Vandaag was de dag waar ik al heel lang naar uitkeek. De dag dat ik eindelijk samen met J. ons kindje mocht gaan ontmoeten. Al enige weken was ik klaar met mijn zwangerschap, de bevalling mocht beginnen, we waren er klaar voor. Deze dag wilde we toch speciaal maken, dus s ochtend gingen we op pad voor een voetreflexologie massage in de hoop een zetje te geven voor de start van de bevalling en s avonds zijn we heerlijk uit eten gegaan om te vieren dat we het hadden gehaald. Toch enigzins teleurgesteld stapte ik die avond in bed. Maar ik merkte wel dat je veel aan het bewegen was in mijn buik, onrustiger als anders.
30-8-2022
De dagen gingen voorbij en je bleef enorm onrustig, zou het dan toch snel beginnen? Die avond had ik opnieuw een voetreflexologie massage, je was opnieuw heel onrustig dus we hoopte het beste. S avonds zijn we weer heerlijk gaan slapen, de laatste dag van augustus, dat moest wel jouw geboortedag worden.
31-8-2022
Ook deze dag ging voorbij. De rust in mijn buik was teruggekeerd. Die middag bij de verloskundige hebben we afspraken gemaakt, vrijdag 2 september gingen we proberen te strippen en zondagochtend 4 september naar de gynaecoloog. Opnieuw was de controle bij de verloskundige goed. Je was helaas niet verder ingedaald, dus als mijn vliezen braken dan mocht ik op bed gaan liggen en bellen. Deze boodschap hadden we al diverse weken gehad, dus dat zat wel goed.
2-9-2022
Vandaag mochten we dan eindelijk naar de verloskundige om te strippen. De laatste dagen waren zo mentaal zwaar, dat ik blij was we weer iets gingen proberen om de bevalling te starten. Maar ja strippen kan alleen maar met ontsluiting dus dat was ook spannend. Gelukkig is het uiteindelijk gelukt en we wisten al dat er zo’n 1,5cm ontsluiting was. Die centimeters hadden we al afgelegd. Omdat ik toen toch wat bloed verloor heb ik maar een maandverbandje in gedaan, gewoon voor de zekerheid. Die dag vond ik heel spannend dus ook weinig geslapen. S avonds was ik erg moe, dus midden in de film zijn we maar gaan slapen. Dit was rond half 11, gelukkig viel ik redelijk snel in slaap. Ook had ik al de hele avond krampen en mijn hele zwangerschap had ik dat nog niet gehad, maar hevig of regelmatig waren ze toen nog niet.
3-9-2022
Om 0.30u werd ik voor het eerst wakker, ik moest plassen, dit was niet nieuw, ik ging namelijk al weken iedere 2 uur plassen. Maar deze keer viel mij op dat het maandverband wel erg nat was. Zouden dan toch mijn vliezen zijn gebroken? Ik twijfelde enorm dus ben ik met een schoon maandverband op bed gaan liggen. Ondertussen had ik ook al iets meer krampen die na wat timen iedere 10 minuten kwamen. J. werd ook een beetje wakker, dus die heb ik maar meteen goed wakker gemaakt. Om half 2 ging ik opnieuw naar het toilet en inderdaad mijn maandverband was nat. Dus besloten om op bed te gaan liggen en de verloskundige te bellen. Die was er om 2.00 uur. 2 testjes werden gedaan, de provocatie test was negatief op gebroken vliezen, maar met de swab kwam toch echt naar voren dat ik vruchtwater verloor. Voor de zekerheid wilde de verloskundige bellen met het ziekenhuis, en op dat moment voelde ik vruchtwater op het matje lopen. De verloskundige had goed en slecht nieuws, het goede nieuws was dat mijn vliezen inderdaad gebroken zijn, het slechte nieuws was dat onze baby in het vruchtwater gepoept had en dat ik dus naar het ziekenhuis mocht. Iets wat ik eigenlijk niet wilde, maar op dat moment helemaal niet erg vond, want vandaag was dan de dag dat mijn kindje geboren werd en ik haar mocht ontmoeten.
Na overleg met het ziekenhuis mocht ik met eigen vervoer komen. Dus rond 3 uur waren we aangekomen en reden we naar onze kamer. Daar werden we aangesloten op de monitor. Na de overdracht en eerste controle vertelde de dienstdoende verloskundige dat we op 2 à 3 cm ontsluiting. Daarnaast wilde ze gaan starten met weeënopwekkers, omdat ons kleintje mogelijk in de stress zou zijn. Ik vond het helemaal prima, ik wilde dat de bevalling ging doorzetten en de weeënopwekkers was de enige mogelijkheid. De verpleging gaf aan dat ze nog nooit zo’n bewegelijk kindje in de buik zagen, want de hartslag was slecht te meten. Je ging alle kanten op in mijn buik, gewoon lekker druk. Dus je kreeg een elektrode op je hoofd, dit was prima, want later konden we dan op ons gemak draadloos gaan.
