In plaats van vol verwachting, keek ik vol angst uit naar de tweede bevalling. Je vraagt je vast af waarom, nou simpelweg omdat mijn eerste bevalling geen pretje was. Ik bespaar je de details, maar om even de context te schetsen, het was een bevalling in het ziekenhuis met ingrijpen van een vacuümpomp omdat na 1,5 uur persen er geen voortgang was. Mentaal was ik hier best van onder de indruk en lichamelijk was het een langer herstel door de knip.
Ik vond het zo spannend om nog een keer te bevallen, ik druk het misschien te zacht uit, ik was angstig voor een volgende bevalling. Maar de drang naar een tweede kindje hield ons niet tegen. Het ging niet zonder slag of stoot, ik had al eerder een miskraam gehad voordat mijn eerste zoon werd geboren, maar er volgden nog drie miskramen na mijn eerste bevalling.
De zesde zwangerschap ging eindelijk goed, ondanks dat ik de gehele zwangerschap de angst had om weer een kindje te verliezen en de angst voor de bevalling. Al met al, veel emoties gedurende de zwangerschap, maar ik had ook vertrouwen in mezelf, mijn lichaam en mijn tweede zoon die flink groeide in mijn buik.
Een cursus zou misschien kunnen helpen, dacht ik, om over mijn angst heen te komen. Nu was enkel de vraag, welke cursus? Ik kwam uit bij Joke van HypnoBirthing & Doula Den Bosch via Instagram. Niet twijfelen, dacht ik, schrijf je gewoon in. Baadt het niet dan schaadt het niet!
Als eerste heb ik de eendaagse cursus “Natuurlijke geboorte” bij haar gevolgd en daarna heb ik nog deelgenomen aan een eendaagse workshop “PostPartum” en wat ben ik blij dat ik dit gedaan heb. Het heeft mijn ogen volledig geopend over hoe je naar een bevalling kunt kijken. Het kan juist een intens mooie ervaring zijn, in plaats van iets wat moet gebeuren met veel pijn, beide als doel om je kindje op je borst te verwelkomen.
In eerste instantie wilde ik weer bevallen in het ziekenhuis, alle toeters en bellen in de buurt voor als het weer mis zou gaan, maar tijdens de cursus van Joke, kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik eigenlijk thuis wilde bevallen in mijn eigen omgeving. Een fijne en vertrouwde plek, mijn eigen douche of bad, mijn eigen bed, weinig mensen, kortom een rustige omgeving. Ik vond het ook een fijne gedachte dat mijn oudste zoon en mijn mama in huis zouden zijn tijdens de bevalling.
In de week na de cursus ben ik meteen opzoek gegaan naar een verloskundige praktijk. Ik liep via de gynaecoloog in het ziekenhuis, dit was op mijn eigen verzoek en had daardoor geen verloskundige.
De zwangerschap vorderde ondertussen al snel, ik was al 28 weken zwanger, maar niets hield mij meer tegen. Een intens gevoel gaf mij aan dat ik alles moest omgooien en inrichten zoals mijn gevoel mij aangaf. Ik kwam in contact met een hele fijne verloskundige praktijk, en zo geschiede, zij gingen mijn thuisbevalling werkelijkheid laten worden.
De weken vorderden en mijn gevoel zat goed, ik had een fijne klik met de verloskundigen, maar ineens kwam de angst weer opzetten voor de bevalling. Tijdens het bespreken van mijn geboorteplan, ik was toen 32 weken zwanger, gaf de verloskundige aan dat het wellicht toch nog goed voor mijn zou zijn om met iemand in gesprek te gaan over mijn angst. Via haar kwam ik terecht bij een praktijk waarin ze gespecialiseerd zijn in zwangerschap en psychische klachten. Eerst dacht ik nog, heb ik dit echt nodig, maar wederom zo blij dat ik hier in gesprek ben gegaan.
Een intake gesprek en een EMDR-sessie verder was ik verholpen van mijn blokkades. Dit klinkt nu allemaal heel makkelijk en snel, maar het was intens en heftig. Het heeft mij inzichten gegeven waarvan ik het bestaan niet afwist. Tijdens een EMDR-sessie wordt je werkgeheugen afgeleid door geluid of licht, zodat je je onderbewustzijn kunt aanspreken. Nou, dat onderbewustzijn had ik nog nooit eerder aangesproken en jeetje wat kun je daar nare dingen opslaan. De conclusie was dat ik helemaal geen angst had om te bevallen, maar om nog een kindje te verliezen. De miskramen waren de oorzaak van mijn angst en dit zat heel erg diep. Door dit te beseffen en hardop uit te spreken tijdens een EMDR-sessie werd alles helder. Ik besefte mij dat ik deze zwangerschap los moest zien van mijn eerdere miskramen en dat had ik nog niet eerder gedaan. De reden waarom ik dacht dat ik bang was om te bevallen, was omdat ik bang was dat ons jongetje niet meer zou leven als hij geboren werd. Tijdens mijn laatste miskraam ben ik na weeën en persweeën bevallen van een niet levende vrucht. Onderbewust dacht ik nu dus ook dat dit ging gebeuren tijdens de bevalling van onze tweede zoon.
