goed gelukkig – ik had niet anders verwacht want ik voelde haar steeds goed. De arts heeft me toen gelijk (na het gevraagd te hebben) gestript – wat overigens helemaal niet vervelend was. Ik hoopte natuurlijk dat dat een en ander in beweging zou zetten, want zat helemaal niet te wachten op een inleiding.
Bij mijn eerste bevalling – die spontaan begon maar helemaal niet liep zoals gewenst, met trage ontsluiting, ruggenprik, wee-opwekkende medicatie, een knip en een vacuümpomp – was me de medicatie niet goed bevallen. Daarom wilde ik heel graag een inleiding vermijden. Tegelijkertijd werd me wel verteld dat ik – zeker met mijn hogere leeftijd van 42 – wat risico’s nam door langer te wachten. En dus was ik enorm blij dat die maandag toch echt de weeën zich aankondigden.
’s Middags kwamen mijn ouders ons zoontje van bijna 2 halen om daar te komen logeren zodat ik me vanaf dat moment echt kon voorbereiden op en openen voor de bevalling. Gedurende de avond kreeg ik steeds meer krampen en had ik al zo’n hoopje dat deze zouden doorzetten. En dat deden ze! Eerst kon ik nog wat slapen af en aan, tussen de toenemende weten door. Later, ik denk rond een uur of 5 ben ik uit bed gegaan omdat ik het niet meer trok in bed. Wilde in bad gaan en heb daar geloof ik uiteindelijk ook 15 min in gezeten maar de weeën werden steeds sterker en kon er met moeite nog uitkomen. Toen heeft mijn vriend ook de verloskundige gebeld en die hoorde al aan mijn gekreun dat ze snel moest komen
Zij was er rond 7 uur en snel daarna vertelde ze mij dat ik volledige ontsluiting had en kon gaan persen en bij voorkeur op bed moest gaan liggen. Dit vond ik echt een enorme omschakeling van ontsluiting naar uitdrijving. Ik moest schakelen maar wist niet hoe en ook niet hoe ik goed moest persen – wellicht ook omdat ik tijdens mijn eerste bevalling was ‘geholpen’ door de vacuümpomp. Gelukkig was de verloskundige zeer adequaat en begeleidde zij me heel goed. Coachend waar mogelijk en dwingend waar nodig (wanneer niet te persen bijvoorbeeld).
Op 31 maart om 8.52 uur is toen onze dochter Lois ter wereld gekomen. Ik heb haar zelf aangepakt, zo mooi was dat! Ze heeft eerst heerlijk op mijn borst gelegen waarna ze haar in alle rust hebben nagekeken. En mij ook. Ik had maar een heel klein scheurtje dat niet gehecht hoefde te worden. Daardoor was mijn herstel van de tweede bevalling zoveel sneller.
Ik kijk met veel voldoening terug op mijn tweede bevalling. Terugkijkend denk ik dat die zoveel beter verliep doordat – afgezien van mijn lijf dat al eens was geopend – ik beter voorbereid was (o.a. cursus hypnobirthing gedaan en voor mijn eerste bevalling slechts een halve dag training, en inspirerende insta-accounts gevolgd zoals die van houseofniraj en Marinka Joanne die een prachtige video heeft van haar bevalling). Daardoor was ik relaxter. Wist ik beter wat ik kon verwachten. En ook dat alles wat er in je lichaam gebeurt zo moet zijn. Het lukte me bij de tweede bevalling om in de stromen mee te gaan, me er aan over te geven. Ik ben echt heel blij dat die tweede bevalling (en natuurlijk mijn tweede kind) me gegeven was omdat het echt een groot deel van mijn eerste ervaring heeft kunnen helen.
Moeder 36 en vader 42 – ‘s-Hertogenbosch
Het was donderdag avond rond half 6, toen mijn vliezen braken met 37+4 weken. Een verrassing want, best op tijd! die nacht een paar rustige golvingen, maar het zette niet door. Ook op vrijdag niks aan de hand. Alleen steeds een plonsje water langs mijn benen, dus veel droge broeken aan moeten doen en Bart liep met de dweil achter mijn aan door het huis haha.
Die avond na de eerste 24 uur moesten we naar het ziekenhuis voor een CTG, alles was goed en we konden weer thuis afwachten, zaterdag weer niks en die avond weer in het ziekenhuis voor een check, zondag ochtend konden we terug komen als er nog niks zou gebeuren en dan zou het als er al een opening was de weeënopwekkers gestart worden. We melden ons om 8uur en gelukkig was er al 1 cm open! we konden starten.