Rond 4 uur werden de weeënopwekkers aangesloten. Ik wilde nog slapen, maar stond eigenlijk al strak van de adrenaline en spanning. Onze eigen verloskundige was naar naar huis, want het ziekenhuis nam alles verder over. Rond half 5 heb ik toen toch maar mama gebeld, want we hadden afgesproken dat ze bij de bevalling zou zijn. In eerste instantie wilde we wachten tot een uur of 7, want dan had ze net iets langer geslapen. Het werd tenslotte toch een lange dag. Maar ik voelde dat ik haar erbij wilde hebben, dus toch maar gebeld. Rond 5 uur was mama daar en konden we dit samen gaan doen.
De weeën begonnen toch iets sterker te worden en rond 7 uur kreeg ik het sein dat ik uit bed mocht. Dat was heel fijn, want ik mocht helaas ook niet meer in bad, maar wel onder de douche. Na het douchen ging ik weer terug in bed, mogelijk nog wat rusten. Maar het werkte voor geen meter, weeën op bed opvangen was geen doen. Ook kwam ik in een storm terecht die ik niet kon bijbenen. Mijn ademhaling kreeg ik niet onder controle. Dit alles was zeer frustrerend, want rond 10u bleven we steken op 4cm ontsluiting. De opwekkers waren daarvoor net omlaag gezet, maar die moesten toch weer omhoog, wat betekende dat er opnieuw een storm zou komen. Hier zag ik enorm tegenop, dat vond ik erger dan dat ik was blijven steken op 4cm. Na goed overleg werden de opwekkers in kleinere stapjes opgebouwd. Dit gaf mij een beter gevoel en daar werd ook naar geluisterd.
Wel bleven de weeën pijnlijk en wist ik me geen houding te geven. Ik was zelf zover dat ik pijnstilling wilde, maar mama en J. hebben aangegeven dat ik dit niet wilde. Toen heeft mama de leiding genomen. Ik ging opnieuw douchen en we gingen samen puffen, want de ademhaling die ik had geleerd werkte niet zoals ik wilde. Dit was de juiste zet, want daarna kwam ik in een bubbel terecht samen met J. en mama. Ik sliep tussen de weeën door en bij iedere wee pufte mama en J. mee. De weeën kwamen op den duur ook in een mooi ritme. Ik kwam kort uit de bubbel vanwege een controle iedere 2 uur, maar de tijd vloog. Ieder uur wisselde ik van houden, douchen, op de skippybal, op een stoel. Met een warme kruik in mijn rug en in iedere hand een hand van mama en van J.
Rond 12 uur zaten we op 6cm, rond 14 uur op 8 en rond half 5 op 10 cm. Ik was er eindelijk. Maar van een volledige indaling was nog steeds geen sprake. Dus ik mocht nog 2 uur weeën opvangen. Toen werd de baby weer heel onrustig, het beangstigde mij ook, want zo onrustig was ze nog niet geweest. Toen wilde ik ook dat er iets gebeurde, maar na verloop van tijd werd de onrust minder en keerde ik weer een beetje in mijzelf. Ik weet nog dat ik rond 18uur echt wakker begon te worden, ik werd me meer bewust van mijn omgeving en ik sliep niet na elke wee. De verpleegkundigen zagen dit ook en na overleg werd voor de laatste keer de weeënopwekkers omhoog gezet. Helaas gaf dit niet het gewenste resultaat. Want ik werd alleen maar meer wakker. Vlak voor de verloskundige rond 19u kwam gaf ik aan niet nog 2 uur zo door te willen. Er moest een plan komen. Iets waar ik naartoe kon leven, mijn lichaam was op, had al hard gewerkt, er moest gewoon iets gebeuren.
Om 19uur was de verloskundige, dit snapte dat ik niet meer kon, dus het plan was 1 uur persen, hopelijk daalt de baby voldoende in en kan de vacuümpomp mogelijk uitkomst bieden. Mocht het niet lukken dan wordt ze alsnog gehaald. Er werd niet gezegd hoe, maar iedereen wist dat het dan een keizersnede zou kunnen worden. Opnieuw werden de weeënopwekkers omhoog gezet in de hoop nog krachtige weeën te creëren, maar aan alles merkte ik dat het ijdele hoop was. Het uur vloog voorbij, maar met iedere keer persen zat de baby meer en meer onder mijn ribben in plaats van lager in mijn bekken. Om 20.10 was de gynaecoloog daar en die concludeerde dat de vacuümpomp geen optie was. De baby lag te ver omhoog, er was maar 1 optie over en dat was de keizersnede. Eindelijk kwam er zicht op het einde. Het was een enorme opluchting, alles wat ik niet wilde gebeurde, maar ik was er zo klaar voor, het maakte niet meer uit hoe.