Het moment dat ik in de auto stapte na deze EMDR-sessie voelde ik mij opgelucht. He he dacht ik, wat heb ik mezelf toch lopen pijnigen deze zwangerschap. Het voelde nu helder en goed, ik vertrouwde mijn lichaam en het prachtige mannetje wat in mijn buik zat, dus kom maar op met de bevalling!
En toen was het zover, de geboorte van onze tweede zoon!
Dertien maart, zaterdag avond om 18:00 uur begon ik vruchtwater te verliezen. De verloskundige had ik net daarvoor nog aan de lijn gehad voor onze volgende controle afspraak. Ik was nu 40 weken en 2 dagen zwanger, dus ik belde haar terug. “Hoi José, ik had je net nog aan de lijn, maar ik denk niet dat we een volgende controle afspraak nodig hebben want ik verlies vruchtwater.”
Ze kwam een half uurtje later thuis langs om de hartslag van de baby te controleren en mijn bloeddruk en hartslag. De weeën waren nog niet begonnen en we maakten de afspraak dat ik zou bellen als de weeën regelmatig en binnen vier minuten kwamen, als het vruchtwater een gele of bruine kleur kreeg, als ik helder rood bloed zou verliezen of koorts kreeg.
Mijn mama had ik ondertussen ook gebeld en aangegeven dat het zou gaan gebeuren. In verband met de Corona avondklok zou mijn mama ervoor zorgen dat ze voor negen uur in de avond bij ons was. Ze moet vanuit België komen dus het was nog een rit van anderhalf uur voordat ze bij ons zou zijn.
In mijn buik bleef het rustig en ik voelde mij ook rustig. We hebben nog met ons drieën avondeten gegeten en Hudayfah (onze oudste zoon) naar bed gebracht. Daarna heb ik mij gedoucht en mijn gemakkelijke kloffie aangetrokken, want het was tenslotte wachten op weeën.
Even een sidenote: Ik noem de weeën eigenlijk liever golven, dat werkt in mijn hoofd beter. Bij een wee denk ik aan pijn en bij een golf denk ik dat ik erop kan surfen. Wederom geleerd in de cursus van Joke.
Ab, mijn man, bleef rustig, maar ik merkte aan hem dat hij toch gespannen was. Hij heeft mij op korte tijd wel vijf keer de vraag gesteld: “en, voel je al iets?”
Een paar minuten voor negen ging de deurbel, daar was mama. Ik zat rustig op de bank naar de tv te kijken samen met Ab. Toen kwam de vraag van mama: “en, voel je al iets?” Nope, ik voelde nog helemaal niets, buiten het feit dat ik vruchtwater bleef verliezen.
Om tien uur ging ik alvast naar bed, wie weet zou het in de nacht gaan gebeuren, dan was elk moment van slaap welkom, maar ik kon de slaap niet vatten. Ik heb rustig in bed gelegen in een donkere kamer met mijn ogen dicht en dat voelde best goed.
Om elf uur kwam Ab naar bed en op het moment dat hij ging liggen, voel ik de eerste lichte wee (golf) opkomen. Yes, we gaan beginnen, kom maar door, dacht ik. Ik had mezelf om een voedingskussen heen gewikkeld op mijn zij, en ik heb Ab rustig laten slapen, dit kon ik prima zelf doen. Ik ontspande mijn lichaam, hield mijn handen open en ontspande mijn mond. In de cursus had ik geleerd dat een open mond en handen de ontsluiting zou bevorderen. Rond half een werden de golven frequenter en toen ben ik ze gaan timen op mijn telefoon. Al snel kwam ik erachter dat ik om de drie minuten weeën (golven) had, ik lag nog steeds om mijn voedingskussen heen en kon het prima handelen. Bij elke golf maakte ik gebruik van de diepe buikademhaling die ik geleerd had tijdens de cursus en hield mijn handen en mond ontspannen.
Ondertussen maakte ik Ab wakker en gaf ik aan dat hij de verloskundige José moest bellen. Ze was er om half twee. Ze controleerde de hartslag van de baby en mijn ontsluiting. Ik had aangegeven dat ik niet wilde weten hoeveel ontsluiting ik had, omdat ik misschien ontmoedigd zou geraken door het aantal centimeters wat ze zou benoemen. Ik was in actieve bevalling gaf ze aan en ze zou om half vijf weer langskomen (achteraf bleek ik toen 2 cm ontsluiting te hebben). Helemaal goed, dacht ik, ik ga lekker in de douche de golven opvangen.