Het infuus prikken was even gedoe, pas na 5 pogingen lukte dit pas, ik heb twee weken blauwe plekken gehad! De pomp stond aan rond 11 uur en werd elk half uur opgehoogd, er gebeurde niks en pas bij de hoogste stand begonnen de golvingen dit was rond 2 uur. Het spektakel begon en binnen 6 uur werd Bella geboren.
Het eerste uur ging prima op de bal. het ziekenhuis werkte erg goed mee om mij zo mobiel mogelijk te houden ondanks alle snoertjes. Na een uur werd het pittiger de golvingen kwamen rap achter elkaar en die zondag was de grote storm buiten en ook bij mij begon de golvingenstorm!! nog eens twee uur op mijn zij op bed opgevangen met het Tens apparaat, wat een top apparaat, die ving de uitstraling naar mijn rug heel goed op! Bart bediende de boost knop en was zo dichtbij en zo deden we het echt samen.
Rond 5 uur zat ik er helemaal doorheen, wat zwaar die storm en Bart moest zo zijn best doen om mij te helpen met ademhalen want ik schoot er continue uit, en raakte regelmatig in lichte paniek. ik dacht als dit nog lang doorgaat trek ik het niet, ik wil pijnbestrijding. De verloskundige kwam kijken en legde mij de opties uit. Shit beide vond ik eigenlijk geen optie dat was ik even vergeten. doorzetten dus. Ze bekeek ook de ontsluiting en wonderbaarlijk was ik al op 6 cm.
Oké ik ben al over de helft! Even naar het toilet want dat moest nog gebeuren, en daar ging het hard, ik vond het toilet een hele fijne plek, in kon de golvingen daar veel beter opvangen door de tegenkracht die ik in zijleuningen van het toilet en met mijn benen kon geven. Na 1,5 uur begonnen de eerste pers neigingen. Dit gaat rap, vond ook de kraamverzorgende, ze haalde de verloskundige er op nieuw bij, ik moest terug naar het bed. dat was minder fijn met golvingen elke minuut en mijn lichaam trilde aan alle kanten.
We zaten op 8,5 cm, dus bijna daar!! het bed werd in een zittende positie gezet, dit was super want ik kon zo mijn rug goed tegen het kussen drukken en met mijn benen tegen steunen, hierdoor voelde ik enorme kracht. ook werden de golvingen beter te doen, toen ze overgingen in persweeën. de verloskundige was klaar met haar dienst en ging weer weg, ze dacht dat het nog wel even zou duren, waar ze later excuus voor heeft aangeboden want ze had niet weg moeten gaan.
Rond 19 uur liep toevallig de gynaecoloog langs die haar ronde deed, zij kon gelijk blijven want de uitdrijving was echt begonnen. Ik vond dit een heel intense ervaring, hyper focus en zoals ze zeggen oerkracht, die van heel diep komt. veel beter te doen dan de fases ervoor. 19:43 werd Isabella geboren!!
Ze kon lang blijven liggen bij mij, alles verliep soepel en 1 hechting schade. Bij ons was er geen infectie dus we mochten de volgende ochtend naar huis. Ze heeft wel nog via mij met infuus antibiotica gekregen tijdens de bevalling, voor infectiegevaar door de langdurig gebroken vliezen.
Thuis was heerlijk, met een fijne kraamverzorgster, de borstvoeding liep gelijk prima, en gaat ook nog steeds soepel en Bella is heerlijk. Kortom, ik kijk terug op een heftige, intense ervaring want de heftigheid heeft mij toch overvallen en tegelijkertijd ben ik ook snel hersteld en was het ook wel weer fijn dat het snel voorbij was, beetje dubbel dus! We genieten!
Geboorteverhaal – anoniem – eerste kindje
Ons geboorteverhaal begint op 16 december om 19.00 ’s avonds. M. was de afgelopen dagen steeds meer gaan uitkijken naar de bevalling, want ze had het gevoel dat het zo onderhand wel tijd moest worden. Toch was ze die dag nog wezen winkelen, fietsen en wandelen. Nergens last van. T. was al een paar dagen hardop aan het uitspreken dat hij dacht de C. op de uitgerekende datum geboren zou worden. Hij was zelfs op 16 december speciaal naar de kapper geweest. Toen M. even snel naar de wc ging voordat ze boodschappen gingen doen, hoorde ze een knappend geluid en begon er iets naar beneden te stromen. Helder roze vruchtwater! T. ging nog even snel boodschappen doen en de auto aftanken terwijl M. alle benodigde spullen klaarzette. We hielden er rekening mee dat we naar het ziekenhuis zouden gaan, omdat dit onze wens was.