Toen ik op de kamer werd klaargemaakt brak J. naast mij. Hij vond het zo jammer dat ondanks mijn harde werk dat dit de uitkomst was. Het was zo aandoenlijk, maar ik was zo trots op ons. We hebben het op onze manier gedaan en alles gedaan wat we konden doen en de wens om zonder pijnstilling te bevallen was gelukt. Ik ben gekomen tot 10 cm. Trotser kon ik niet zijn.
Mama mocht niet mee naar de operatiekamer, zij ging papa bellen om niet alleen te hoeven wachten tot we terug waren. Ook de ouders van J. werden door haar gebeld om richting het ziekenhuis te komen.
Eenmaal aangekomen in de operatiekamer ging het supersonisch snel. Het was een geoliede machine, de ruggenprik vond ik even spannend, maar die ging wel goed. Om exact 21.00uur werd ons mooie meisje geboren. Wij wilde heel graag zelf zien wat het ging worden en daar had de gynaecoloog ook gehoor aan gegeven. We dachten beiden dat het een jongetje zou worden, maar we waren heel blij verrast dat het een meisje was. Het eerste wat ik zei was dat ik ook jurkjes mocht maken voor haar.
Na controle was alles goed met haar, ik kon kijken hoe ze haar controleerden en J. knipte de navelstreng door. Daarna konden we naar de verkoeverkamer en mocht ik haar eindelijk zelf in mijn armen nemen. Volgens mij werd toen gevraagd of ik huid op huid wilde liggen met haar en ik kon niet hard genoeg ja knikken en zeggen. Dat wilde ik dolgraag, we konden meteen proberen aan te happen en dat ging super goed. Vanwege haar hoge gewicht werd meteen glucose geprikt, maar we hoefde niet bij te voeden. Dit was heel fijn en na de eerste borst hebben we haar meteen aan borst 2 gelegd. Ook hier hapte ze gretig aan en terwijl ze lekker bij mij lag werden we terug gereden naar de afdeling. Daar wachtte de opa’s en oma’s haar op in onze kamer en konden we haar meteen showen.
Ze is het mooiste kindje wat we ooit hadden gezien. Een prachtige bos haar, 2 mooie blauwe ogen die je al vanaf het eerste uur indringend aankijken. Je bent perfect en ook nog eens ons kindje.
Nadat de opa’s en oma’s vertrokken was het tijd om te gaan slapen. Iedere 3 uur gingen we voeden en de eerste voeding werd je meteen gewogen en gemeten.
4-9-2022
De nacht waren we goed doorgekomen. Je deed het goed en later deze dag kwamen de opa’s en oma’s weer. Ook hebben we de rest van de familie kunnen inlichten over jouw geboorte, ik wilde het van de daken schreeuwen en alle momenten kon ik intens van genieten.
Later op die dag belde we met de zus van J. Die zei meteen na het horen van de keizersnede dat het vast enorm traumatisch voor mij is geweest. Ik moest heel hard lachen toen ik dat hoorde, want ik kon alleen maar terug kijken op een mooie dag, met een positief gevoel. Er is naar mij geluisterd, als ik iets anders wilde dan werd daar gehoor aan gegeven en ik had alle controle. Dat klinkt soms heel raar, want ik heb veel zitten slapen, maar toch had ik de regie en dat maakte het zo mooi. Ook de samenstelling van mijn geboorteteam was perfect. Ik had dit niet zonder mijn moeder gekunnen en ook J. ziet dit zo.
Heden
Ondertussen ben je alweer 2,5 maand oud en genieten we nog iedere dag! We kijken beiden terug op een prachtige dag. Tijdens de nacontrole met het ziekenhuis vertelde de verloskundige nog dat ze ons zo goed kon herinneren. We waren zo’n goed team, ik had alles doorstaan zonder pijnstilling en dan toch de onvermijdelijke keizersnede. Ze vond het heel jammer voor mij, ze vond mij zelfs een held. Zelf zie ik dat niet zo, ik heb gedaan wat moest en ik heb ervoor gevochten. Helaas liep het anders en is er ook een stempel gedrukt op eventuele volgende bevallingen. Dat vind ik vooral heel jammer. Een thuisbevalling wordt het in ieder geval nooit. Maar ik weet wel dat ik mijn geboorteteam niet ga veranderen, dat was namelijk perfect.