Tijdens de zwangerschap had ik van de badkamer mijn plekje gemaakt. Elke avond als ik ging douchen deed ik dit met het zachte licht van een zoutlamp, een handig krukje waar ik op kon zitten en luisterde ik mijn eigen samengestelde Spotify lijst met rustgevende sounds.
Ik ging direct naar de badkamer en ik maakte weer dezelfde setting als altijd tijdens de zwangerschap. Zoutlamp aan, Spotify lijst aan en krukje onder de douche. Heerlijk voelde dit! De golven waren flink, maar ik surfte er lekker op mee. Ik heb geen enkele keer het gevoel gehad dat ik kopje onder ging. De golf kwam, ik richtte de waterstraal op die plek op mijn buik, hield mijn handen en mond ontspannen en maakte diepe buikademhalingen via mijn neus. Op het hoogtepunt van de golf dacht ik elke keer weer “zo meteen is deze golf weer voorbij en heb je even rust”. Het ging zo goed dat ik op een gegeven moment het gevoel had dat ik in een soort van andere wereld zat. Het compliment, “je bent lekker bezig”, gaf ik mezelf steeds weer.
Het ging zo goed dat ik rond half vier enorm intense golven voelde opzetten. Ik kon mezelf niet meer stil houden tijdens deze golven. Na het uitslaken van een aantal oerkreten, kwam Ab de badkamer binnenlopen. “bel de verloskundige, want ik moet persen!”, riep ik uit. Ik twijfelde nog eerst of dit echt zo kon zijn want ik ben nog geen 2 uren verder, maar ik voelde het toch echt. José zou pas om half vijf komen, dus nog een uur te gaan, en dat kon ik echt niet meer houden. Snel verplaatste ik mezelf naar de slaapkamer met de nodige oerkreten waardoor Hudayfah en mijn mama wakker waren geworden.
José was er gelukkig heel snel, rond tien voor vier. Ze kwam de slaapkamer binnenlopen en ging al haar spullen klaarzetten om de baby te verwelkomen. Ze hoorde aan mijn gebrul dat het flinke persweeën waren en toen zag ze ook al het hoofdje tevoorschijn komen. “Doe wat je lichaam je aangeeft Mireille”, hoorde ik haar zeggen. “Je bent goed bezig, de baby gaat snel geboren worden”. Vol ongeloof hoorde ik haar aan, hoe kan dit nou zo snel gaan, dacht ik. Ab stond naast mij aan het bed met de camera op mij gericht, ik had hem aangegeven dat ik absoluut alles op beeld wou hebben van de geboorte van onze tweede zoon, en dat deed hij. Van de spanning moest Ab nog even naar de wc niet wetende dat enkele seconden later de baby geboren zou worden. Ik hoorde José Ab roepen “Ab, kom snel want hij komt eraan” en gelukkig was hij net op tijd terug om de geboorte van onze tweede zoon te aanschouwen en op camera vast te leggen.
In shock dat het allemaal zo snel was gegaan greep ik Louqman in mijn armen. Wat was ik opgelucht dat hij er was. Vol ongeloof keek in hem aan, hoe kan dit? Vanaf de eerste wee totdat hij geboren is heb ik er vijf en een half uur over gedaan. Het moment dat ik getoucheerd werd door de verloskundige en ik 2 cm ontsluiting had tot aan 10 cm ontsluiting heeft slecht twee uurtjes geduurd. Dit allemaal door de technieken die ik heb meegekregen in de cursus van Joke en het vertrouwen in mezelf dat het allemaal zou lukken.
We hebben heerlijk in ons eigen bed genoten van het gouden uur met Louqman op mijn borst. Hij hapte al goed aan, aan de borst. De navelstreng heeft helemaal kunnen uitkloppen, dat was ook een wens van mij en de placenta is geboren zonder oxytocine prik. Ik had slechts 2 kleine hechtingen nodig, waar ik geen last van heb gehad.
Daarna zijn we naar het kraamhotel gereden samen en zijn we 5 dagen lang in de watten gelegd. De blauwe bubbel was een feit en ik gun iedereen een zelfde soort bevalling als de mijne, want wat was het mooi.
Kortom, deze bevalling is precies verlopen zoals ik gedroomd had. Door mezelf in te lezen, podcast te luisteren, positieve bevallingsvideo’s te kijken, cursussen te volgen en naar mijn gevoel te luisteren heb ik dit resultaat verkregen.