De verloskundige kwam langs om 21.30. E. was een aardige verloskundige met wie het vanaf het begin al goed klikte. M. dacht ze niet echt weeën had, wel had ze soms kramp in haar benen. Maar dat had ze de laatste weken van de zwangerschap wel vaker, ze dacht dat het spanning was. E. zei daarom dat T. en M. zich het maar gemakkelijk moesten maken, dit zou wel een nacht kunnen duren. Ze konden haar weer bellen wanneer de weeën heftiger werden.
Afijn, film opgezet, koekjes en thee erbij: laat die nacht maar komen, zo dachten we. Enige nadeel was die beenkramp, elke keer moest M. gaan staan en ergens tegenaan leunen om die kramp een beetje weg te krijgen. We wisten niet zeker of dit serieuze weeën waren, want we dachten dat weeën zich toch echt in de buik moesten afspelen om een beetje serieus te zijn. Op een gegeven moment was zitten geen optie meer en liep M. een beetje rond in de kamer. Toen wilde ze graag douchen, misschien zou dat de kramp wat minder heftig maken. In de douche kwamen we erachter dat de kramp regelmatig kwam en toen dachten we voor het eerst aan beenweeën. Op een gegeven moment zijn we verplaatst naar de slaapkamer, waar M. op het bed kon leunen met haar armen (bed was verhoogd naar 80 cm, dus makkelijk om op te leunen). Daar werden de weeën heftig. Door de beenweeën kon M. alleen staan in een soort squat-positie, en op een gegeven moment voelde ze iets naar onder zakken. Toen zei ze tegen T. dat hij de verloskundige moest bellen, het was inmiddels 23.30. Toen de verloskundige om 23.45 er was moest M. op bed gaan liggen om het aantal centimeters ontsluiting te meten. Het bleek dat ze 10 centimeter ontsluiting had! Vanaf toen nam de verloskundige het over, ze zorgde voor alle benodigde spullen en vertelde wat er zou gebeuren. M. mocht gelukkig snel beginnen met persen, want op bed liggen met beenweeën doet vreselijk pijn. Ze dacht dat haar heupen/stuitje zouden breken, dit was het eerste paniekmoment.
De kraamzorg was inmiddels ook gearriveerd. We hadden in de slaapkamer dus een team van drie professionals: E. de verloskundige, M. de gynaecoloog die meeliep met E. en de kraamzorg, een studente gynaecologie. We hadden ons geen beter team kunnen wensen. Ze waren bemoedigend, maar niet bemoeierig. Ze waren positief en nergens viel een medische term. Ik werd ontzettend goed verzorgd. Het klinkt raar voor een bevalling, maar er was een warme en fijne sfeer. Baby kwam langzaam maar zeker door het geboortekanaal. Doordat M. best wat tijd had tussen weeën kon ze even uitrusten en op adem komen. T. kon naast haar zitten op bed, dit was erg fijn. Toen het hoofdje van C. eruit kwam had M. het tweede paniekmoment, ze dacht dat ze het niet aankon, de pijn was echt heftig! Toen de volgende wee kwam en C. om 1.19 ook met zijn lijfje ter wereld was, viel alle spanning van haar af. T. mocht C. opvangen en daarna werd hij meteen op haar buik gelegd. Toen de navelstreng niet meer klopte werd die doorgeknipt. Na de spuit oxytocine kwam de placenta vrij snel ter wereld. E. liet hem nog even zien, dat was wel interessant. Na het hechten (minder leuk, maar moest gebeuren) ging iedereen aan de slag om alles op te ruimen. Het was eigenlijk heel gezellig. Eerst vertrokken de verloskundigen weg en later de kraamzorg. Dolgelukkig met onze C. lagen T. en ik in een schoon vers bed (ik had zelfs kunnen douchen) te wachten op de eerste dag met onze lieve zoon C. !
Eerste kindje – mama – Den Dungen
Op een hele normale en ontspannen zaterdag had ik ’s nachts al wat steken gevoeld maar die gingen ook weer weg. In de loop van de ochtend begon het steeds meer te ‘rommelen’. Ik voelde wel wat krampen, maar wist nog niet helemaal wat het was. We gingen takken zoeken voor het ooievaarsnest in de tuin en ik zei wel al gelijk ‘we gaan met de auto en niet lopen’, alsof ik wist dat iets anders was dan normaal. Tegen het einde van de ochtend, rond 12:00 uur besloot ik mijn afspraak van die middag af te zeggen. Ik wist niet dat de geboorte was begonnen, maar wel dat ik me anders voelde en me naar binnen wilde keren. Die middag tekende ik de letters van de naam van onze dochter op een houten plaat zodat mijn vriend het geboortebord kon gaan figuurzagen. Ik ging op een gegeven moment terug naar binnen en ben op de bank gaan zitten.
Rond een uur of 16:00 merkte ik dat de krampen een regelmaat kregen en ben ik ze gaan klokken met een app. Al na drie golvingen gaf de app aan ‘maak je klaar om naar het ziekenhuis te gaan’: ze kwamen om de 5 minuten en duurden gemiddeld 45-60 seconden. Omdat ik zo ontspannen was, was ik zelf nogal verbaasd. Ik heb de vk gebeld en die was er om 17:00 uur. We hebben gepraat en ik moest me bij elke wee echt even concentreren maar ik was er nog helemaal ‘bij’. Ze voelde dat ik 1 cm ontsluiting had en gaf aan dat ze niet zeker wist of het door zou zetten. Ze had het gevoel van wel, en zou over een uur of 3-4 weer terugkomen om te kijken hoe het met me ging. Ik ben even gaan douchen en J ging koken. Uiteindelijk was ik niet in staat om mijn bord leeg te eten want de golvingen kwamen steeds sneller en werden steeds intenser. De houding die ik fijn vond, op mijn knieën op de grond en hangend op de bank, was ineens niet meer fijn. Ik ging op mijn zij op de bank liggen, dat ging nog wel. Op een gegeven moment ben ik naar boven gegaan en moest ik eerst nog naar het toilet. Ik zei tegen J dat hij de vk nu moest bellen want deze intensiteit was veel hoger dan ik had verwacht. Hij belde haar en terwijl hij haar aan de lijn had kreeg ik een hele heftige wee terwijl ik op het toilet zat. Ik kon ‘m amper opvangen. E (de vk) hoorde me en zei ‘oh volgens mij gaat het erg snel, ik kom er nu aan’. Rond 19:35 was ze bij ons en lag ik op bed. Ik was nu al niet meer aanspreekbaar en volledig in mezelf om de weeën op te vangen. J had mijn beiden polsen vast en bleef me coachen. Terwijl E onderweg was, braken mijn vliezen. Hij zag dit en ik had zelf nog niet eens door wat er gebeurde. Hij zei ‘je vliezen zijn gebroken, het is helder, je doet het goed, ga door’ en ik richtte me gelijk weer op mezelf.
Hij bleef tegen me praten en toen E uiteindelijk bij ons was, constateerde ze dat ik al 9 cm ontsluiting had. Ik mocht op gevoel verder gaan terwijl zij haar spullen ging uitladen. Op dat moment had ik al enorme drang om te duwen en vond ik het heel heftig en was ik erg overweldigd door de intensiteit ervan. Ik schreeuwde bij elke golf en bleef elke wee klokken. J kon me op die manier coachen omdat hij wist dat het steeds na ongeveer 1 minuut minder werd. Dus zo praatte hij me er doorheen. Toen E als een malle alles had uitgepakt en klaar was mocht ik gaan persen. Het duurde even voordat ik echt doorhad wat er gebeurde. Dankzij haar coaching kon ik uiteindelijk stoppen met schreeuwen en alle kracht in stilte en met ademhalen omzetten in kracht naar binnen toe. Dat bleek de sleutel want ontzettend snel werd onze prachtige dochter O geboren om 20:54. Uiteindelijk duurde de hele geboorte voor mijn gevoel dus van 17:00 tot 21:00, een hele korte tijd! Het ging zo snel omdat ik niet bang was, bleef ademen en bleef ontspannen. De vk vond het een geweldige thuisbevalling om te begeleiden en ze heeft ons gecomplimenteerd dat we samen echt een team waren. En het viel haar ook op hoe ontspannen ik was en dat ik me volledig overgaf aan de situatie. Zowel O als ik hebben weinig geleden: ik had 1 hechting voor de zekerheid maar die was niet eens echt nodig. O is helemaal gaaf geboren en zag er meteen ontzettend gezond uit. Het eerste uur heeft ze heerlijk op mijn borst gelegen en ik was alleen maar beduusd en verbaasd over wat er zojuist gebeurd was. Ik kijk ontzettend goed terug op haar geboorte, het is een hele warme en fijne herinnering. Mede daarom hebben we samen een ontspannen start gehad, en de eerste dagen ook weinig bezoek gehad. In onze slaapkamer leefden we ruim een week, en dat was heerlijk overzichtelijk. Wat een fijne bubbel!